Alsof we niet genoeg musicals te zien hebben gehad de laatste dagen… Frozen kan er ook nog wel bij.

Deze keer is het verhaal ons bekend en zijn we zeer benieuwd dat Disney van de films weet te maken in het theater. Mama kreeg de kans om aan kaartjes te komen via haar werk, waarvoor dank, want wij houden hier wel van.

Het was even haasten met logistiek, iedereen kwam van een andere locatie, maar we hebben het gered!

Mama is iets eerder, zij ging vanuit haar werk met het openbaar vervoer.
Wij komen iets later aan en lopen via het winkelcentrum, daar is al een voorproefje van Olaf, daar moet ik even bijstaan!

Dan zijn we als familie compleet en kunnen we naar binnen.

Het Circustheater, een heel groot en heel mooi theater in Den Haag.

Maar het gaat ons om de musical Frozen, niet om het theater.

Grappig bord. Geen foto’s maken, ook boomers niet met zo’n oud ding waar ze vroeger foto’s mee maakte.
En ook geen eigen stoelen meenemen? En of we onze schooltassen thuis willen laten. Raar bord hoor.

We zitten in ieder geval goed. Zowel in de goede zaal, als een goede plek. Rij 3!

En… we zitten er klaar voor, laat het maar beginnen!

We moeten nog heel even wachten, maar het gaat zo beginnen.

Helaas mogen we niets laten zien van de show zelf. Geen foto’s en geen opnamen. Zelf kijken maar dus.

In de pauze nemen we nog even een kijkje in de orkestbak. Toch knap dat ze zo live even zo mooi muziek weten te maken.

Ook de tweede helft is weer fantastisch mooi, echt goed gedaan met allerlei trucs en magie, echt Disney!

Het afbuigen mogen we wel vastleggen, dus voor de indruk toch wat foto’s.

Heb je je ooit afgevraagd hoe een sneeuwpop moet buigen?

Of een rendier?

Echt super mooi gedaan, iedereen hoor. Gaaf om te zien dat meer kinderen het leuk vinden om in een musical te spelen. Ik denk niet dat ik al zo goed ben, maar ik heb ook het musical-virus te pakken en ga ook mijn best doen verder bij WWJ en mogelijk nog op zangles of zo, het is erg gaaf allemaal.

Nog één diepe buiging en dan is het over.

Nee, wacht, dat meen je niet! Het sneeuwt! Zo gaaf!

Oh, en we mogen nog even zwaaien, bedankt en doei!

Dan wil ik toch altijd nog even, gewoon voor de herinnering, op de foto waar ik kan.

Dan lopen we de stad in om eten te gaan zoeken en komen we zomaar twee tijgers tegen. Sorry, past niet bij de blog, maar het is een must… als ik er een zie moet ik er mee op de foto.

Op verschillende plekken hebben ze Frozen-menu’s. Slim en leuk voor de foto.

Maar wij kiezen voor een lekker tentje aan de boulevard. Zijn we al eens eerder geweest en was toen ook al lekker.

Toch zus?

Ja Sylvain, maar waarom trek je er nou zo’n rare bek bij?

Haha, grappig mannetje ben je hoor.

Papa en mama vonden het ook een super mooie musical. Van ons alle vier een heel dikke voldoende, wellicht kunnen we die volgend jaar bij WWJ ook gaan doen? Ik wil wel Olaf zijn!

Het eten laat even op zich wachten…

Maar dan heb je ook wat.

Hoewel, ik heb niets :o( dit is papa’s eten.

Oh yes, hier is mijn eten, lekker!

Mama heeft ook wat maar die foto zit er niet meer tussen, vergeten? En dat terwijl zijn zo’n mooi bol bord had met een heel mooi stuk vlees. Ach… ze heeft ervan genoten.

Na het eten is het al donker. We moeten langs de zee, over de boulevard, erg mooi uitzicht zo. Een te gekke avond!

Over gek gesproken… De stokjes die de hamburgers van zus en papa zijn in mijn haar hoorntjes. En zo weet ik deze te gekke middag en avond nóg gekker te maken.

Eindconclusie, weer een super mooie ervaring, weer een gave musical mogen zien.
Zus weet zich altijd groot te houden, maar ik zal het eerlijk toegeven, na het massale einde van de spectaculaire musical heb ik het er weer even uitgegooid. Gebeurde ook al bij Soldaat van Oranje, ik heb heerlijk hard gehuild als een baby, zó mooi, zo imposant, zó gaaf en zó dankbaar dat ik dit mag meemaken.
Ik weet het zeker, musicals zijn mijn ding!

Het einde van mijn eigen musical Miss Saigon van van het weekend heb ik wel 100x bekeken, geluisterd en meegezongen. Wat een mooie muziek. Ik begrijp nu een beetje waar het over gaat. En nu vind ik het nóg leuker!

Zo ‘s avonds bij het kleuren heb ik hem dan op de koptelefoon van papa, dan hoor je niets meer dan alleen het mooie gezang van mijn “moeder” en de rest van de zangers.

En natuurlijk de muziek, ik ga er helemaal in op.

Hoe massaler hoe mooier, en dan nog heel even genieten voor ik mijn eigen touch er aan weet te geven.