Wedstrijdzwemmen naar brons én zilver

Met de inmiddels tot standaard geworden hoge verwachtingen is het lastig mijn ouders -en anderen- te verbazen… maar vandaag is het mij toch gelukt!

Sterker nog, het is vandaag zelfs gelukt mijzelf te verbazen. Het is een lang verhaal, maar de moeite waard!

Een half jaar geleden begon ik met wedstrijdzwemmen bij The Hague Swimming in het Hofbad in Den Haag. Eén keer per week, op vrijdag, lessen van echte wedstrijdzwemmers is super leuk! Sinds deze maand zwem ik óók op vrijdag omdat ik het zo naar mijn zin heb.
Ik volg het programma van 20 weken met een bronzen kaart, waarmee ik, als ie vol is, mag afzwemmen voor brons. Daarna volgt zilver (duh) en daarna goud.

De groep voor brons en zilver zitten bij elkaar, dus lekker 40 weken rustig en gezellig samen.

Ondanks dat ik een zij-instromer ben en dus niet bij het begin ben begonnen, mag ik vandaag afzwemmen. Ik vind het dus reuze spannend, ik weet immers niet of ik al goed genoeg ben om door naar zilver te mogen. En niet alleen daarom, ik ben ook helemaal niet van de wedstrijden en officieel heet het vandaag wel een wedstrijd. Maar, zo hebben ze mij verteld, gaat het vandaag niet om wie de snelste is maar wie het mooist zwemt.
Leuk feitje, de meest succesvolle sporters hebben aan het begin van hun carrière de minste prijzen behaald, dit omdat ze op techniek letten en niet op snelheid. En precies daarom gaat het vandaag, en voorlopig, niet om wie de snelste is, maar wie de mooiste is.
Nee… natuurlijk ben ik dat, maar ik bedoel natuurlijk wie het mooist/netst/technisch-perfectst kan zwemmen.
Ach, kijk maar mee.

Oma komt natuurlijk mee, samen met mijn broertje en ouders mijn grootste fans en altijd van de partij.
Even wat thee drinken en dan gaan we met z’n allen richting Den Haag. Het is niet in mijn normale bad, wat het nog spannender maakt.

Eenmaal aangekomen zien we een mevrouw met The Hague Swimming jasje, zodat ik weet waar ik moet zijn. Fijn en geruststellend.
Nadat iedereen zich heeft aangemeld gaat het beginnen. Er doen zo’n 60 kinderen mee, The Hague Swimming werkt samen met Utrecht Swimming en Rotterdam Swimming, ze komen dus van heinde en verre vandaag.

Tijd om te gaan!
Tas pakken en afscheid van mijn fans… die moeten op de bankjes langs de kant op de tribune.

 

Vanaf hier de beelden van de tribune, want het is lastig fotograferen als je een wedstrijd doet, en ook niet zo goed voor je iPhone 6s.

Het lijkt een puinhoop en dat is het ook nog. Alle 60 zoeken we een plekje en elkaar op. Spullen mee, want we hebben een vestje of T-shirt, wat eten en drinken mee, het duurt bij elkaar zo’n 2,5 uur.

Eerst wordt de grote groep opgedeeld in vieren.

Als we dat allemaal doorhebben, gaan we vlak achter elkaar, luisterend naar onze eigen juf/meester, het water in om warm te worden.
Ik zit in baan 4 bij meester Victor.
Klaar….

En plons!

 

Achter de kudde aan, heen en weer…

 

We doen wat verschillende slagen, en gelukkig ook de vlinderslag. Absoluut de moeilijkste, maar ook een van de leukste.
Het gaat als volgt:
Doe een zeemeermin na (golf-beweging zoals een dolfijn) en duw jezelf naar voren.

Maar dan heb je een probleem, want je handen zitten achter en moeten weer naar voren zonder te remmen.
Dus… als je dan goed je golfbeweging maakt als een zeemeermin, dan heb je met de duw nét genoeg vaart om je armen boven water weer terug te halen, zodat je niet remt.

Tussendoor moet je dan ook nog even adem halen, niet te vroeg en niet te laat, want dan krijg je je armen helemaal niet meer naar voren.
Alles geven om kracht te zetten naar voren…

En dan hopla, naar voren die armen.

Dan kom je de zwaartekracht tegen en zak je precies diep genoeg weg om het hele riedeltje nogmaals te doen.

Kort samen gevat: we zijn warm!

Vanuit de ‘chaos’ langs de kant worden groepen kids bijeengeroepen.
Ondanks dat de snelste niet de winnaar hoeft te zijn vandaag, gaat het vandaag wel zoals het bij een wedstrijd ook echt gaat. Hierdoor kunnen we dat vast een keer ervaren en weten we hoe het er aan toe gaat bij een echte wedstrijd.

Eerst melden voor een korte maar voor de slag specifieke warming-up.

Dan langs de wedstrijdleiding die aangeeft welk startblok je krijgt, gevolgd door een wandeling langs de tribune om uit te komen bij je startblok.

Eenmaal daar goed luisteren naar het fluit-signaal, kort-kort-lang betekent klaar staan.

Dan goed luisteren naar de omroeper en het korte fluitje om te knallen.
Ondertussen moet je nadenken wat je doet… Krachtige afsprong, diepe duik, lang maken, golf beweging maken, boven komen en proberen te herinneren welke slag we doen, want we doen ze alle vier vandaag.
We beginnen met mijn favoriete slag, de borstcrawl.

 

Daarna snel het water uit, en terug naar je plek, om de rest ook de kans te geven te laten zien wat ze kunnen.

En voor je het weet word je al weer geroepen om je te melden bij de warming-up.

Deze keer meer een wat andere warming-up omdat we naar de schoolslag gaan.

Na het melden weer naar de leiding, door langs het publiek en naar het startblok. Wederom nummer 1.

Begint het al saai te worden? Sylvain haakte af… Super leuk en knap van zus, maar 2 uur zitten kijken naar zwemmen is lang zo leuk niet als zelf kijken naar Elsa en Spiderman die het gevecht aan gaan.

Maar ik ga gewoon door, met zo zonder dat hij kijkt.

Cas, een van mijn andere leraren, doet het weer even voor. Wij kijken goed, want er gaat iets anders gebeuren…
Nu gaan we de rugcrawl doen, en daar is de start anders van, die ken ik eigenlijk nog niet.

Goed opletten dus… Maar dat geldt niet zo voor mijn broertje, die zoekt een houding om te chillen… lijkt alleen niet zo te lukken ;o)

Warming-up, wederom iets anders dan de vorige keer…

Langs de leiding en het publiek.

Toch nog even vragen of Sylvain er wel is… (en die heeft weer een nieuwe houding gevonden)

Naar het startblok en… hoppa!

Het water uit en wachten…
Maar dan… dan komt toch echt de moeilijkste slag die er is.
We hoeven hem dan ook niet te doen, want hij is voor velen van ons nog veel te moeilijk. Bij deze slag moet je alles in één keer goed doen, want onderdelen ervan leren kan niet. Gelukkig krijg ik op zaterdag bij Zero2Hero, waar ik ook nog steeds les, daar al wat tips en mag ik daarom bij The Hague Swimming ook al meedoen met deze slag, als een van de weinigen in mijn groep.
De omroeper stelt ons en de ouders gerust, we mogen het doen, maar het hoeft dus niet!

Snel langs de kant zitten, want Cas gaat het voor doen!

Zo moet het dus echt:

Dan moet ik weer even wachten, maar als mijn naam klinkt, ga ik weer naar de warming-up.

En weer via de wedstijdleiding naar het startblok.

Even geduldig wachten tot de rest er ook is.

En dan gaan we ook deze slag even slaan.

Zag je dat? Dat viel best mee toch?
Het zou voor brons maar 10 meter moeten, maar ik heb er vandaag al 75 meter op zitten… Dat afstandsdiploma dat ik nog wil halen voor deze slag gaat er ook komen hoor! Maar niet vandaag, het gaat vandaag om het mooi, en dat was het… al zeg ik het zelf.

Oh, Sylvain heeft een plekje gevonden onder de tribune… zit wel lekkerder dan die …stoeltjes waar oma, papa en mama op zaten.

Dan zit het er op… Alle vier de slagen gedaan.
Nu maar hopen dat het goed genoeg was om van brons naar zilver te gaan en met een zilveren-bolletjeskaart te werken richting een zilveren diploma.

Keurig voor de foto in het licht gaat zitten. Goed he? Dat heb je met zo’n blog, dan denk je daar over na.

Maar dat gemaakte met een juich… dat is niest voor mij, dat doet de rest maar.

Lastig voor een iPhone om er allemaal op te passen. Het kan wel, maar dat zie je niets meer ;o)

Wij douchen, de rest naar boven. In de kantine is het een stuk minder warm, daarom worden ook daar de diploma’s uitgereikt.

Terwijl ik mij afdroog zoekt leraar Thijmen mijn ouders op. Hij herkent papa als mijn papa en vraagt ‘jij bent toch de vader van Chloé’?
Papa en mama in de stress… ben ik gevallen, heb ik het niet gehaald, wat is er aan de hand?

Nee… niets aan de hand gelukkig, maar hij wil wel even praten.
Hij geeft aan dat er twijfel over mij is. Ze vinden mij zó goed dat ik eigenlijk meteen door mag naar de groep ‘goud’, maar ze weten niet of ik dat vol houd, omdat het een training van 1,5 uur is.
Papa moet lachen… deels van opluchting dat er niets mis is en dat ik niet gezakt ben, maar ook omdat ik maanden lang dubbele lessen heb gehad bij Zero2Hero (2 x 45 minuten) en ik al 2 kilometer onafgebroken heb gezwommen. Dat is het probleem niet.
Er ontstaat wel een ander probleem, want die lessen zijn op dinsdag of donderdag en beginnen om 17:00 uur, terwijl ik normaal pas om 17:30 van school gehaald word.

Als ik boven kom, vertellen papa en mama wat er zojuist gebeurd is. Blij maar ook bang… straks kom ik nog veel meer in de picture dan nodig.

Als ik eerlijk ben vind ik dit het engst, want nu moeten we allemaal even op een stoel in de aandacht en dat is vreselijk!

Maar goed, we zijn zo ver gekomen, dan moeten we dit ook maar ondergaan.

Cas, de leraar van de vlinderslag uit de video, reikt mij mijn diploma uit.

Snel aanpakken en goed vasthouden, die is van mij!

Enigszins verbaasd en toch ook wel trots draai ik mij om om een foto te laten maken, speciaal voor jullie.

Nou, ok, dan moet het maar… een rondje.

 

Maar ik ben er echt wel trots op hoor!
Zo zie je maar dat hard werken beloond wordt.
En niet alleen door mij, naast mijn juffen en meesters van The Hague Swimming, Sylvain, papa en mama die dit natuurlijk mede mogelijk maken, moet ik ook credits geven aan Zero2Hero, de zwemschool waar ik heb leren zwemmen. De die-hard blog-volgers kennen het wel van de vele blogs, maar wat zij voor elkaar hebben gekregen verdient ook een pluim!
Waar ik naast mij in het water bij The Hague Swimming soms kinderen haast zie overleven in het water, kon ik zonder enig probleem instappen in een bestaande groep en zelfs ondanks de achterstand in tijd toch mooi 20 weken les overslaan. Wellicht is het talent, maar het is wel ontdekt, gekoesterd en gekweekt door Ruben, Myrthe en Mark van Zero2Hero, dank jullie wel! Weet je nog… 22 augustus 2015, mijn eerste zwemles? Ik mocht niet te veel huilen want dan zou het bad overstromen… En nu nog geen 3,5 jaar later sta ik hier met brons en zilver, tijd om mee te gaan zwemmen met de echte wedstrijdkids.

Ik heb er zin in!
Maar voordat ik dinsdag ga kijken bij de grote kids, eerst even poseren en genieten van vandaag. Sporten is genieten en het vieren van alle stapjes verbetring!

Niet goed te lezen? Hier nog eens van dicht bij.

Het is nu ‘slechts’ brons, maar als ik goed genoeg bevonden word bij groep ‘goud’ wat ik dinsdag dus ga proberen, en ik wil en kan er blijven, dan krijg ik mijn zilveren diploma ook gewoon, op basis van mijn prestaties van vandaag. Maar natuurlijk bericht ik jullie daarover als het zo ver is.

Nu maar genieten van wéér een zwemdiploma, weer een prestatie en weer een leuke dag.