En we gaan nog niet baar huis… nog lange niet, nog lange niet…
Nou ja, zo erg is het ook weer niet. Zondag naar huis was wat ambitieus, aldus de arts zelf.

Maar, als mijn darmen hadden meegewerkt had ik vandaag wel thuis gezeten. Stiekem blij dat ik nog hier ben hoor, want met een wond of niet werkende darm thuis zitten is toch niet zo ontspannend.
Thuis is de verzorging minstens zo goed als bij Hotel AvL, maar de zorgervaring voor wonden of ingewanden is wat minder.

Wat is de issue? Nou, dat mijn wond-drain, dat grote gat in mijn buik, nog te veel vocht moet afvoeren van de wond in m’n buik.

Er mag wel wat uit komen, 700 ml is wat veel in een dag. Daarom willen ze nog even een dagje aankijken (vandaag dus).

Naast mijn bed ligt een zak met mogelijk 2 liter inhoud, die zo leeg mogelijk moet blijven.

Vies en raar, en zeker onhandig bij slapen en lopen (of douchen). Er zitten stukjes in die ik niet wil thuisbrengen en een volle zak is handig voor Halloween.

Maar je kan er ook mooie taalvernieuwing uit halen. Zo had ik nooit gedacht de volgende zin uit te spreken na het duwen op het knopje om de verpleegkundige om hulp te vragen.
“Mijn tafel heeft mijn zak opgegeten’. Ze keek even raar, maar begreep toen dat mijn ziekenhuisbijzettafel met zijn wielen op mijn drain-zak was gekomen en er niet meer af wilde. En voor mij is de tafel te zwaar… ik mag nog niet tillen.

En er zijn meer taal-uitdagingen. Want er is wat constellatie ontstaan of ik nou opstipatie of constipatie heb. Gelukkig is de constellatie voor niets, want het is gewoon beiden.
Vervelende van een operatie aan je darmen is, dat ze ze moeten stilleggen. En dat valt nog mee, als ze maar weer opstarten. Maar dat moet je zelf doen (al weet niemand welke spier je moet aantrekken of op welk knopje je moet duwen). Opvallend genoeg lijkt mijn dunne darm prima op gang te komen, maar ontstaat er een opstopping richting de uitgang. Daar kan je veel aan doen hoor, met zakjes, pillen en zelfs een klysma. Euh? Ja, leuk is anders, maar gelukkig hebben ze een dunner tuitje gebruikt.

Helaas werkt het niet als een wondermiddel. Ik moet veel lopen, maar dat staat weer tegenover misselijk worden, buikkramp en een opgeblazen gevoel (en ik moet rechtop lopen voor mijn wond). Lastig om aan alles tegelijk te voldoen, maar wel een uitdaging die ik aan ga.

Ik moet dus ook eten… maar dat is lastig als je vol zit. Wel besteld, maar weinig gegeten, ook wat te zwaar voedsel nu.

De klysma werkt op zich prima, maar het is geen wondermiddel. Weer lopen dus…Oma (lees: mijn moeder) komt langs… lekker even afleiding en gezellig kleppen. Het lijkt te helpen, want direct na haar vertrek, genoteerd op 18:53, is het zover. Verder zal ik jullie op verzoek van mijn vrouw niet de foto’s delen, noch aangeven dat het leek op een sterk gesmolten pure chocoladen ijsje.  :)

Verder is het wachten, hopen dat mijn darmen zichzelf aan gaan zetten en soepel gaan lopen. Hoe snel het ook is hoor, want mijn dunne darm moet, net als de vorige keer, zich weer gaan voegen naar de ruimte met nieuwe bochten etc. Het duurt even, het is niet anders. Maar ik heb dit allemaal met gemak over om nog 40 jaar kans op leven te krijgen.

Even misselijk, geen honger etc. gaat ook wel over, heb net 23 weken chemo gehad, dat is ook geen feest, we bouwen dus af naar normaal, heerlijk!

Ondertussen stroomt de liefde in Zoetermeer binnen. Werkelijk alles komt binnen, bloemen, cadeaus, ballonnen en zelfs tekeningen. Ik ga ze niet allemaal delen, maar één was erg toepasselijk.

En hoe lief is het als je zoon met een van zijn vriendinnen een tekening én een lieve tekst maakt. Toch mooi om nog tranen in je ogen te kunnen krijgen. Meer van de lieve dingen en berichten dan van de shit… daar heb ik het wel mee gehad.

En de tekst… ik ben het er mee eens, dank je wel lieve Cindy en Sylvain!