delcour.nl - Spelen, eten en logeren bij broertje Kasper

Kasper, je weet wel, mijn brother from another mother… ok, ook from another father, maar daar houdt het echt bij op. Voor de rest zijn we gewoon broers. Ok, we lijken niet echt op elkaar, maar we zijn dan ook niet eeneiig, want dat is knap lastig met twee verschillende ouders en een leeftijdsverschil van 4 maanden.

Vraag je je af wie de oudste is? Wat maakt dat nou uit, dat vindt mijn kleine broertje helemaal niet leuk om te horen, en ik ga het dan ook niet vertellen. Vandaag is het gewoon wederom een feestdag.

Het leek vandaag een gewone feestdag te worden, maar niets bleek minder waar. Als elke dag hetzelfde ochtendritueel.. boring… en naar school… leuk, lekker keten en om 14:00 uur stond papa klaar om mij op te halen.
Chloé was al weg, die was eerder opgehaald door de mama van Sanna en Isabel, zij gingen naar het theater om naar een kleine zeemeermin te kijken. Ik hoor binnenkort wel van zus wat dat dan weer was…

Papa z’n jas aan, ik mijn jas aan, tot zo ver leek alles slechts een normale feest dag, maar toen… toen ontsprong het idee om bij Kasper te gaan spelen. Wij hoeven dat niet aan elkaar te vragen en eigenlijk weten we ook wel wat onze papa’s en mama’s zeggen, wat we hebben ze natuurlijk geheel under control. Niets op de agenda, dus papa moet wel met heel goede argumenten komen om ‘nee’ te zeggen. En hetzelfde geldt natuurlijk voor de mama van Kasper, just cause we rule!
Spelen was binnen, eerste doel behaald, maar dan… dan blijkt het grote nut van de salami-tactiek, telkens een plakje bij scoren… niet alleen lekker, maar ook heel effectief.
Eerst maar eens checken wat we thuis eten, want dat is wel mede bepalen voor de volgende vraag. Mmmm hutspot, lekker, maar dat kan beter.

Ondertussen vraagt Kasper vast aan zijn mam of ik mag blijven eten, want als dat niet lukt, dan heeft doorzeuren natuurlijk geen probleem… Zoals verwacht vraagt zijn moeder wat wij eten, logisch en heel beleefd van haar. En nu komt de tact… mijn antwoord: “pasta!”. En papa geheel volgens ons script: “dan moet je wel bij hen eten, want wij eten hutspot”. BAM, plakje twee is ook in the pocket.

We laten even een stilte vallen, want soms lossen uitdagingen zichzelf op… Er ontstaat een korte verwarrende discussie over ophalen… En dàt is het moment om aan te vallen… “Mag hij blijven slapen?” roepen wij in koor. Er volgt slechts een kort afscheid, een lach en een zwaai… Papa blij, want dit gaat met een lege auto weer huiswaarts, Kasper blij, want ik kom mee en ik blij, want ik mag mee. En of de papa en mama van Kasper blij zijn, dat zullen we nog wel zien. En eerlijk gezegd, doet dat er niet meer toe, want we gingen voor spelen, eten en logeren en we krijgen spelen, eten en logeren!

Wat is het eerste wat je doet als je terug komt van een vermoeiende dag op school?
Precies… zitten…

Maar niet om te rusten hoor, nee, het gaat ons om het koekje en natuurlijk een glas met lekkere limonade!

En als die vakkundig weg gewerkt zijn, gaan we aan de bak.
Eerst maar eens even de zooi opruimen, want ik ben te gast, en mama leest mee!

Wellicht kunnen we samen ook wel even opruimen Kasper?

He, een pen… wat moet je daar nou mee doen?
Zus Cato weet raad.

Kijk nou, zo mooi, dat lijkt wel Koningin Maxima! Mijn huid staat wat strak, anders hadden jullie haar ook direct herkend hoor!

Nu Maxima op de hand staat en zus Cato klaar is met ons, nemen we het heft in eigen hand. Zonder koning er bij is het ook maar zo saai voor Maxima, ja toch?

Op de een of andere manier worden we afgeleid en ontstaat er een penibele situatie.
De hond is ziek, en niet zomaar zie, hij lijkt wel dood!
Eigen veiligheid eerst, handschoenen aan en kijken wat we nog voor hem kunnen betekenen.

Ik zal jullie de details besparen, het bloeden was niet meer te stoppen, en wij eigenlijk ook niet.
Wel heb ik nog een pylon van een bordspel gevonden, en omdat ik niet zeker weet of het nou uit de maag van de hond kwam of niet, heb ik deze snel in de wc gegooid. En ja, ik trek door na het gebruik van het toilet, sorry…

Nog even kijken of ik al ben aangekomen, maar helaas, weer niet. Ben al wel 11,90 kg hoor, dus het moet ook niet te hard gaan!
Kijk maar naar mij op deze foto, want als ik moet verklaren wat Cato aan het doen is en laat staan Kasper… nou dan heb ik nog wel wat blogs nodig.

Wat zeg je? “ETEN!” oh, dat hoef je maar één keer te zeggen hoor… Want dat we pasta aten, dat hadden we al geregeld… Hop aan tafel allemaal en happen!

En nog een bord…

Mag ik er nog een?

Super lekker, I just love pasta!

Als we onze buikjes rond hebben gegeten, hoeven we alleen onze uitwendige kant nog maar even te verwennen. En dat doen we, zoals altijd als ik hier logeer, in bad. Wij zijn met meer, dus jongens eerst!

Wat kan ik zeggen over bad… Het is lekker warm, gezellig, leuk en lachen, kijk maar.

Zie mij dan?

“He jongens, hebben jullie mij wel eens bubbels zien maken met mijn mond?” Kijk!

He, het water loopt weg, snel in het schuim duiken!

Gelukkig heb ik een emmer met water bewaard, kunnen we het nog even rekken.

Maar dan is het toch echt tijd om er uit te gaan, een pyjama uit te zoeken, een knuffel te krijgen (een T-shirt van papa is perfect, heb ik thuis ook als knuffel, wel zo praktisch toch?) en even rustig wat te lezen.