Zo zo, het lijkt zowaar (achteraf) snel te gaan… Seizoen 3 aflevering 3 dag ‘a’. Een dagje chemoslurpen in het ziekenhuis.

Ik heb er bijna zin in. Met een doel en vooruitzicht dat ik over 7 uur thuis ben geeft mij het gevoel om zo snel mogelijk te beginnen.
Naast mijn eigen kamer (nummer 7) heb ik ook mijn eigen tijd (08:00 uur), de Oncologische verpleegkundigen zijn zelf ook net binnen en laten de patiënten rond 09:00 uur inlopen. Maar omdat ik een traject van 7 uur aan ga, is het voor hen ook wel fijn als ze in de avond ook nog even hun boodschapjes kunnen doen en ik dus op tijd weg kan. Handig om eerder te komen. Mijn medicijnen worden dan ook speciaal eerder besteld, zodat ze op tijd binnen komen, want normaal is dat rond negen uur.

Gewoon eerste klas zorg dus. Veel mensen zeuren over de zorg, de zorgverlening, de service en de kosten. Maar mijn ervaring (mag ik inmiddels wel van spreken denk ik) is echt anders. Het is hier fantastisch!
Het is een soort first class trip met all-inclusive verzorging en bediening, persoonlijk en bijzonder vriendelijk, met afgestemde dieetwensen, eigen toilet, bizar goede medische verzorging en zelfs kwaliteits-check-gesprekken, diéetisten, schoonmaak en eens per week een sociaal-psychologisch gesprek over de ervaring van de reiziger én de thuisblijvers.

Zijn er ook nadelen? Ja… op de een of andere manier is het altijd de terugvlucht. Je kan denken dat op New York vliegt, ongeveer ook de vliegtijd, maar als ik uitstap (met wat jetlag gevoel) sta ik altijd in Nederland.

Eigenlijk zouden ze een ziekenhuis in een vliegtuig moeten maken, dan kan je het aangename met het aangename (alsof vliegen leuk is) combineren. Dat je dan uitstapt en er even tussenuit bent. Ik zou dat dan ‘Flying Doctors’ noemen… oh wacht… ik ben duidelijk niet de eerste met deze epifanie :)

Ach… ik heb er zin in. Doel +39 jaar leven, weer gezond kunnen zijn, mee kunnen doen in het leven dat ik al had dat was ruimschoots mooi genoeg, er zijn voor mijn lieve kids, ze zien opgroeien, afstuderen, trouwen, etc. en natuurlijk er zijn voor, bij, samen met mijn lieve Annie! Jaja, ook voor alle andere familie, vrienden, kennissen en blog-volgers, heus wel.

Eerst maar even het ziekenhuis in huppelen.

Misschien is stilstaand beeld beter…

Kamer ingericht, op bed gesprongen (stond erg hoog), let’s go.
Thumbs up, tenminste… het is maar hoe je het bekijkt.

Inmiddels lig ik al 1,5 uur… dat betekent dat ik nog maar 5,5 uur hoef, nog te vroeg om te zingen, maar we komen wel dichterbij dat moment!

Tot nu toe heb ik niets kunnen eten tijdens de kuren. Maar ik kon echt geen nee zeggen tegen deze lieve service, dus heb een kopje soep en een boterham met kaas gevraagd. Wel eens eerder besteld, maar nog nooit opgegeten.
Maar, heel spectaculair, heb ik vandaag gewoon alles op!

Prachtig vliegtuig voer op grote hoogte. Maar het is all-in dus over de prijs hoef je niet te klagen. De service is ook top.

Gekker nog, het smaakt ook nog!

Ok, na een paar minuten voel ik mij toch wat minder… Buik voelt raar… eten aangekomen denk ik.
Nog geen neiging gehad om op het belletje te drukken om weer zo’n mooi en super praktisch kotszakje te vragen.
Die zijn overigens echt goed! Een plastic ring met een vervangbare (wel zo fijn) zak. De zak heeft een maataanduiding, leuk voor de verzorgers en artsen. En de maat is zo dat je er prima in kan mikken, maar niet met he hele hoofd boven hoeft te hangen. Zo hangt mijn haar er niet in, ok, met een bak ook niet… terecht opgemerkt, maar het voornaamste, weet ik als ervaren gebruiker, is dat je neus over de rand kan hangen en je dus niet nog misselijker wordt van je eigen lucht. Al is dat ‘eigen’ ook weinig eigen, want wat er uit komt hoop ik uit de zakjes die ik er telkens maar ingepompt krijg. Als die de binnenkant van mijn maag zou zijn, dan snap ik dat er er gens een celletje zo misselijk was dat ie zich per ongeluk foutief heeft gekopieerd, helaas met desastreuze gevolgen, dat dan weer wel.

Genoeg over maagsappen en kotszakken, het gaat goed… iet wat slap en ik voel wat van die bijwerkingen (prikkelingen, tintelingen, misselijk, slap, tong die een beetje narcose heeft gelikt of zo, voldoende mondvocht (zal het netjes zeggen) om niet te hoeven drinken en wat kramp in mijn nek… of zal dat laatste komen dat een ziekenhuis bed weinig ergonomische opties heeft om met een laptop op schoot te bloggen, googelen en zelfs stiekem wat mails te doen.

Ach… nog maar 2,5 uur… Mag bijna zingen…

Yes… we zijn er bijna… we zijn er bijna… maar nog niet helemaal!

Gelukkig gaat het nu snel en is Annielief al onderweg.
Rond 15:30 thuis, heerlijk.

Mijn binnenmuts is aangekomen, dan kan ik thuis als het waait/tocht toch even wat op m’n hoofd doen zonder meteen mijn buitenpet op te hebben of een bestaande muts die thermo is en bedoeld voor -20. Was nodig in Lapland, maar hier is dat wat warm heb ik proefondervindelijk uitgevonden.

Rest mij om wat te proberen te eten. In tegenstelling tot alle eerder kuren met dit type chemo (allemaal tot nu toe) gaat het zo goed dat ik zelfs twee kommetjes rijstepap eet en een worstembroodje. De smaak is hetzelfde allemaal melig, flauw en sompig, maar he, het zit er in, dus val ik minder af. Ik ben er blij mee!
Verder een gewone avond, niet overgeven, wel tv kijken, alsof er niets aan de hand is. Heerlijk!