Meestal is het mijn broertje die naar het ziekenhuis moet omdat hij weer wat geks heeft… Deze keer is het mijn beurt.

Eigenlijk heb ik het al héél lang. Een jaar of 2 of 3 of zo. Nooit echt last van, het doet geen pijn, maar toch.
Het begon mij een beetje te irriteren (als dat taaltechnisch kan) heel mooi vind ik het niet en daarom ben ik even geleden toch maar even langs de huisarts gegaan.

Die gaf aan dat het een verstopt kliertje is, niet heel erg. Nee, dat weet ik, thuis heb ik een kliertje dat zich elke dag wel verstopt. Niet heel erg, maar soms best vervelend…

Gelukkig is de huisarts het er mee eens en verwijst mij door naar het ziekenhuis. Afdeling MKA. Dat klinkt niet heel eng, maar als je weet waar het voor staat, dan wel.

Mondziekten, Kaak- en Aangezichtschirurgie. Aaaaa ik wil niet meer.
Nee hoor, ik vertrouw er op dat ze het goed doen, en volgens de arts stelt het niets voor.
Dat zegt papa ook, maar hem geloof ik niet per se.

Vandaag dus lekker na school naar de afdeling Mondziekten, Kaak- en Aangezichtschirurgie.

Route 2, links het ziekenhuis in en dan ben je er al. Even aanmelden en dan wachten.

We zijn als snel aan de beurt. Ik zeg ‘we’ omdat ik wil dat papa mee naar binnen gaat. Gelukkig mag dat ook en zo zitten we samen in een kamer met twee artsen of in ieder geval mensen verkleed als artsen.
Even een check of ik ik wel ben en wat mijn vraag is. Daarna kijkt ze en geeft ze aan dat het niet heel erg is. Vervolgens vraagt ze of ik er op had gerekend dat het vandaag aangepakt zou worden. Ja natuurlijk, waarom zou ik anders hier heen komen, maar ik zeg voorzichtig: “Ja, een beetje wel”.
Ze snapt mij en pakt een spuit, zet die in mijn lip en toen…

Gelukkig viel de pijn mee, het bleek ook het meest pijnlijke deel, maar het volgende deel was niet in deze kamer. Of ik mee wilde lopen naar de kamer hiernaast (operatiekamer) en of papa weer in de wachtkamer wil wachten.

Nou, dat dus… En terwijl papa zich vermaakte met kletsen met de volgende patiënt lag ik alleen op een stoel met een gevoelloze lip terwijl er iemand in stond te snijden.

Nog even hechten en het was al weer klaar.

Eng? Nee, eerlijk gezegd vond ik het wel leuk, zou best nog een keer willen.

Dan richting papa, kijken of hij zijn lach kan houden, het zal wel weer niet…
Ook hem vertel ik dat ik het eigenlijk wel leuk vond en nog wel een keer zou willen.
Maar het was niet nodig om het te gaan vragen. (met papa moet je altijd uitkijken, die gaat dat ook gewoon vragen)

Het resultaat? Nou een grote prop, dikke lip, bloed, etc. Een weinig fltateuze foto, vandaar even een blur (met al die foto-bewerk-programma’s moet je uitkijken tegenwoordig)

He voel nog raar, en ik kan nog nie alle leers zeggen, maar ik voel mij riema!

Thuis nog een close-up, het lijkt mee te vallen.

Maar dan kom ik er achter dat m’n gaasje achter mijn beugel vast zit. Dat is niet handig, want ik durf er niet aan te trekken. Ofwel mijn beugel, ofwel het is toch in de wond…
Terwijl ik weinig grip heb over mijn eigen speeksel (en dan zeg ik het hier maar netjes) helpt papa met het doorknippen van het draadje, die ik daarna -met ontspannen lip- kan loswurmen uit mijn beugel. Gelukkig maar.

Ze hebben het netjes gemaakt, goed afgehecht, alleen lijkt het er op alsof ze de draadjes niet hebben afgeknipt. Er steken twee stukken hechtdraad uit m’n lip!

Gelukkig is het oplosbaar en zullen die er de komende dagen wel uitvallen.

En zo viel het toch nog mee. Helaas (ahum) mocht ik van de arts niet boksen vandaag, niet dat ik geen klap op mijn lip zou krijgen, maar het is gewoon beter even te rusten vandaag.