Een dagje Beeld en Geluid (met oma)

Het moge duidelijk zijn inmiddels, wij zijn cultuur aan het snuiven. En waar kan je dat sneller en beter doen dan bij de grootste verzameling cultuur in Nederland: Het Nederlands instituut voor Beeld en Geluid. Deze is natuurlijk bij de studio’s in Hilversum.

En als we aan Hilversum denken, denken we aan oma, want die woont daar. Beetje lomp om daar dan naar toe te gaan zonder haar en dus vragen we haar mee, gezellig!

En hou je vast er is zó veel te beleven, wij geven slechts een indruk.

Eerst maar eens een foto maken voor het museum zodat er een blog-profielfoto gemaakt is waar we samen op staan.
Wel jammer dat een van ons net wakker is en de zon te fel vindt. Zie jij wie?

Bij binnenkomst worden we netjes ontvangen en krijgen we uitleg over hoe en wat (vooral hoe ons aan de corona-maatregelen te houden). Dat doen ze eigenlijk bij alle musea best goed. En blij toe, want anders vervelen wij ons in het weekend en hebben jullie niets te lezen…

Dan blijkt dat er nog twee treintjes gaan. Een om 13:30 en een om 14:30. Volgens papa en mama hoort dat bij de belevenis. Die boeken we dus. Maar dan hebben we eigenlijk niet heel veel tijd om het museum op de vierde etage in te gaan.

We moeten ons nog wel even aanmelden. Iedereen krijgt een ring, daarmee kan je van alles activeren en doen (zo zegt de man achter de balie). Deze moeten we activeren bij een computer, zodat je bij alle activiteiten gefilmd kan worden en de films opgestuurd krijgt naar je e-mail. Dat is handig, scheelt papa en mama lekker veel werk met foto’s en films…

Nog even wachten… want we zijn lekker snel… en de tijd niet…
Gelukkig worden we bezig gehouden door een echte robot. Je kan met hem praten maar ook aanraken. Geen robot-corona dus (nog). Fijn… even ‘menselijk’ gedrag… Nou ja, bijna dan.

Hij/zij/het wil een spelletje doen. Raden hoeveel 1,5 meter precies is. Ik kom op 1,80 maar krijg de kans op precies te ervaren hoeveel 1,5 meter is. Mmmm dat is eigenlijk best wel meer dan we dachten… Blij dat wij onder de 12 jaar zijn en er niet echt rekening mee hoeven te houden.

Hoe gaaf is het om een levensgrote (groter zelfs) tegenover je te hebben en dat normaal te vinden? Het ia al 2020 hoor.

In de theaterzalen naast de toiletten, die we natuurlijk eerst even inspecteren, is het nog lang geen 2020. Daar gaat het over de Tour de France van jaren en jaren geleden… Saai!
Het is veel leuker om een lezing te geven. Wij staan geregeld achter verschillende spreekgestoeltes, maar deze hadden we nog niet gehad.

Zal ik een geheimpje vertellen? Ik word opgetild door zus, het is allemaal nog een beetje té hoog voor mij.

Nu snel naar beneden, want de trein staat er al en wij willen mee!
Na heel even wachten komt er een coole gast aan die lijkt op Jochem Meijer gekruist met Bert Visser. Het lijkt een feestje te worden…

Een treintje is een trein, en dus moet er een mondkapje op. Tja, het is 2020!
Gelukkig zijn wij (nog steeds ja) onder de 12 en hoeven wij lekker niet. We mogen er wel een, want dan -zo laten we ons vertellen- lijken we op een stoere motorcrosser. Maar hij heeft niet door dat met zo’n mondkapje onze ogen ook bedekt zijn… Nee dank je dus. We nemen plaats en zijn klaar om te gaan.

Hij rijdt naar binnen, gewoon met de hele trein, zo de studio’s in. Vol verhalen over wat waar is, wie waar werkt en welke programma’s wel niet overal worden gemaakt. Alsof hij hier al jaren werkt, want hij weet echt alles! We moeten links kijken en dan weer rechts. Dan vertelt hij iets over iemand die wij niet kennen, maar aan de lach te horen oma en onze houders wel.

Met deze bestuurder mag je blijkbaar praten tijdens het rijden en dan pak ik natuurlijk mijn kans. Eindelijk iemand die misschien wel drukker is dan ik. Lekker beppen dus!
Hij weet zelfs waar ‘Betreden op eigen risico’ wordt opgenomen. Helaas niet hier, maar even hier vandaan. Dat gaan we dus niet zien.

Dan neemt hij ons mee uit de trein en in een zaal.

Hij laat zien hoe de ontvangst is en waarom dit geen opname zaal is. Dat komt omdat het hier erg hol klinkt en echoot. Dat vinden mensen van de televisie niet zo leuk. Hij wel, dan kan hij lekker met zichzelf praten…

In de zaal ernaast is een groot podium. Op dit podium worden belangrijke prijzen uitgereikt, staan beroemde mensen, wordt gedanst en gezongen en zelfs het Eurovisie Songfestival gehouden. En wij? Ja hoor, wij mogen op het pudium!

En niet alleen wij, oma ook en wij allemaal! Oma on stage!

Achter de ronding is een groot podium met allemaal tekens op de grond. Zo kunnen zangers zien waar ze moeten staan en dansers weten waar ze moeten beginnen. Wel handig, want als je verkeerd loopt kan je zo van het podium afvallen…

En dan? Dan moet je een ambulance kunnen bellen. Wij zouden onze mobieltjes pakken, maar op televisie is alles nep en hebben ze een telefooncel staan. Hij doet het niet, maar het maakt ook niet uit, want er is niemand van het podium afgevallen. Het blijkt gewoon dat deze telefooncelen vroeger gewoon op straat te vinden waren… haha, waren ze vroeger dan zo vergeetachtig dat ze hun mobieltjes niet meenamen?

Oh, de ontploffer van Checkpoint… Zal er iets ontploffen? Vingers in je oren!

Gelukkig is alles nep in de studio… niets ontploft!

Maar je weet het nooit zeker… zal er een stoel draaien of een alarm afgaan als ik hier op druk?

Zal ik het doen… of zal ik het niet doen?

Ja, ik doe het!

Niets… Ook al nep….

Dan mogen we even achter hem aan rennen door de grote opslag van van alles wat ze maar konden vinden. Wat een zooi! Maar goed je zal het maar nodig hebben als je een leuk shot op tv wil maken… Potjes en pannetjes… de oudste TV die er is…

En niet één maar véél! Zelfs de eerste Mac-computer staat er… Die van papa en mama zijn mooier hoor!

Zó, ze hebben hier zelfs kaas! Ach… ook nep… jammer.

Patat! Lekker! Oh, nee ook niet echt… Maar wel leuk, want die zien wij ook wel eens op tv.

We komen langs een rad waar je prijzen mee kan winnen. Wij draaien en het commentaar is van onze gids… Hij gaat lekker snel, daar houden wij wel van, en weet ons goed bezig te houden.

Je kan het zo gek niet bedenken… Rendieren, koeien of een open te maken taart waar je in kan zitten…

Of wat dacht je van de echte stoel van Sinterklaas!

Daar willen wij ons achterwerk ook wel even op zetten hoor.

Een mooi shinin’ light van de Toppers… Is het gewoon een plank hout met een stukje plastic… Met goed licht wordt het mooi, maar zo is het eigenlijk allemaal nep… Oh, we vergeten het steeds, maar alles is nep hier.

Deze stoel voelt wel echt. En het is de enige stoel waar je CUT in mag roepen als je er in zit.

Snel de trein weer in, naar het volgende avontuur. Wat een zooi! Oh, dit is wat klaar gezet is voor een programma dat ze binnenkort gaan opnemen. Iets met China zo te zien.

Opeens staan we stil en schiet hij uit de trein. Verbaast springen we achter hem aan, er is vast wat te doen hier.

En ja… hier staat de stoel van Marco Borsato (zo zegt hij). Een echte Voice of Holland stoel!

 

 

Even verder op is het decor van Lingo. We kennen het niet, maar hebben wel precies door hoe het werkt.

Weer kans om mijn presenteer-plek in te nemen. Nieuwslezer of presentator, dat wil ik wel worden.

Is het niet een spelletje, wan wel een presenteer-roddel-programma. Misschien nog wel leuker ook!

Oh, hier staat het echter Rad van Fortuin! Daar mogen we vast aan draaien!

 

Euh ja, dat mag, maar dan moet je wel uitkijken….
AU! Er is een plek waar je je arm tussen het rad en een stil staand ding kan krijgen… Maar die zin kon onze gids niet op tijd uitspreken. Gelukkig was hij snel genoeg om het rad stil te zetten voor het kleinste armpje van het gezin gebroken was. Dank voor je snelle reactie! Even gehuild maar, maar omdat er zo veel gebeurde was de pijn ook zo weer weg.

 

Papa en mama wilde toch ook nog even op de stoel, je kan er immers niet vaker bij…. Once in a lifetime chance…

En ook oma wil niet achter blijven natuurlijk.
Als we werkelijk alles hebben aangeraakt snellen we het treintje weer in en gaan we weer de studio’s uit naar buiten. Er is nog meer te zien!
Maar niet zonder eerst echt Hollywood’s effecten te krijgen. Rook!

Buiten krijgen we nog heel wat verhalen van wat waar gemaakt wordt. Té leuk dit!

En hier achter wordt het Jeugdjournaal gemaakt, hier wil ik graag werken!

We mogen er weer even uit en het wordt gelijk een stuk serieuzer.
We lopen naar een ingang en terwijl we lopen vertelt hij van een moord. Hier werd jaren geleden een man doodgeschoten die waarschijnlijk de baas van Nederland zou zijn geweest als hij niet dood was geschoten. Wat een verhaal zeg, en dat in Nederland.

Hier gebeurde het. Triest.

De stemming leek even om te slaan, maar gelukkig weet hij de draad onvermoeid weer op te pakken en ons al kletsend terug te brengen en ons, op verzoek van Sylvain, nog twee rondjes… omdat het kan… een snelle en een langzame.

Gepast nemen de heren met energie afscheid van elkaar en vervolgen wij onze weg naar het museum… Want we moeten nog beginnen met ons museumbezoek!

Binnen is echt van alles te doen! Overal hangen schermpjes en koptelefoons. Logisch eigenlijk in Beeld en Geluid, maar toch.

Er is zelfs gedacht aan even rusten op een schommelstoel.

Hé, die kennen we, dat is meneer De Uil! En hoe heet ze ook alweer die ooievaar… Juffrouw Ooievaar toch?

Hier een stukje geschiedenis van familie Knots.

Maar ook de huidige tv-programma’s worden meegenomen. Hier de baas van het Klokhuis.

En natuurlijk mogen wij ook meedenken. Hoe ziet het vervoer er later uit, ver in de toekomst?

We zullen het laten zien hier…

 

 

We volgen wat leuke uitleg-video’s en leren wat hier en daar… Het is zondag, maar leren is niet verboden toch?

Of wat dacht je van een training. Goed om te weten hoe je houding moet zijn als je op tv goed over wilt komen (en in het dagelijks leven ook hoor).

 

Hier mogen we een (of meer) gerechten kiezen die we zouden willen eten in de toekomst. We zijn bescheiden en kiezen maar één gerecht…

Best bescheiden toch? Of zal het met geduld te maken hebben?

Dan is het tijd om heel even te ontspannen. Even rustig kijken naar hoe ze een film maken, bedenken, schetsen en tot leven brengen. Leuk, en zeker leuk voor papa, want dit is de film waar hij als kind veel naar keek en toch telkens weer van moest huilen… Zwelgje van Olie B. Bommel

En nu vlug door naar wat actiefs! Kinderen voor Kinderen in een eigen studio!

Maar er is ook wat te doen, je kan hier gewoon optreden! Ons dans-talent Chloé ziet het toch niet zitten. Iets met plankenkoorts.
Nou, daar heb ik gen last van hoor.

Zet de muziek maar klaar!

Te grote jas aan, en knallen maar!

Chloé zorgt er voor dat ik goed in het licht sta.

Waar ze niets aan kan doen en ik niet wist is dat het beeldscherm dat je kan zien vanaf het podium iets anders vertoont dan de muziek die gedraaid wordt… Daardoor lopen de pasjes niet als gepland, maar goed, het is ook maar een oefen-optreden.

Op naar de volgende activiteit. Hier zijn allemaal kleine kamertjes waar je van alles kan doen. Eigenlijk weten we niet eens meer wat je hier kan doen. Als jij het herkent of ziet, laat het ons dan weten in de comments onder in deze blog.

Dit hokje is wel duidelijk… Op de foto met een bekende Nederlander. Volgens mij heeft deze man wel eens op de stoel gezeten bij Voice Kids…. maar wie hij is? Geen idee… jullie wel?

En om de quiz helemaal compleet te maken. Wie is dit nou weer? Bekend? Waar van dan? Laat het ons weten in de comments.

In het laatste kamertje kan je autorijden. Nou dat vinden we wel leuk!
Het gaat over de politie, ze noemen het ‘Flikken Maastricht’ maar wij noemen het graag respectvol ‘Politie regio Limburg’.

Eerst gaat Chloé rijden en mag Sylvain achterin.

De eerste beelden zijn gemaakt door papa die laat zien hoe het er uit ziet.

 

Nu zie je de beelden van de opname op de set.

 

Daarna ruilen we om en mogen we nog een rondje rijden.

 

 

Oma kan haast niet wachten, die wil ook. En papa durft bij haar achterin te zitten. Daar gaan ze!

 

Hier kan je zitten en kijken…. Nou dat doen we precies 1 seconde, want dat is saai! Volgende doe-ding!

Mijn grote droom. DJ Sylvain!

Een echt radioprogramma maken, hoe gaaf is dat!

Nog even voor de foto.

Dan gaan we naar boven, want er is nog veel meer. Groot hier joh!

Allemaal leuke dingen waar je wat kan doen, maar de aller leukste is toch wel deze.
Hier mag je echt het nieuws voorlezen voor een greenscreen met een autocue. Cool!

Zo ziet het er uit.

En zo komt het over.
(let vooral op de legendarische opening: “Goede middag dames en heren, welkom bij het Jeugdjournaal. Ik ben Chloé zeg je eigen naam”. Haha oeps… nu snap ik wat die rare haakjes betekenen.)

 

Maar dat was zonder montage en trucjes, in het echt -met intro- ziet het er dan zo uit:

 

Dat kan beter… Nog een keer maar dan. Wel een ander nieuws hoor, anders is het niet eerlijk en heb ik het al eens gelezen. Het sportjournaal maar dan? En dan denken ze grappig te zijn om met Ranomi Kromowidjojo te komen… Nou, die ken ik, heb ik zelfs een foto en handtekening van! Lees maar terug op de blog.

 

Mag het nog één keer, nu weet ik hoe het moet. Iets moeilijkers deze keer. Iets technisch over landschap. Best spannend, maar mijn broertje komt er als tweede anchorman bij voor de ondersteuning.

 

Samen is alles leuker. Ziet er echt uit he!

 

 

Als je het dan hebt over een legendarische opening van het nieuws, dan moet je deze kijken!

 

En dan staat er een dame naast ons die ons vraagt om af te gaan ronden, het is tijd om te gaan. Het museum gaat dicht.
Maar we zijn eigelijk nog niet klaar… Nou, weet je wat, we komen gewoon nog eens terug.

We sluiten af met een oude (voor ons niet) bekende.
Dag Paulus dag!

Mmmm dat is toch geen eind aan een leuke blog?

Laten we nog één keer rammen op die knop dan!

 

Dan sluiten we toch af met een oude bekende… Oma, geef een ram op die knop!