Wij hebben vakantie, maar onze regio nog niet. Het kan dus nóg drukker worden en daarom gaan we vandaag maar naar het Spoorwegmuseum en halen gelijk een museumjaarkaart op. We hebben nog meer plannen komend jaar.

We beginnen kalm aan, want het is vakantie. We hebben echter wel een afspraak dus een beetje op de klok kijkend gaan we er vroeg genoeg vandoor.

Eenmaal binnen, en voorzien van onze gratis toegang voor het komende jaar, gaan we natuurlijk eerst….
Naar het toilet. Maar wat is dit zeg? In welke eeuw zitten wij?
Gelukkig zit er een normale wc onder, want boven zo’n gat had ik het echt niet gedaan.

Het ziet er best mooi uit. Grote deuren en mooie zalen.

Kijk nou eens naar deze wachtruimte, dit lijkt er wel een voor de Koning!
Oh, wacht, dat is ook zo… of, was ook zo.

Binnen zie je ook heel wat Koninklijke treinstellen. Hier moet de Koningin ooit echt in gereden hebben, gaaf he?

En van buiten ook niet lelijk… Wel een hoop poespas om een elektromotor te laten draaien…

Dan is het onze tijd en mogen we het museum zelf naar binnen. Daar is echt van alles te zien, vooral treinen natuurlijk. Groot en klein. Hier is er een die automatisch rondjes rijden kan, maar je moet hem wel op weg helpen met een knop. Nou, dat wil ik wel!

Verder in de hal staat er van alles, en er is zelfs een buiten. Te veel om alles vast te leggen, maar we zullen een poging doen.

Hier kan je zien waar je allemaal heen kan, let’s go!

Er staan echt veel mooie treinstellen. Zelfs veel achter elkaar waar mensen tijdens de reis konden eten. Dat ziet er luxe uit!

Moet niet gekker worden zo, hier is zelfs een hele disco in de wagon gemaakt.

Op verschillende plekken staat een paaltje met een klein mannetje er op. Hij geeft wat informatie over wat er te doen is en wat er vroeger allemaal afspeelde in bij deze bezichtigheid.

Wij nemen waar dat in sommige landen het minder luxe eten was dan in dit treinstel. Maar wat wij weten van onze trein is dit toch nog best luxe.

Wat je NOOIT mag doen thuis, maar wij hier wel, is even op de rails lopen.

 

Dat hoef je papa maar één keer te zeggen…

Maar het kan nóg gevaarlijker hoor. Vóór de trein staan!
Niet zelf doen hoor, deze staat stil en blijft stil staan.

Weten we dat wel zeker?

Ja Sylvain, maar er nou geen drama van, hij staat echt stil.

Een trein om echt stil bij te staan… Een wagon uit de Tweede Wereldoorlog, waarin de Joden vervoerd zijn. Daar word ik wel even stil van. Na het lezen van het mooie boek “Buiten is het oorlog” realiseer ik mij hoe bijzonder dit is.
Even stil staan… Een mooie foto, hoe raar ook, maar zonder lach, dat is het minst wat ik nu kan doen.

Geschiedenis is leuk, als is het niet altijd leuk…

Van Ernst, Bobbie en de rest weten we dat er beroepen zijn die ‘wachter’ zijn, zoals de bos-wachter, brug-wachter en de poort-wachter. Maar de trein-wachter bestond dus ook. Die moest de seinen en de wissels met de hand regelen. Opletten geblazen dus.

We kunnen een stukje afsteken om bij het speeleiland te komen waar Sylvain graag heen wil. Eenmaal beneden, om onder de grond door te steken, blijkt dat het een mega-mini tunneltje is. Dat is geen makkie voor papa en mama. Papa heeft ondanks door zijn knieën te gaan waarschijnlijk de bovenkant van de tunnel met zijn rug schoongemaakt.

Maar who cares, we zijn bij het speeleiland. Nu alleen nog maar even met de boot. De rest wil niet, dus ga ik maar alleen op pad. Lukt mij prima natuurlijk!

Yes, het is gelukt!

Dan moet ik alleen nog even terug met de boot.

Maar dat is natuurlijk ook geen probleem.

Nog even naar de glijbaan, en dan kunnen we weer verder.
Nou ja, glijbaan, het lijkt wel een stroef-baan.

Papa heeft de tijd om foto’s te maken van één glij, zó traag is het.

Snel naar een rij. Geen idee wat het is, maar het is vast leuk, dus gaan we er in. En dat ondanks dat je er geen scheten mag laten.

Het is even wachten, en na een spannende introductie horen we dat we zelf moeten optrekken, remmen en kolen op het vuur doen. En oh ja, ook nog tijdig op de dodemansknop drukken. Opletten dus!

Het is best spannend, kan jet het aan onze gezichten zien?

Nee? Kijk nog eens goed? Het is namelijk rete spannend, en nog eng ook!
We rijden met de trein door allerlei obstakels, door tijden heen en we vliegen zelfs een stuk. Wat gaaf, maar tegelijk wat eng!

Blij dat we er uit zijn. Dit herkennen we tenminste weer. Gewoon een mooie treinomgeving en andere leuke activiteiten.

Voor dat we naar binnen gaan in de volgende ‘attractie’ vragen we zelf toch maar even of het weer zo eng wordt. Deze dame snapt de vraag en laat ons even kijken.

Dat helpt, het ziet er niet eng uit, sterker nog, het ziet er leuk uit.

Nadat we via een lift terug in de tijd zijn gegaan, komen we in een mooi steegje vele jaren geleden. Het is erg rustig en dat geeft ons de gelegenheid om goed rond te kijken. Ok, en we konden de uitgang niet in een keer vinden.

Maar toch, het is er mooi, het lijkt wel zo’n oud steegje van vakantie in Griekenalnd.
Oh, wacht het is ook een oud steegje, alleen niet van Griekenland.

Op de binnenplaats, bij de grote boom, staat een mooie oude stoomlocomotief.

 

All on board!

In de hal naast de uitgang kunnen we boven op een locomotief zien hoeveel knopjes en hendeltjes er zitten. Sterker nog, we kunnen overal aanzitten… Drie maal raden wie dat doet.

Vlak voor we naar huis gaan, doen we nog een bezoekje aan het theater.

Arme hardwerkende conducteur Maurice heeft na 40 jaar trouwe dienst in de trein een brief met ontslag ontvangen. Dat is ook niet aardig. Het lijkt wel alsof tijden niet veranderen.
Gelukkig komt het met Maurice verder goed, hij heeft een eigen hotel, en heeft zelfs nog tijd om in het theater te spelen van het Spoorwegmuseum.

Met ons komt het ook goed, wij gaan lekker naar huis. Sylvain even ontspannen en Chloé lekker zwemmen. Een mooi einde aan een leuke dag in het museum van de treinen.