Af en toe haal ik mijn neus op. Niet voor iets of iemand, maar om te voorkomen dat het snot op de grond valt. Dat betekent normaal niet zo veel, maar in deze tijd betekent dat: snel testen!

Er zijn twee keuzen. Eigenlijk drie, maar de derde keuze is niet maatschappelijk geaccepteerd. De logische twee zijn: thuis blijven of testen en als de test negatief is lekker doorleven.

En dus draait het ochtendprogramma opeens om. Papa gaat naar de apotheek om twee sneltesten te halen. Als ik ziek ben, is het ook goed om Sylvain ook mee te testen. Hij is er nog iets voor acht uur en (dus) de eerste.

Hij heeft nog 3 minuten tijd om even wat gratis vitamine D te pakken, lekker!

Eenmaal binnen -waar je geen foto’s mag maken- blijkt dat ze geen testen meer hebben. Lastig hoor, want de Etos gaat pas om 09:00 uur open en dan is school al begonnen. De kans dat de Jumbo ze verkoopt en heeft is klein… Wat nu?

Nou, dan gaat papa toch gewoon naar de andere apotheek… En weet je wat?

Precies, daar zijn ze te koop, hebbes! Snel naar ons thuis om ons snel te testen!

We kunnen snel beginnen, want bij het kopen heeft papa ook de uitleg gehad hoe het werkt. Dat wisten wij al, want dat was laatst op het Jeugdjournaal, maar goed, we moeten het natuurlijk wel goed doen, anders hebben we straks een vals-negatieve uitslag.

Nou, genoeg voorbereiding, we gaan beginnen!
Sylvain mag eerst. Met zijn jas al aan om te gaan, duidelijk overtuigd van zijn gezondheid, mag hij zijn neus snuiten. En dat lijkt nog het moeilijkste van de test, want dat is iets wat hem nog nooit is gelukt. Blazen, inademen, alles gaat in het doekje, maar het raak schieten van snot is nog niet eerder gelukt.

Maar, warempel, met wat hulp van papa -mama fungeert als cameravrouw- komt er op z’n minst lucht uit zijn neus. Maar meer zit er ook niet in, naast dat dat niet past is hij ook niet ziek. Tijd om te testen dus.

Eerst even kijken of we wel alles hebben…
Stok, plastic bakje, raar ding met vocht en een dop die niet dicht is… nou dat zal alles wel zijn dan.

We willen het graag zelf doen, maar papa is van binnen zó puur gemeen, dat hij niet kan wachten om dat stokje in onze neuzen te duwen.

Vol goede moed gaan we beginnen, het hoeft niet zo diep gelukkig. “Net tot je weerstand voelt” had de mevrouw van de apotheek gezegd. Dat zal papa toch wel voelen?

Euh, papa, ik voel al iets van weerstand opkomen, volgens mij ben je er al!

Oh, daar zit nog meer weerstand!

Hoooo, anders ga ik in weerstand!

Ja, nu ga ik hem jou ook laten voelen…. hier komt de weerstand!

Oh, niet aan zijn handen komen, straks zit die stok nog vast achter in mijn hoofd!
Gelukkig weten mijn vingers wat  te doen, het ziet er raar uit, maar zo voelt het ook.

Oh, het is voorbij. Het wordt al minder…

Wat? Nee! Eén neusgat is genoeg hoor! Denk je nou werkelijk dat ik plaatselijke corona heb in één neusgat?

Even diep ademhalen, het is vast zo over.

Ja, ik voel de weerstand weer!!!!

Het leek wel 2 uur, maar als ik heel eerlijk ben waren het maar 2x 10 seconden (is 20 seconden)… Gelukkig bleef mijn weerstand aan het stokje hangen en ging papa dat zorgvuldig verdrinken.

Ik heb het gevoel dat het water naar de zee dragen is om snot in een potje met water te doen, maar goed, als dat helpt…

Met het snot-water en het dopje zonder afsluiting druppelt (oh, nu snap ik die dop) papa 4 druppels precies op het gaatje op het plastic bakje. De vorige keer dat dat thuis gedaan werd was mama aan de beurt, weet je nog? Zij was toen wel positief getest… Wij hopen dat nu echt niet.
We moeten de timer zetten op 15 minuten en afwachten. Terwijl wij zien dat het snot-water het bakje inloopt en er alvast één lijn ontstaat, komt papa mijn kant op.

Het ging snel en Sylvain heeft niet gehuild, dus het zal wel meevallen. Bring it on!

Het gaat nog goed, maar komt wel héél dichtbij zo.

Twee dingen:
1. ontspannen, dan voelt het minder erg.

2. altijd blijven lachen…

Nou, dikke neus, dit is niet om te lachen en de ontspanning verdwijnt zodra de weerstand komt.

Tanden op elkaar!

Oh, het is al weer klaar.

Oh neeeeee! Nóg een keer. Dat had ik kunnen weten, waarom ben ik nou zo stom dat ik dacht dat ik klaar was?

Ik weet mijn tranen (van irritatie) te bedwingen, maar mijn gezicht is het niet met mijn ogen eens. Geen tranen dus, maar wel een gezicht om iets anders bij te denken.

En voor de mensen die papa gemeen vinden, dit doet hij voor ons eigen bestwil (ok, en het feit dat hij lekker kan werken vandaag als wij op school zitten). En mama? Dit maakt niet hier en daar een foto voor jullie, maar ze legt werkelijk elke grimas-verandering vast op de gevoelige e-plaat.

Nu weten we wat te doen. 4 druppels snotwater in het kuiltje en dan wachten…

Net zo lang tot de Google Nest 15 minuten slaat.
En dan vol spanning kijken naar waar we net na 14 minuten en 58 seconden ook al naar zaten te kijken:

We zijn gezakt. Negatief, jammer hoor!
Oh, wacht, dat is goed… Want corona is bij ons gezakt, dus zijn wij niet ziek, hoezo is dat eigenlijk negatief? Wij zijn er blij mee! Hop, spullen pakken, de auto in, kunnen we nog net te laat op school aankomen.

 

Net zo veel minuten als we moesten wachten op de uitslag staan we bij school. Klaar om iedereen onze test te laten zien. Terwijl zus haar fiets pakt om naar de bovenbouw te gaan, kan ik nog even op de foto met mijn uitslagenbakje.
Mijn snot is niet besmettelijk!