Of ik een bril moet? Dat weet ik nog niet… Maar volgens de jeugdarts mogelijk wel.

Enkele maanden geleden was ik, net als alle kinderen uit mijn klas, bij de jeugdarts.
Gewapend met een vragenlijst en terugkomend met een briefje heb ik een korte controle gehad.
Eigenlijk niet nodig, want ik het mijn jaarlijkse APK al bij de kinderarts, maar goed, we doen gewoon mee met de rest, je weet nooit.

Een leuk maar kort gesprek, geen bijzonderheden. Toch meet zij mijn ogen en merkt op dat ik mogelijk niet alles goed zie. Ze schrijft het op een briefje voor mijn ouders en die zien dat ik mogelijk bijziend ben met een oog en daarom het mogelijk lastig vind om het bord te lezen als ik achterin de klas zit.
Dat klopt ook, ik zie niets als ik achterin de klas zit, maar dat komt omdat alle kinderen zo groot zijn en ze er dus gewoon voor zitten. Maar toch, zou ik ooit achterin moeten zitten, dan is het goed om te weten dat ik dan iets niet zie. Ja, als ik het niet zie, weet ik ook niet wat ik niet zie, en valt het mij dus niet op.
En… gelukkig vind ik vooraan zitten veel leuker en heb ik dus nergens last van.

De vraag is echter, heb ik er wel last van, want het is een korte test… En daarom wordt aan mijn ouders geadviseerd om een afspraak te maken bij de oogarts of in ieder geval bij een optometrist een meting te doen.
Zij krijgen dan een verwijzing en kunnen het dan regelen.

Lang verhaal kort, dat gaat mis, de verwijzing komt niet, na bellen is de arts op vakantie, bij terugkomst lag het aan iedereen behoudens de arts en uiteindelijk geeft ze geen verwijzing maar laat ze mij nog een keer komen.
Gelukkig dat mama er zo achteraan zit, want anders had ik nooit geweten wat er nu allemaal voor in de klas gebeurt.
Sterker nog, ze belt en mag direct uit school langskomen.

En nou ben ik niet verlegen, maar toch wordt het mij te spannend.

Mama, kan jij het niet even voordoen?

Oh, dat kan ik wel… Nu wil ik!

Met het vorkje laat ik zien hoe de tekens staan en na een paar minuten is de conclusie dat het niet duidelijk is en dat het beter is al er een meting komt.

Ik zie het stoom uit de oren van mijn ouders komen, we zijn immers 3 maanden verder, maar ze houden zich goed in en vragen om een verwijzing met een ZD-nummer.
Dat zou ze sturen en dan kunnen we naar de oogarts.

Zo geschiedde, bijna dan… Er komt erg snel een mail, maar zonder ZD-nummer. Het ziekenhuis moet de verwijzing nog beoordelen, en kunnen nog niet aangeven hoe lang het duurt, al weten ze wel zeker dat in ieder geval de wachttijd 4 maanden is.

Zucht… Gelukkig heeft mama in de tussentijd geleerd dat er ook een optometrist in de opticien zit in het winkelcentrum Rokkeveen. Die mag ook de speciale kindermeting doen. Wat nodig is, want kinderogen kunnen te goed accomoderen waardoor er gedruppeld moet worden en dat mag alleen een optometrist of oogarts.

Nog korter dit lange verhaal, na 4x contact met de jeugdarst, die telkens een verkeerde brief zonder goede verwijzing stuurt stapt papa naar de huisarts (omdat bij mama inmiddels echt stoom uit de oren komt) en vraag met de onduidelijke brief van de jeugdarts een brief van de huisarts met ZD-nummer voor de optoetrist.

Ik snap er al geen kont meer van, ik denk dat ik het gewoon niet goed zie, maar gelukkig zijn papa en mama één team en regelen ze altijd alles voor mij.

Dezelfde dag nog ligt er een brief met ZD-nummer die mama keurig aan de opticien doorgeeft, waardoor de eerder die week gemaakte afspraak ook bevestigd is. Over 3 weken ga ik een oogmeting doen.

Nou, was dat nou zo moeilijk?