delcour.nl - Nieuwe ronde chemo

Nou… dat was al weer de eerste kuur. Gelukkig lijkt het achteraf snel, maar wat duurt het lang en wat zijn het rot-weken!

Mensen die zeggen dat ze kanker overwonnen hebben, bedoelen eigenlijk dat ze de medicatie overleefd hebben. Gelukkig trekken de lieve mensen in het ziekenhuis je erdoorheen, maar wat een hel is het eigenlijk.

De eerste dat met infuus is verreweg het ergst, dan krijg je een zwarte week waar je helemaal kapot bent. Dan heb je een grijze week waar je half kapot bent en dan een witte waar je ‘vrij’ bent (medicatie-vrij).
Maar dan komt het… In die witte week, die bij mij op woensdag avond begon, moest ik vrijdag bloed prikken, maandag op gesprek bij de Oncoloog, dinsdag een PICC-lijn zetten en woensdag extra vroeg weer naar de chemo voor kuur 2.

Zo leuk is ‘vrij’ zijn. Maar ok, ik doe het voor een goed doel! 2cm niet-uitgezaaide maar verkeerd liggende tumor proberen los te krijgen van mijn aderen om geopereerd te kunnen worden.

Ik zoom even in op de dat van het zetten van de PICC-lijn en de tweede chemo in het ziekenhuis van vandaag.

Omdat ik de vorige keer weer zo veel last had van de kuur, gaat hij deze keer weer langzamer. Maar omdat ik zo ontzettend veel en langdurig pijn had in mijn arm, waar het infuus in ging, hebben we in overleg besloten een PICC-lijn te zetten.
Een PICC-lijn is een infuus die in je bovenarm gezet wordt, vlak bij je oksel. Daar gaat een lange plastic slang je ader in tot hij bij een grote ader uit komt. Zo kan je gevoed worden (wat ik heb gehad na mijn eerste operatie) maar dus ook voorzien van medicatie.

Het is een werkje want het moet helemaal steriel en duurt dus wel wat langer dan een gewoon prikje. Ze moeten het ook met een echo-apparaat doen, om te zien hoe ver de slang in je ader zit.

Gelukkig had ik een vroege afspraak, want de afgelopen dagen vielen zo mee dat ik graag gewoon naar mijn werk wilde.
Precies om 08:30 werd ik geroepen door een alleraardigste meneer die mij vertelde wat ze gingen doen. Dat duurde niet lang, want ‘been there done that’.
Het voorbereiden duurde wel even, maar dat hoort bij de procedure.

Toch zat het er vlot in en was ik ruim op tijd op kantoor om het personeelsoverleg mee te maken.
Om 1 voor 10 werd ik gebeld. Een 079 nummer betekent meestal spam of ziekenhuis. En ja… het was dezelfde alleraardigste meneer. Of ik terug wilde komen, ze wisten toch niet helemaal zeker of de slang wel in de juiste ader zat en dat zou morgen wel een complicaties kunnen brengen…

Na het overleg dus weer terug. Leuk om ontvangen te worden met ‘oh meneer Delcour daar bent u weer, u kunt gelijk doorlopen’. Dat is alleen in het ziekenhuis meestal niet zo’n compliment. En vanmorgen toen ik incheckte (en mij nog wel moest aanmelden) liep er al een Oncologisch casemanager voorbij die nog even riep: “Miguel, succes he vandaag!”.
Zo veel liefde is ontroerend, maar het blijft klote om op de kankerafdeling bekend te zijn…

Gelukkig kunnen ze vrij makkelijk zien of zo’n PICC-lijn goed zit. Namelijk door de kleur van het bloed. Daar was ook de twijfel door ontstaan. Dus dopje van de lijn er af, even spoelen, spuit er op, bloed er uit… en daar merk ik niets van, dat is dus het voordeel.

Het gaat allemaal zo snel dat het lastig is om foto’s te maken, zeker als je zelf steriel op de tafel ligt. Maar dankzij deze frequen-flyer actie van vandaag is het mij toch even gelukt…

Er kwam nog even een dokter bij kijken maar die gaf aan dat het wel goed zou zijn. Ik mocht mij aankleden en even buiten (in de wachtkamer) wachten, want dan zouden ze even in het lab snel kijken voor de zekerheid, ook al was de kleur op het oog goed.

Helemaal aangekleed zegt hij: “oh, ik moet nog even schoonmaken en spoelen”. Weer overhemd uit…. Daarna de gang op.

Na iets meer dan 10 minuten komt die alleraardigste meneer weer langs… Euh… of het nog een keer kan, want er was te veel tijd voorbij gegaan, bloed was al gestold en daarom was het niet goed te meten.

Arhg! Zo kom je wel aan bloedarmoede zeg… Ze halen er ook gelijk zo veel uit. Maar goed, ze hoeven niet te prikken en je voelt er niets van. Dus weer overhemd uit en nog eens.
De man zet het, na aankondiging hoor, op een rennen en laat mij weer even wachten op de gang. Ondertussen heb ik iets van instructie meegekregen over hoe vanavond of morgen te douchen. De rest leer ik morgen bij de chemo wel van de strenge doch liefdevolle Oncologisch verpleegkundige.

Iets meer dan 10 minuten later staat de alleraardigste meneer weer hijgend voor mijn neus met de mededeling dat het allemaal goed is en ik mag gaan.

Tja… een mooi verhaal voor later denk ik dan maar. Ze doen zo hun best en bij twijfel gokken ze niet, helemaal top dus! Maar wel zonde van mijn laatste medicijn-vrije dag en werktijd. Tja… soms is het niet anders.

Veel erger is de dag van vandaag. Ik kijk er toch weer tegenop. Het is weer opladen om kapot te gaan, en daar huppel je dan heen, wetend dat het voor een goed doel is, maar toch… Als je weet dat je 7 uur lang klappen gaat krijgen en niets kan doen, dan zakt zelfs bij een optimist de moed af en toe in de schoenen.

En toch… heb ik er zin in!

Annie gooit eerst Sylvain af bij een vriendje Dex die hem naar school brengt (de moeder dan natuurlijk), daarna gooit ze mij af. Ik meld mij keurig om 08:00 uur aan. Meteen krijg ik een eigen kamer, ze kennen mij hier ook. Niets stoel, maar een bed (zoals altijd) maar ook mijn eigen kamer, direct naast de verpleegkundigen… en maar goed ook!

Het was misschien wel de rotste en zwaarste dag die ik ooit heb gehad. En ik heb een mooi leven hoor, maar je record-kut-dag is nooit leuk.

PICC-lijn scheelt veel tijd, dus voor ik het weet zit het spul er al in… en ik heb er nog steeds (geen) zin in!

Wel blij met mijn PICC-lijn, wel fijn, geen pijn!

De rest van de dag… waren de dag en ik even geen vrienden…

Na 20 minuten moest ik al gaan liggen van de bijwerkingen. Misselijk en slap… Iets snel, zeker als je weet dat ze er 7 uur over doen (in plaats van 3). Toch maar even op het belletje gedrukt. Zorgen alom, maar na even een korte pauze en even overleg met de Oncoloog, toch maar doorgaan. Mogelijk een herkenning van mijn lichaam en daarom een snelle reactie.
Ik denk dat ze gelijk hebben, maar weet wel dat ik mij de rest van de dag beroerd zal voelen…
Om te helpen krijg ik toch wat extra misselijkheidsmedicijn, het helpt wel. En zo gaan we verder.
Tegen 12 uur begin ik te zweten en bijna flauw te vallen. Toch maar weer even op het belletje gedrukt. Weer ontstaat er verbazing en overleg. Even pauze, want het gaat toch wel hard zo… Het is wel de bedoeling dat ik vandaag nog het ziekenhuis verlaat.
Een van de verpleegkundigen geeft aan bereid te zijn vanavond terug te komen, maar er wordt besloten dat het niet de bedoeling is. Even pauze en we gaan gewoon door met de planning.

Weer twee uur van draaien en slap zijn verder begint mijn borstkast te trillen. Alsof ik het koud heb. Eigenlijk is dat ook zo, maar zó erg nou ook weer niet. Voor de zekerheid druk ik even op het belletje. En maar goed ook, want niet veel later tril ik zo hard dat mijn hele bed een lokale aardbeving lijkt. Opnieuw overleg… 20 minuten beven is niet gezond… Uiteindelijk toch maar besloten om op 75% van de kuur. Zo haal ik de eindtijd en haal ik het leven.
Een bizarre dag, niet een om op terug te kijken zal ik maar zeggen.

Thuis… een voortzetting van vandaag.