Wow, ik mag gewoon weer meedoen met een musical-concert. Deze keer niet zo lang kunnen oefenen want het is pas gister avond definitief geworden.

Maar er gaat een lang verhaal aan vooraf. Ik neem jullie even mee.
Zoals jullie weten zit ik bij WWJ. WWJ staat voor Warm Water Jeugdtheater. Hier heb ik elke zaterdag musical les, waar ik dus leer zingen, dansen en acteren. Dat heeft al eens geresulteerd in een echt optreden met kerst en van de musical Robin Hood in de grote zaal van het Stadstheater in Zoetermeer. Maar dat hebben jullie natuurlijk al lang gelezen en gezien. Zo niet, dan kan je dat hier vinden.
En ja, de echte fans weten dat ik ook al eens een concert gegeven heb met kerstliedjes. Mocht je die gemist hebben, ondanks dat het wat in de regen viel is er natuurlijk een blog van, kijk hier maar eens.

Maar nu heb ik weer wat nieuws. En niet met WWJ, maar met de ‘moedervereniging’ Greg en Baud, waar ook volwassenen acteren, zingen, dansen en aan storytelling doen.
Zij zijn een samenwerking aangegaan met de Harmonie Orkest Zoetermeer, dé Zoetermeerse harmonie. En in die samenwerking wordt een tribute gegeven aan Schönberg & Boublil. Je denkt misschien ‘wie zijn dat’? Maar als je maar een beetje verstand van muziek heb, dan kan je weten dat zij samen de grootste musicals hebben gemaakt. In ieder geval mijn absolute favoriet: Les Miserables, waar ik dan ook al drie keer naartoe ben geweest. Ok, één van die keren ging het niet door omdat de hoofdrolspelers ziek waren, maar toch heb ik hem twee keer gezien. En al die twee keren hebben we Dirk van den Brand gezien, waarvan zelfs een keer als Jean Valjean. (ook hier natuurlijk blogs van: hier, hier (de keer dat het niet door ging) en de mooiste keer hier met Dirk in de hoofdrol).
Maar Claude-Michel Schönberg en Alain Boublil schreven samen ook nog Miss Saigon, een mooi en droevig verhaal over de oorlog in Vietnam. Helaas nog niet in het theater sinds ik leef, maar papa en mama hebben hem wel al gezien. Voor papa was het een van zijn eerste, en zelfs in Engeland, waardoor hij hem nu nog uit zijn hoofd kent. En ze hebben hem samen eens mogen zien in Hong Kong, ook in het Engels hoor.
Maar… ok, eerlijk is eerlijk, deze heren schreven meer musicals, zo ook Martin Guerre, maar daar heb ik echt nog nooit van gehoord. En zo leer ik nog steeds bij, gaaf toch?

Maar nou denk je natuurlijk, ja, dat is leuk, maar wat heeft dat met mij te maken. Je zit bij WWJ en die doen hier niet aan mee. Nou, dat is helemaal waar, maar….
Mijn docenten van WWJ 1 (groep van vorig jaar) en WWJ 2 (waar ik nu in zit) organiseren dit, de hele productie en de dans. De zangers en zangeressen moesten auditeren (wedstrijdje wie het best kan zingen per rol) om mee te mogen doen en komen van verder. Het zijn allemaal vrijwilligers, maar dat hoor je er echt niet aan af.

Deze heel mooie en zeer grote groep heeft dus ruim een half jaar gewerkt aan deze show en wordt twee keer opgevoerd, namelijk morgen avond en overmorgen middag.

Dan denk je nog steeds, leuk, maar wat heeft dat met mij te maken? En dat klopt, eigenlijk niets, maar…
Een tribute is geen hele musical, maar moet natuurlijk wel de uitstraling hebben van de sfeer van het liedje.
En daar kom ik in beeld.

Begin van de week kregen mijn ouders een appje of ik mee wilde doen. Nou, dat is niet een heel moeilijke vraag om te beantwoorden, dat wil ik wel. Maar kan ik ook, het is 3x (één generale repetitie en twee optredens).
Nou, het is erg laat voor mij, wetend dat ik normaal om 19:15 – 19:30 naar bed ga en dit tot 22:30 duurt, maar het is weekend en het is een mooie ervaring dus dat is het probleem niet.
Alleen papa en mama zijn zaterdag avond weg. Dat zou onze tweede keer alleen samen thuis zijn. Vorige week gingen ze naar de musical 40-45 en ze wilden die eerst samen even zien voor wij mee mogen. Dat mag hoor, maar we gaan volgend jaar pas, omdat we dit jaar nog naar Soldaat van Oranje (nieuwe versie) gaan (ja, ja, voor de derde keer al ;o) en volgende maand ook nog naar Moulin Rouge, voor het eerst, want die is net gestart.
Oh, ja… komende woensdag gaan we naar Frozen en met oma ga ik ook nog naar de klokkenluider van de Notre dame. Sorry, ik dwaal af… het is ook allemaal zó leuk…
Zus en ik zouden dus spannend samen thuis blijven omdat papa en mama een etentje hadden voor de 60ste verjaardag van Frank. Wie dat is weet ik niet, maar ze hebben het wel steeds over hem.
Maar nu heb ik dus geen vrij, maar mag ik optreden. Alleen… ik vind het nog wel erg spannend om er heen te gaan, weet de weg niet, mag niet alleen fietsen, zo laat al helemaal niet. Dus hoe kom ik er dan?

Nou het was even heen en weer pingpongen (figuurlijk hoor) tussen Ayla (WWJ-juf) en papa en mama, maar toen waren ze er (gister avond) uit, ik kan! Moet ik erg vroeg (17:15 al komen en word ik 22:30 opgehaald). Maar ja, alles voor een ervaring.
Zondag is het in de middag, we hebben toch geen leven, dus dat lukt wel. Maar… of ik ook vrijdag ‘even’ wil komen voor de generale repetitie dus. Het zou een minuut of 15 zijn voor mij om te weten wat ik moet doen.
Dus zus, mama en papa gaan even mee om mij bij te staan en te zorgen dat ik het snap en het niet té spannend vind. We beginnen om 19:00 uur, dat is een prima tijd op een vrijdag avond, zus wil graag voetbal kijken, dat lukt vast nog wel. En dan kan ik op tijd naar bed, want ik heb morgen niet alleen een optreden, maar in de ochtend ook nog gewoon mijn wekelijkse WWJ-les.

Het liep even anders…
Spoiler alert: om 23:30 waren we thuis. Maar het was het meer dan waard, nu al en een van de mooiste ervaringen uit mijn leven, zeker uit die van mij musical-leven, die waarschijnlijk langer doorgaat dan vanavond, want dit smaakt naar meer.

Wat we dachten was ‘even snel’ en dan klaar… Dat zou dan zo verbeeld op de foto:

Gelukkig duurde het langer en kon papa zich herpakken, dit was natuurlijk gewoon een mislukte foto. Het zou ‘snel thuis’ kunnen symboliseren, maar net even iets anders gegaan..

En daar sta je dan… midden in een zaal waar normaal 1.000 man in gaat. Deze keer zo’n 350-400 omdat er een hele opstelling staat voor de harmonie en een podium.. slik…

Gelukkig lopen zus, papa en mama mee, want ik sta echt te trillen.

Ik word heel goed en lief opgevangen. Ik ken al heel wat mensen merk ik. De een zwaait, de ander roept even mijn naam en tot mijn grote opluchting komen juf Ayla en meester Raygin gelijk op mij af. Zij geven les bij WWJ en zijn hier zeer actief. Waar juf Ayla zich bezig houdt met dans, is meester Raygin de regisseur van dit hele spectakel. Hierdoor voel ik mij gelijk op mijn gemak, al sta ik te trillen van spanning, want het is wel spannend hoor! Maar ik ben niet alleen, en ze gaan mij vast vertellen wat ik moet doen.

Ik heb namelijk nog geen idee wat ik moet doen. Ik ken Miss Saigon niet, maar gelukkig staat hij op Youtube en kan ik zien dat een moeder met een lief klein kindje heel mooie liedjes zingt. Nou is zang niet mijn allerbeste gave, maar lief klein zijn ben ik wel héél goed in. En laat dat nou de rol zijn die ze voor mij in petto hebben.
Waarom dachten ze aan mij? Dat weet ik ook niet, maar ik denk dat ik stiekem toch het meest op een Vietnamees lijk, lief en klein ben. En alle drie is waar en daarom voel ik mij gewoon vereerd dat ze aan mij dachten.

Zullen ze dan ook de echte speler van Miss Saigon hebben gevraagd? Nee, dat kan niet, want die moet nu stok-oud zijn! Nou, onderschat mijn juffen en meesters maar niet, ze hebben iets in elkaar gedraaid… wow! Maar daar kom ik straks pas achter, nu moet ik eerst nog even mijn nieuwe “moeder” leren kennen.

Gelukkig hebben ze hebben een meer dan waardige opvolger gevonden van de inmiddels stok-oude zangeres uit de echte cast van Miss Saigon. Isabella Wijsman is vandaag mijn “moeder” en speelt Kim. Ik ben haar zoontje Tam, ontstaan uit een romantische nacht met Amerikaans soldaat Chris, die vandaag mijn “vader” is.

Meester Raygin vraagt of ik weet waar het over gaat en haalt mijn “moeder” er bij die even haar zender aan het halen was. Hij vertelt het verhaal wat moet worden uitgebeeld en gezongen, zodat ik snap wat er gaat gebeuren. Het is een erg mooi liedje en Isabella, euh Kim, zingt het echt super mooi. Ik kan het niet laten dat ook even aan te geven als ik het zo even voor het eerst hoor. Maar heel goed verstaan kan ik het niet, het is in het Engels. Gelukkig heb ik mij thuis voorbereid door te kijken en te luisteren (ook naar de vertaling van de tekst door papa).
We zitten in de kantine gewoon op de grond. Zo is het in het theater, de artiesteningang is nooit mooi en het leven achter de schermen niet echt met glitter en glammer, dat is voor het publiek. En ik ben ook (nog) geen Taylor Swift of zo, dus -buiten mijn ouders als privé chauffeur- doen we het gewoon als normale mensen, voelt heerlijk eigenlijk.

Al zittend op de grond in het bijzijn van heel veel mensen (staan er zo 30 in deze ruimte en lopen in en uit) moet ik gaan luisteren naar het liedje. Erg gaaf, maar ook best wel heel spannend zo even hier on the spot dichtbij elkaar. Kan je nagaan hoe dat voor haar moet zijn, zij kent mij ook niet en moet zo even zonder aankondiging voor mij een privé concert geven. Een van de mooiste liedjes van Miss Saigon, dat is mij inmiddels wel duidelijk, al zingend op haar knieën naast ‘de baas’, voor mij. Wow…Kippenvel!

Dan moet ik mijn deel doen. Lief klein zijn en liggen. Nou… dat lukt wel. Ok, ik tril als een malle van zenuwen, maar vind het echt super gaaf!
Wat ik moet doen? Nou, Tam spelen die tijdens het mooie liedje zorgt voor de ambiance van een moeder die vol liefde over haar lieve zoontje zingt.
En omdat ik op Youtube heb gezien dat het jongetje op het podium ligt en aan het kleuren is heb ik een boekje meegenomen en een potlood, zodat ik ook kan kleuren. Niet echt, want het is geen kleurpotlood, maar het heet niet voor niets acteren he!

En daar lig ik dan, te luisteren naar mijn tijdelijke toneel-“moeder” in het zicht van de grote baas, in het bijzijn van 30 mensen en daarbovenop ook nog mijn mama, papa én zus. Dat noem ik nog eens acteren!

Dan moeten we oefenen wat ik nog meer doe, want ik moet niet alleen liggen, maar ook kijken, lopen, mijn kunstwerk (zogenaamd hoor, ik hoef niet echt iets moois te maken) laten zien, haar hand volgen en lekker te knuffelen. Ja dat doen lieve schattige kinderen met hum moeders toch?

Ik hoop maar dat ze mijn kunstwerk mooi vond, want ik heb toch maar wat gemaakt voor haar, leek mij wel zo lief. Als je doorleest zal ik straks delen wat ik het getekend.

Tijdens het liedje moet zij ook nog acteren, nog knapper. Zij moet in de lucht iets tekenen en ik moet na afloop tegen meester Raygin vertellen wat ik heb gezien.
En kijk nou wat een staaltje acteerwerk dit is, zomaar even spontaan ‘on the spot’ zonder dat we elkaar kennen. En dan toch allebei in ons rol, goed he?


Foto: Isabella Wijsman als ‘Kim’ en Sylvain Delcour als ‘Tam’ uit Miss Saigon, tijdens de repetitie van “A Tribute to Boublil en Schönberg” van Greg en Baud productions, i.s.m.Harmonie Orkest Zoetermeer.

Maar we gaan verder. Aai over de bol, knuffelen, lopen, etc. Ik sta nog steeds te trillen, het blijft spannend, maar ik blijf in mijn rol. Twee mama’s tegelijk aanwezig werkt verwarrend, maar ik kan het aan.

Terwijl “moeders” haar voice check doet, neem ik het nog even door met meester en regisseur Raygin.

En dan… gaan we naar de zaal, om nóg meer te oefenen. Wow, wat fijn dat ik dit even mag doen hier. Ik denk dat dit later in 1 minuut moet, maar ik ben erg blij dat ze mij echt even alles laten zien, want ik sta nog steeds te trillen, zó spannend! En toch lukt het mij dankzij de goede begeleiding.

Hij laat mij alle hoeken van het podium zien. Gelukkig met goede bedoelingen :o)

Ondertussen wordt om ons heen hard doorgewerkt. De ladder staat er nog, er klinkt af en toe wat geluid, het licht knippert hier en daar en er zitten nog heel wat mensen aan knopjes waar ik nog niets van begrijp. Maar, vandaag ben ik niet voor de knopjes, al ben ik er dol op, ik ben hier om Tam te spelen.

Weer iemand met een mooie stem die checkt of haar microfoon het doet. En ik… ik ga cool verder met proberen te onthouden wat ik allemaal moet doen. Veel afleiding, maar ik moet echt even opletten.

Achter mij zit de muziek, en toch kan ik de dirigent van de harmonie zien. Slim bedacht! Dan hoef je niet om te kijken aan het begin of het einde van het muziekstuk om toch gelijk te starten of te eindigen.

En daar onder trekken de knopjes mij toch aan.. maar ik laat mij nu even niet afleiden… techniek is toch ook best leuk, maar op het podium ook!

Belangrijk om te zorgen dat je de eerste bent die een handtekening krijgt. Ik zie met mijn kinder oogjes nu al dat hier echte supersterren tussenstaan. Je weet nooit of ze je later nog kennen, maar dan heb ik vast een handtekening.

Zo, die handtekeningen zijn binnen. Robbert de licht-technicus en natuurlijk boven alles mijn “moeder’ Kim, die zingt als een echte musical ster: Isabella Wijsman. Ik vind mijn papa en mama echt lief hoor, maar een slaapliedje van Isabella zou echt veel mooier klinken zo vlak voor het slapen gaan.

Ondertussen zijn we er al een uurtje of zo en ondanks dat ik nog steeds sta te trillen van spanning en enthousiasme voel ik mij zó op mijn gemak dat ik mijn ouders en zus lekker alleen laat en bij mijn theater familie ga zitten, ik behoor tenslotte tot de cast hier.

Na eerst één nummer met iedereen geoefend te hebben, gaan we de hele show -van 2 uur- helemaal doornemen. Tja, dat is de betekenis van een generale repetitie. Goed opletten, want het gaat achter elkaar door nu.

Opletten here we go!

Zoals ik al zei, ik ken niet alle musicals, maar ik denk wel dat ik deze ook wil zien, hoe mooi is dit:

Oh, we gaan over naar Miss Saigon… het wordt opletten nu.

De volgende scene is misschien wel de meest belangrijke, want anders had mijn rol er niet geweest. Dit zijn “mama” en “papa” die verliefd op elkaar worden.
En in theater kan alles, dus na de pauze ben ik opeens een jaar of 7, knap he!

Ik vind het maar gaaf, zoveel mooie liedjes, zoveel mooie stemmen en zo intens dichtij, alsof ze alleen voor mij zingen. En hoe vaak maak je dit mee? Er is nog één stoel vrij helemaal in het midden vooraan. Ik kruip even lekker bij de grote regisseur, helemaal op mijn gemak genieten van de beste plek, ik voel mij helemaal happy en veilig.

Pauze!

In de pauze ben ik begonnen met een charmeoffensief. Ik wil natuurlijk iedereen leren kennen, en heb nu de kans om wat handtekeningen te scoren. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik er bij hoor, want ik moet ook handtekeningen uitdelen en ze willen ook met mij op de foto.

Nog wel een beetje aan het trillen, maar het begint nu naar een gezonde spanning te gaan. Volgens mij zien andere mij niet meer onscherp door mijn getril, mogelijk zien ze het helemaal niet meer.
En dat is maar goed ook, want het is tijd, ik moet op.

Mijn beurt. Ik denk dat ik heel stiekem nog één keer wil zwaaien, het is toch nog niet voor het echt.

Als je vier ouders bij je hebt en één zus, dan kan je wel alles vastleggen vanuit meerdere hoeken.

Oh jee “mama” we worden opgehaald, dit is best spannend, lijkt wel echt!

Toch wel fijn zo’n extreem grote fantasie. Veel dingen zijn eng, maar ik blijf vanzelf in mijn rol zo. En gelukkig weet ik dat het niet echt is en zijn de mensen niet eng.

En ik mag nog even door:

Soms lijkt het al een optreden, maar vanuit deze hoek zie je dat ik op het podium nog begeleid wordt, zodat ik weet wat ik moet doen, zo lief!

Ik krijg hier bijna meer begeleiding op school, zal ik vragen of zij mij ook de tafels kunnen leren? Ze zijn er nou toch ;o)

Volgen mij vinden mijn niet-theater-ouders het ook gaaf, want ik word werkelijk uit elke hoek nu gefilmd. Thuis zien ze mij toch vaker liggen?

Hand aan hand loop ik met mijn “moeder” het podium op en ik doe mijn ding. Ik blijf het gevoel hebben van een privé concert, zo mooi en zo dichtbij, alsof ze energie in mijn lijf zingt.

Rechts naast mij zit een man of 30 muziek te maken en achter mij staat nog een vrouw te zingen tegen mijn “moeder”. Die vrouw heeft mijn vader van haar afgepakt en weet niet eens van mijn bestaan. Niet zo gek als je met je rug naar mij staat, ik zit hier toch gewoon!

Oh, ze gaat staan, dat was een ‘Q’ of een ‘q’, of was het ‘ku’ oh een cue, dat betekent dat ik iets moet doen.

Het is de timing die het spannend maakt, want wat ik moet doen is niet per se heel moeilijk. Ik moet gaan liggen op mijn buik en lekker gaan tekenen.

Maar dat is niet alles, ik mag ook nog een stukje acteren. Even bij “mama” staan, mijn tekening laten zien, naar haar hand kijken én in haar armen springen.

Er worden nog 3 nummers gespeeld en gezongen, waar ik natuurlijk ook een rolletje heb, maar niet zo’n grote meer, hier mag ik op het podium blijven voor het extra show-element en afwisselend zittend of ligend tekenen.

Heerlijk als het zo over mij gaat…

Maar nu is het even rijd voor hen om te shinen, met die stemmen mag dat ook wel.
Maar ik word niet gelijk afgeschreven, van -ik mag toch wel zeggen- een hoofdrol, ga ik nu even figureren in het volgende nummer. Zo maak ik het allemaal nét even iets echter.

Ok, ik ga nog één keer in the picture staan, luister goed, ik ben Tam, het liedje gaat dus over mij.

En zo leer ik dat ook ik toch nog kan verbeteren, want als iemand tegen je zingt is het natuurlijk goed om haar even aan te kijken. Morgen en over morgen zal ik dat doen! Het is ook lastig als ze in het Engels zingt, dan hoor ik opeens ‘Tam’ maar het had ook ‘tram’ kunnen zijn (als dat een Engels woord is) en dan had ik mooi voor gek gestaan. Dus… ik ga even oefenen op de tekst, zodat mijn timing goed wordt.

We gaan richting het eind van mijn performance hoor. Anderen gaan nu een (heel mooi( liedje zingen over (heel zielige) oorlogskinderen. De soldaten (geacteerd hoor, ook deze zijn niet echt gelukkig) voelen zich schuldig voor het vermoorden van alle ouders van deze kinderen (hoop dat ze zicht heel lang en heel schuldig voelen!). Wat is er dan leuker om samen met mijn “moeder” een ere-rondje te maken voor het extra drama-effect.
Geen rondje om te lachen en te zwaaien, maar zo hebben straks wel even 400 man een extra zielig gevoel in hun hart door deze leuke bijrol van “mama” en ik als Tam.

Tijdens de voorstelling dus moeten tekenen. Het resultaat? Ik ben er nog best trots op. Die streepjes moest ik zetten zodat ik precies op tijd uitkom met opstaan en naar “mama” toegaan, de tekening is om te laten zien aan haar, waarna zij dus een tekening in de lucht maakt. Maar die zullen we nooit zien, want die is in de lucht gebleven.


(de tweede later gemaakt, is iets duidelijker)

Daarna komen er, tot mijn vreugde, nog heel veel liedjes van mijn lievelingsmusical Les Miserables.

Raar eigenlijk dat musicals alleen maar over oorlogen lijken te gaan. Nu al twee hier, en momenteel draaien Soldaat van Oranje en 40-45, dat zijn ook geen feestjes hoor. Zal dat de reden zijn dat grote mensen oorlogen voeren? Zodat ze erna tenminste mooie musicals kunnen zingen? Hebben ze niet gehoord van acteren dan? Je kan dan toch ook doen alsof? Gewoon een groen pakje aan en ‘pang’ ‘pang’ roepen!

Ik vind het zó gaaf! Met grote jaloezie naar Dirk van den Brand gekeken toen hij op het podium stond en uit volle borst mocht meezingen met al die mooie liedjes. En dan aan het einde met die vlaggen en dat massale, wow. Ik word er zo door opgeslokt, het is alsof ik er bij ben.

Je moet echt zelf maar gaan kijken ik deel al veel te veel, maar alleen stukjes zodat je de neiging krijgt omzelf een kaartje te kopen, voor niets gaat de zon op!
Ok, het is té leuk om mijn juf dronken te zien (spelen), dat moet ik toch echt even delen.

Het is één groot feest hier op het podium, wie is toch de baas van dit hele spul?

Ja, dan moet je dus niet ook nog ‘Rood en Zwart’ gaan doen, want dan houd ik het niet meer!

Om het nóg erger te maken, ja dat kan, mag ik gewoon echt meedoen! Ik kan bijna mijn tranen niet bedwingen!

Na deze massale en fantastische finale mag ik mee met het afbuigen. We komen van alle kanten het podium op om een staande ovatie in ontvangst te nemen van (nu drie mensen, maar morgen) 400 man, altijd weer een mooi moment. En… jawel, ik mag mee! Ook al snap ik niets van de route die ik ga, het lijkt wel via Golgotha, maar mij maakt het niet uit, ik pak een hand en loop gewoon mee. Ik ben Tam, hoe moet ik weten waar ik heen ga? Ik spreek Vietnamees…
Altijd in je rol blijven, zeker als het uitkomt, blij dat zij dat niet doen, want dan waren ze walgelijk en dronken tegelijk, en dat zijn ze niet ze zijn super lief en ontzettend goed!

En loop loop loop, en daar buig buig, en daar kijk en dan dit en dat… Poeh he, nu begin ik te merken dat het al over 23:00 uur is… Normaal ga ik om 19:30 naar bed. Ik heb genoeg energie in mij gezongen gekregen en adrenaline om nog 2 uur door te gaan, maar om een puzzeltocht op te lossen, dat gaat mij nu te ver.

Maar ook hier merk je dat we als cast één familie zijn, want ze zorgen allemaal voor mij dat ik er tussen pas, goed loop en meebuig.

En meer dan bijzonder gaaf om met de hele cast aan het einde mee te mogen zingen aan een lied uit Les Miserables, daar heb ik al heel wat keren van gedroomd!