Jammer, maar vandaag zijn wij aan de beurt. Eerder door de huisarts afgehouden, maar nu zijn we er beiden klaar voor.

Niet met veel zin, maar wat moet dat moet.
En… zoals papa zegt, het gaat minder pijn doen dan bloed afname, dus we overleven het vast.

Als we aankomen moeten we het van papa allemaal zelf uitzoeken.
Eerst goed kijken of we goed zitten, je weet nooit met papa.
Gelukkig was hij niet zó lullig en stonden we goed.

De deur was even zoeken, want het waaide en de sluis stond aan. Even lezen, maar toen zagen we dat we moesten wachten op de eerste deur en voor de tweede een knop in moesten drukken.
Als de een kan leze, mag de ander de aanmelding doen… zo, nu weten we waar we heen moeten.
Weer een deur door, maar dat was een makkie.

Daar mochten we even spelen of wat rond hangen.

Maar ja, dan voel je toch op eens je blaas opkomen. Waar zijn die wc’s toch?
Nou, dan maar terug om het weer aan die mevrouw te vragen.
Gevonden en geplast gaan we terug.

Maar dan gebeurt het… we mogen binnen komen. Sterker nog, we moeten binnen komen.

Het gaat op alphabet, dus Chloé moet eerst.
Met frisse tegenzin gaat ze moedig zitten.

En voor ze het wist wat het al klaar.
Dan Sylvain… Eigenlijk gaat het net zo. Zitten met tegenzin, maar zonder tranen… Eigenlijk valt het best mee!

Maar gelukkig krijgen we ook vermaak en zelfs een cadeau. Iedereen blij en vooral gezond!

Dktp-vaccin vs ons: 0 – 1

Nog een pluspuntje, we mochten eerder weg van school, dat dan weer wel.