Sjonge jonge… val je 46 jaar lang bij elke prik flauw, soms zelfs bij binnenkomst ziekenhuis als je op bezoek gaat, wat denk je?

Raak je dat helemaal kwijt als je zo vaak geprikt wordt de afgelopen 2,5 jaar. Dus vol goede moed ging ik woensdag om twee buisjes bloed te geven.
Wat denk je? Ader goed te zien, maar het liep niet… duurde net even te lang en daar lag ik weer. Sjonge jonge, of… is dat een teken dat ik weer helemaal terug ben bij hoe ik vroeger was?
Helaas moet ze de andere arm ook gebruiken om toch voldoende te hebben. En dat ondanks dat ik bijna transparant ben en helder zichtbare aderen heb, ging het niet heel soepel.
Maar… de tweede helft ben ik gewoon weer blijven zitten en gewoon kunnen meemaken. Mogelijk toch een korte herinnering van mijn lichaam. Ach…

Vandaag is de scan. Ook niet echt spannend of bijzonder meer na zoveel keer. Het gaat super snel en efficient. Nooit goed als je herkend wordt door de CT-bedieners, maar wel leuk van ze dat ze zo betrokken zijn dat ze mij na 3 maanden nog kennen. En… fijn om na drie maanden weer terug te mogen en niet al verwezen te zijn naar de tweede verdieping om opnieuw bij de oh zo lieve verpleegkundigen op de chemo-afdeling onder handen genomen te worden.

Zoals elke keer, shirt kan aanblijven, broek over de knieën, liggen, geboorte datum. noemen, infuus er in (geen seconde last van gelukkig), armen omhoog en hop de scanner in.
Even heen en weer met wat adem-oefeningen (inhouden en stilliggen) en dan komen ze nog even langs om het contrastvloeistof in je lichaam te laten lopen met de waarschuwing dat het een vieze smaak in de mond geeft, warm aanvoelt en daardoor ook het gevoel geeft dat je in je broek plast.
Gek genoeg best een grappig gevoel, je gaat toch even twijfelen. Gelukkig weer droog gehouden hoor.

En dan, na zo’n 10 minuten alles bij elkaar, mag je weer naar buiten. That is it.
Doei en tot volgende week. Dan op de eerste verdieping, bij de Oncoloog de uitslag horen.

Ik, maar ik mag ‘we’ zeggen, heb er een goed gevoel over, en gelukkig wij allemaal wel. Het leven is al weer helemaal terug naar normale gezondheid, ik ben weer op gewicht en denk het inmiddels ook goed te hebben verwerkt. Maar… heel stiekem knaagt het toch echt wel even de ochtend van de uitslag, twee keer eerder gedacht dat er niets aan de hand was en toen… Zie terug in de tijd als je van drama-verhalen houdt.

Toch nog een foto gemaakt na de scan. :)