Weten jullie hoe glas gemaakt wordt en waarvan het gemaakt wordt? Het moet haast wel iets breekbaars en doorzichtigs zijn toch? Het kan nooit van iets kleins, hards of gekleurds zijn… toch?

Wij hebben wel eens geprobeerd om op glas te blazen, maar er gebeurt niets. Ja, als het met een rietje is en er iets in het glas zit. Dan hoor je namelijk snel al de stem van een van je ouders… We zijn benieuwd wat er gebeurt als er iemand anders op glas gaat zitten blazen…

Maar eerst moeten we even bedenken hoe ze aan het eerste glas komen. Nu is het makkelijk, want het is gewoon oud glas dat omgeblazen wordt… maar hoe komen ze aan het eerste glas?

We proberen bij aankomst maar gelijk naar binnen te turen of we het antwoord kunnen vinden, maar helaas, we zien het niet.

Hier, in een grappig dorpje ver van ons huis vandaan, ligt een mooi pand aan het water naast de stadsmuur. Euh? Een stadsmuur, is dit een stad? Wow… Het ziet er zo klein en knus uit, heel wat anders dan Zoetermeer.
Nou ja, het is leuk, maakt het uit… we gaan gewoon naar binnen, leren hoe ze glas maken!

Hier geldt onze museumjaarkaart weer, dus we mogen vlot naar binnen. Binnen staat overal glas, maar dat hadden we wel verwacht. Wat we niet verwacht hadden is dat er een doorlopende demonstratie glasblazen is, die we van de tribune mogen volgen met een rij en twee stoelen afstand van anderen. Keurig COVID-proof.

Goed opletten, want het is interessant!

 

De meneer begint met een ijzeren buis waar hij een klodder glas op doet. Blijkt glas te bestaan uit zand (ja echt!) met kalk en soda. Sterker nog, glas is vloeibaar… Echt een ‘wow-dag’ vandaag, want dat is raar… Onze ramen zijn dus vloeibaar?

Kunnen we thuis dus met wat zout uit de keuken, zand uit de tuin en een krijtje ook zelf glas blazen? Mmmm we gaan even opletten wat deze meneer allemaal laat zien en de mevrouw vooraan vertelt.
Het ziet er spannend uit, zijn ijzeren buis gloeit helemaal.

Hé, wacht eens even… Als glas heet is (uit de oven zo’n 1500 graden) waarom brandt die man zijn handen niet, want hij zit er verder onbeschermd bij. Vast een goede vraag, die ga ik stellen.

Nou zeg, daar hebben ze dus al over nagedacht. Het is geen man maar een ongevoelige robot haha… Nee hoor, de buis die hij vast heeft bestaat uit twee delen. Het deel dat hij vast heeft geleidt geen warmte… Slim!

Hij gaat beetje bij beetje verder met stroop halen en rondjes draaien… Na 10 minuten snappen we eigenlijk wel hoe het werkt en willen we graag zelfs aan de slag. Zo gaat dat op school ook. Maar hier willen ze het nóg een rondje laten zien… We houden het vol, zeker en vast!

Wat? Gaat hij nóg een keer?

Ik weet het niet zo zeker meer hoor… Pffff wat duurt dat lang!

Zijn assistent heeft engelengeduld, die staat er bij en kijkt er naar, en mag af en toe ook wat doen.

Wat doen! Dat is de oplossing. Kom we gaan! We hebben het hele proces gezien, maar de 24 uur afkoelen in een afkoel-oven van 500 graden gaan we niet afwachten. De andere resultaten zien we nog, maar dan gaan we wat doen.
En meestal betekent dat gek doen… en zo geschiedde.

We gaan naar het glasmuseum even verder op. Maar de weg er naar toe kan ook leuk zijn, elke reis begint bij de eerste stap en de reis telt mee met je vakantie toch?

Eenmaal binnen -nog net voor de plensbui- komen we in een museum vol met glas. Eigenlijk best logisch. We mogen gelukkig met onze mooie museumjaarkaarten gewoon doorlopen en staan oog in oog met glas, glas en nog eens glas. Alles is van glas!

Geen museum om aan te raken… En eigelijk ook een museum om redelijk bij door te lopen, want na 200 potjes heb je het wel gezien toch? Wij wel. Sommige zijn echt mooi maar komen niet mooi over op de foto. Als je wil moet je zelf maar gaan kijken, maar je moet wel van glas houden, want anders kan het wat saai zijn. En nu we toch ook al weten hoe het gemaakt wordt is het eigenlijk niet zo’n kunst meer. Gaan we thuis ook proberen met zand, zout een krijtje en een kaats… Als het lukt maken we er een blog over!

Terug naar huis geiten we lekker wat tijdens de lekkere wandeling.

Tja, en als je dan langs een touwen-klim-toren komt, dan moet je er wel in natuurlijk!

Voldaan en vermoeid gaan we naar huis. Tenminste… voldaan allemaal, vermoeid is zus nooit, en maar goed ook, want dan kan ze mij dat hele stuk lekker dragen en ik weer lekker wegzakken in de auto, want daar ben ik dan weer goed in.

Weer een super leuk, leerzaam en museaal weekend. Zo zie je maar, je hoeft je nooit te vervelen, er is altijd wel wat te doen, laat dat maar aan mama over.