Woehoe, vandaag is het zo mooi…

Alle auto’s zijn wit, alle bomen zijn wit, de grond is wit, de hekjes zijn wit, de bomen zijn wit…. Oh, dat had ik al gezegd. Maar alles is ook zo mooi wit!

Wit is wel een koude kleur en het licht doet wat pijn aan m’n oogjes. Desondanks wil ik toch kijken, want alles is zo mooi, zo mooi, zo mooi.

Toen ik dit allemaal had verwerkt en met wat moeite m’n eten naar binnen heb gekregen, gingen we naar school (wat makkelijker zeggen is dan ‘de kinderopvang’ of ‘creche).

Papa’s auto was weg. Ik mag hem altijd zoeken, maar nu stonden er alleen witte auto’s in de straat. Papa ging mama’s auto weer zwart maken zodat zij hem ook zou herkennen, maar papa’s auto is tot op heden zoek.

Gevolg? Lopend naar school…
Maar ja, jullie kennen me, ik ben liever prinses dan moe, dus heb ik papa weten te strikken om hem voor mijn karretje te spannen.

Wel een raar karretje overigens, want er zaten niet eens wielletjes aan, en ze waren ook met zonder zijwieltjes.

Even eng, maar toen ik doorhad dat ik niets hoefde te doen en m’n voeten hoog boven de koude witte sneeuw kon houden, vond ik het eigenlijk wel leuk.

Geen kinderachtig babystoeltje, geen knellende gordels, gewoon m’n eigen verdieping en m’n eigen trekpaard (maar ik mag papa blijven zeggen).

Heerlijk naar school gegleden op m’n nieuwe (opvouwbare!) slee. Leuk!

Hoop dat papa mij straks weer komt halen en ik weer mag glijden, ik kijk er nu al naar uit!

Ik begreep van oma dat zij geen sneeuw hadden, dus om te laten zien dat ze hier goed kan en mag komen spelen, kijk eens hoe veel hier ligt oma!

Nog wat filmpjes voor de echte fan: