Nou het waren wel weer wat dagen…

Best fijn als je vrijdag infuusvrij bent, maar het opkrabbelen begint altijd even met een uitdaging.
Moe, slap, misselijk en totaal geen zin om te eten (door slijm, dikke tong, smaakverlies en nog veel meer). Dat is dus oud Hollandsch bankhangen en je spieren voelen wegsmelten.
Mijn doel, niet onder de 70kg komen. Het lijkt even te lukken, maar met 70,02 op de weegschaal moet je dan niet een dag later aan een kankerolympics meedoen.

Onderdeel 1: blijft het droog of moet je rennen. Het blijft lastig inschatten, maar met zo veel lucht en kramp moet je risico’s nemen. Stand: 13-1 voor mij.

Onderdeel 2: kramp of hardlopen zonder aandrang. Spoiler alert, hier ben ik gelukkig goed in. Maar fijn is het niet. Een leegloop (letterlijk en figuurlijk) en waar het niet zo was werd het leegloop gevoel ruimschoots gecompenseerd door een verstening. Eigenlijk een verlies-verlies spelletje, maar ik heb toch gewonnen. Tja, de aanhouder wint.

Onderdeel 3: doorzetten of overdrijven. Probeer wat te doen en te lopen, maar niet te ver, want je valt gewoon om, evenwicht is ver te zoeken. Stand 5-0 voor mij. Maar na 300 meter lopen zoals mijn vader na 15 jaar Parkinson is het op. Ik weet niet alleen hoe het er uit zag, maar ook hoe hij zich voelde. Het is een marathon met een nodig slaapje erna.

Onderdeel 4: eten waar je zin in hebt. Stand: 0-0 lastig onderdeel, want ik had nergens zin in.

Met als resultaat een redelijk goede situatie, maar die is absoluut relatief, want kanker is niet voor niets een scheldwoord.
Anyway, 69,2 kg aangetikt dus vanaf gister maar even flink doorzetten met eten en alles wat er in kan in proppen. Dik word ik er vast niet van, tijd om te snaaien! Het klinkt leuker en makkelijker, want ik eet van alles wat lekker zou moeten zijn, maar het gaat er niet makkelijk (of niet) in, maar het moet. Dus lekker is ook relatief.

Gelukkig zijn de kankerolympics afgelopen. Lopen gaat beter, ik heb eten op en binnen gehouden, tijd om het dalletje te verlaten en op te krabbelen!
Maar… dan komt er toch een uitdaging. Met zo veel slijm echt geen zin on te drinken, maar voor de CT-scan van vandaag moet ik in 1 uur 1 liter water drinken. Of dat weer poorten opent naar hardloopwedstrijden weet niemand.
Het is in Amsterdam, dus het is ook nog een klein uurtje hobbelen, joepie!

Inchektijd!

Ook deze challenge lukt, zowel de reis als drinken is gelukt. Gezellig met dochter en vrouw lief (zoon op de BSO) in de wachtkamer.

En dan mag ik komen. Geoefend als de radiologen stap ik binnen, broek op de knieën, PICC-lijn aankoppelen, geboortedatum check en liggen. Paar keer heen en weer, adem inhouden, even infuus open (contrastvloeistof), nog een keer heen en weer, en klaar.Geen foto’s, het gaat te snel en ze staan niet naast je als je er in ligt, dan zitten ze in een andere kamer. Een selfie lukt helaas niet, sorry.
Nog geen 10 minuten later klots ik lekker terug naar m’n dames en gaan we weer naar huis. Toch nog even een tostini bestellen en dan de auto in…

Het zit er weer op, nu wachten tot maandag, D-day met de uitslag of hij los genoeg ligt. (en in dat geval ik mogelijk niet meer de vierde kuur van deze ronde hoef te doen) Hopen dat het zo is, want na 15 weken chemo ben ik er aardig klaar mee! Nu totaal 27 weken chemo-ervaring, dat is voldoende voor mijn CV. Twee operaties en dan is het wel goed, op naar de volgende uitdaging aub.