Heerlijk vrolijk werden zus en ik vanmorgen door papa gebracht. Niets aan het handje, gewoon weer een leuke dag.

Maar helaas liep het anders.
Rond 09:30 vloog het eten spontaan uit mijn mond. Ik wist niet dat er iets dwars zat, het was een verrassing, maar opeens stond ik in de klas achteruit te eten.

De goede zorg van mijn lieve juffen helpt altijd, maar ik was wel blij dat papa na vier keer overgeven al weer op school stond.

Twee dagen ervoor had zus precies hetzelfde, alleen was het bij haar precies toen school uit was. Gelukkig was mama er toen al en kon ze gelijk, samen met mij, mee naar huis.
Voor de zekerheid heeft mama gisteren thuis gewerkt en hebben wij een rust (lees: video)dag gehad.
Het heeft voor mij niet mogen baten, of sterker nog, wellicht heeft zus mij zo extra goed kunnen besmetten.

Zus heeft er wel wat extra’s uitgehaald die mag vandaag ook een extra korte dag. Gelukkig gebruikt ze die vooral om voor mij te zorgen.

Ik mag zelfs in de bloedhitte in haar warmtepak liggen. Heerlijk, want ik heb het wisselend koud en warm… maar geen koorts volgens de thermometer.

Geen overbodige luxe, mijn spuugbak.
Toch probeer ik wat te eten en te drinken (kleine zipjes want anders komt het er weer uit).

Het gaat goed. Tussen elk mini slokje moet ik 15 minuten wachten. Balen, want ik heb mega dorst. Het is bijna 40 graden buiten, dus ik moet veel drinken. Maar helaas… het komt er na 3x een mini slokje en twee hapjes over een uur verdeeld toch weer uit.

De onderkant is nu warm, nu de bovenkant…
Nou ja, ik voel mij niet helemaal lekker, maar dat wil niet zeggen dat ik mij niet maf kan gedragen, dat is immers mijn kenmerk.

Goed moment om even een tukkie te doen, wellicht helpt dat.

Helaas niet echt. Ik blijf mij niet lekker voelen. Zo krijg ik natuurlijk nooit vocht binnen.

Ik probeer mij groot te houden (nou ja, te doen alsof ik groot ben), maar het lukt niet helaas…
Terwijl ik kokhalzend op de wc zit belt mama de dokter. Het is vrijdag middag en met de kans op uitdrogen willen ze toch even langs de huisarts. Ik wil ook graag, want ik voel me zo slap.

We hoeven maar heel even te wachten bij de dokter, maar op de een of andere manier werkt het nu al.
Ik krijg weer wat kleur, energie en mijn grappen komen terug. Mijn arts maakt zich niet zo veel zorgen. Hij schrijft wel wat voor, voor het geval dat, maar denkt dat het wel goed komt. Lijkt op wat papa en mama zeiden, maar omdat ik vaker op vrijdag middag ziek ben geworden en ze dan met mij naar de weekendpost moesten, of direct door naar de spoedeisende hulp, nemen ze het zekere voor het onzekere. Tja, dat heb je als je 13,9 kilo weeg, dan zit er weinig ‘extra’s’ in.

De rest van de avond gaat het al een stuk beter, na een nachtje rust komt het vast allemaal weer helemaal goed!