Einde ochtend mag ik weer naar het ziekenhuis om m’n 44 uur thuis infuus er uit te laten halen.

Erg fijn, want ik ben er aardig klaar mee! Het zou kunnen zijn dat dit de laatste chemo in m’n leven was, dat zou gaaf zijn. Maandag de 21ste weet ik of ik de kuur van 8 weken moet afmaken en dus nog 2 weken moet of dat ik mag stoppen omdat hij los genoeg ligt om goed en veilig weg te snijden. Daar doen we het allemaal voor.

Daar missen we de vakantie voor en heel veel leuke dagen en lekker eten… maar, voor een goed doel.

Wat nog wel kan is belevenissen creëren,

Wat dacht je ervan om om 03:00 uur met je dochter op te staan om Nederland – Spanje te kijken. Leuk toch?
Mama is nog te ziek om mee te doen (griep) en Sylvain is logeren bij oma.


Helaas mocht het opstaan niet baten voor een goede uitslag van Nederland, helaas…. verloren met 2-1.

Daarna nog even naar bed, maar niet te lang, want de dakdekker komt, we hebben lekkage gehad van de week. Maar nu ook weer gefixt.

En zo gaat het leven lekker door… iets wat vertraagt als het om mij gaat, maar leven blijven we gewoon doen!

En dan dus in de loop van de ochtend langs het ziekenhuis om het infuus af te koppelen en mijn PICC-lijn weer te verschonen. Dat doen ze met zo veel geduld en liefde dat het bijna leuk is om er heen te gaan.

En dan is het verder aansterken waar kan. Helaas lukt eten niet, er wil niets in… helpt niet als je slap bent, maar het is niet anders. Wellicht morgen beter. We gaan het meemaken, en daar gaat het om.