Ondanks de corona-maatregelen gaan we er toch op uit. De musea kunnen ons wel gebruiken en er is zó veel ruimte om vooraf te boeken dat we waarschijnlijk helemaal alleen zijn daar. En… wij wel leren koekjes maken!

Wellicht ten overvloede, maar zaterdag begint standaard met zwemmen voor het ‘B’ diploma, dan thuis douchen en eten en dan gaan we vrij snel weg. Het is een stukje rijden (zo’n 50 minuten), maar we zijn inmiddels wel wat gewend.

Eenmaal aangekomen moeten wij samen de auto uit, zodat we op de foto kunnen. Papa en mama zijn te lui om uit te stappen, want de ingang is aan de andere kant en daar kan je ook je auto kwijt. Maar… er moet natuurlijk een blogfoto gemaakt worden.

Buiten is het trouwens heel mooi. Allemaal molens. Lijkt wel Kinderdijk! En dat blijkt ook zo te zijn, alleen heet dit de Zaanse Schans. Ook leuk, alleen kwamen we daar niet voor.

Binnen krijg ik een eigen opstapje van de aardige meneer om de pasjes te kunnen (laten) scannen. De museumjaarkaarten komen ook hier van pas.

We krijgen een luister-apparaatje om ons op weg te helpen in het museum. Het eerst wat we moeten doen is naar buiten kijken… Ja, daar komen we niet voor, daar komen we vandaan. Ok, eerlijk is eerlijk, het is wel mooi hier.

Binnen blijkt het geen Verkade museum, maar een museum over de Zaanse geschiedenis.

En daar kom je pas wat later achter, want in het begin denk je nog dat je naar koekjes staat te kijken.

Maar goed, dit kan ook leuk zijn, leerzaam is het zeker. Hier een miniatuur stoom-ding, maar hij doet het mooi wel!

Terwijl wij nog lekker staan te kijken en naar een verhaal op ons geluid-apparaat staan te luisteren, gaan de lichten uit en begint een filmpje. Nou, dat is een welkome afwisseling. Zo krijgen we een indruk van de omgeving.

Als we verder lopen, komen we in een gedeelte vol met oude schilderijen, stukken, etc. Met uitleg hoor, het is eigenlijk alles dat de Zaanse cultuur beschrijft. Het blijft een oude man en wat oude dingen in een glazen kast, maar het is toch ook wel grappig.

Lang bij zilveren lepels blijven we niet staan. Deze mooie 17de eeuwse kast wil niet graag op de foto… Het ziet er in het echt een stuk minder bewogen uit hoor.

Opeens stuiten we op een super mooie zeilboot in een glazen kast. Knap gemaakt hoor!

Dan komen we in een gedeelte waar ze steeds dichter bij 2020 komen. Informatie over de eerste wereldoorlog, daarna de grote depressie, dan de tweede wereldoorlog, etc.

Best interessant, maar waar zijn die koekjes nou? We besluiten een stuk af te steken en naar het Verkade gedeelte te gaan.
Het begint met wat algemene informatie over Verkade.

Maar al snel komen we in een zaal met een mega-koekjes-machine. Leuk om te zien!

We mogen zelf koekjes (digitaal) inpakken en kijken hoe goed wij zijn in lopende band-werk.

 

Mmmm plek 527 is niet om over anar huis te schrijven, maar het is wel leuk om te doen.

Mama wil ook eens…

Prima, dan gaan wij wel naar een ander spelletje. Hier moeten we deeg maken, vormpjes uitstansen en de koekjes bakken (digitaal), ook leuk!

Samenwering is vereist!

Mama blijft lang bezig joh. Zelfs hygiënisch gekleed is zij erg goed in digitaal koekjes inpakken. Super fanatiek!

En niet onverdienstelijk hoor, kijk eens wat daar boven aan het lijstje staat?
Eerst mijn naam en daarna die van mama.

Wacht, we zoomen even in… Mama is gewoon eerste!

We gaan weer verder en krijgen uitleg over het maken van waxinelichtjes. Wij wisten niet dat ze dat bij Verkade ook maakte. Ook weer nieuws. Straks worden we nog slim!

Na een puzzel met vragen die wij redelijk weten te maken komen we weer een inpakstraat tegen.

Deze keer zijn het bonbons die ingepakt moeten worden. We zijn duidelijk op de chocolade afdeling.

Helaas mogen we door corona niet een eigen wikkel ontwerpen en via de machine inpakken. Jammer… dat betekent wel dat we hier wel kunnen afronden.

Maar ja… nu hebben we honger!
Gelukkig is hier naast de ingang van de Zaanse Schans. Daar waar normaal duizenden toeristen per dag komen, maar vandaag lijken we wel de enige.

Goed dus om lekker te genieten van het uitzicht en de ruimte.

Daar waar paden of bruggetjes smaller worden, wordt keurig op elkaar gewacht. Binnen hebben de meesten keurig een mondkapje op. Het begint eigenlijk wel te wennen. En omdat wij vinden dat we ook mee kunnen doen, dragen wij regelmatig ook onze eigen mondkapjes. Het lijkt wel mode te worden.

Maar goed, we kwamen hier om te eten, en dat doen we dan ook. Lopend en de rest in de auto terug naar huis.

Zodat we nog genoeg tijd hebben voor een film met suikerspin en popcorn van eigen makelij; en natuurlijk nog een leuke avond met lekker eten van mama. Weer een dag ons goed vermaakt. En dat ondanks corona…