Toch altijd weer spannend zo naar het ziekenhuis om de uitslag van de scan te halen…

Chloé vertrekt per fiets, Sylvain brengen we samen extra vroeg naar school, want wij moeten door. Gelukkig is het van zijn school naar het ziekenhuis niet heel ver.
Het begint met geluk, de slagboom staat open, dus parkeerkosten hebben we in ieder geval niet (het is klein geluk, maar we genieten van alles).

Eerst even een foto voor jullie maar daarna gaan we snel naar binnen. We weten de weg en lopen direct door naar de eerste verdieping. Na het aanmelden zien we de deur open staan van een van de spreekkamers waar Martien en Marjan zitten te praten. Dat zijn zeg maar chef team-Oncologie en chef uitvoering-Oncologie. Dé twee gezichten van de zorg, een mooi moment om dus even mijn hoofd om de hoek te stoppen en ze heel even een handje te geven. Het blijft namelijk raar om je leven te danken aan mensen die het normaal vinden en de hele dag niets anders doen.
Ik denk dat zij (en merk ik aan andere helden in de zorg ook) niet doorhebben wat ze betekenen voor iemand die half dood binnenkomt, het ziekenhuis half dood (maar behandeld) verlaat en daarna weer opbloeit. Erg mooi dus om even te laten zien wat hun lieve zorg voor resultaat heeft gehad.

Daarna gaan we in de ruimte daarnaast zitten, heel even wachten tot Dr. Van Gerven ons komt halen.

Het is altijd een heel lange loop naar haar kamer, gelukkig realiseert zij zich dat ook en steekt bij het begin van de wandeling al haar duim op.

Soms zegt een beweging meer dan 1.000 woorden. De ontspanning slaat in het lichaam en we wandelen zorgeloos achter haar aan de lange gang in. Eenmaal binnen krijgen we geen hand, ze is ziek. Nou, ik hoest harder dan zij, maar dat geeft niets, het is geen wedstrijdje wie het ziekst is, maar de uitslag van het feit dat ik niet ziek ben.

Bloed is goed, scan goed horen we. Nou, toch nog een opluchting, ondanks het duimpje van zojuist.
En dan kunnen we even bijpraten over koetjes en kalfjes en besluiten we samen dat over 4 maanden weer een scan komt.

Met ontspannen schouders nemen we afscheid en maken we een nieuwe afspraak. Dat dat niet meer zo makkelijk kan maakt ons niet uit, we hebben de tijd en we hebben een volledig ontspannen gevoel.

Na het regelen gaan we de stad in om bij Bij Daan een taartje en wat te drinken te genieten.
Gewoon omdat het past bij de situatie, feestje…

Als we richting het normale leven gaan, is het wel nog even bellen en appen, zo veel lieve mensen die meeleven en mee genieten. Dank!

Bijzonder om te beseffen dat ik een van de zeer weinige Nederlanders ben die weet dat hij geen kanker heeft… Wow… dat ik dat ooit zou denken… nooit gedacht.

En nu… weer over tot de orde van de dag!