Super kamp met anticlimaxale afloop

Ik ben al zes, en dus is het tijd om met de hele klas 4 dagen op kamp te gaan. Mijn verlegenheid valt met snelle vlagen van mij af, ok, spannend vind ik het wel, maar ik heb er reuzen veel zin in!

Na een goede voorbereiding door een logeerpartij bij vriendin Isabel, en lessen van papa en mama met het bed opmaken, slaapzak oprollen, enz., ben ik er helemaal klaar voor.

De afgelopen vier dagen was ik op kamp met drie klassen van de middenbouw, alle juffen en een hand vol hulpouders. Een super tijd, waar papa en mama verder niets mee te doen hadden. De foto’s zijn dan ook allemaal geheel gestolen van iedereen die maar iets online heeft gezet, dank daarvoor. Ok, papa kon het niet laten ook even langs te komen en foto’s te maken… Nee, niet dat hij het niet vertrouwde of te nieuwsgierig was, maar… dat vertel ik je later in de blog wel.

Maandag ochtend vroeg… Ik heb er zin in en kan prima alles zelf meenemen.
Op advies van mijn ouders heb ik één koffer met alles er in (inclusief slaapzak), zodat ik niet met losse tassen hoef te lopen, slim he?

 

En ook richting de bus kan ik het prima zelf… Ja, ik ben natuurlijk geen vijf meer!

 

Ja, een beetje spannend is niet eng…

Je ziet het niet goed op de foto’s, wellicht door die rare balkjes, maar de spanning is ook op hun gezichten te zien.

Daar gaat dan toch echt de deur open… nu vind ik het toch wel een beetje meer dan spannend worden.
Met twee kleine traantjes neem ik afscheid van papa en stap ik moedig de bus in.
Tweede rij van voren achter de chauffeur, je ziet me net of net niet.

Het uitzicht voor de papa’s en mama’s is veel lastige, die zien niets.
Achteraf zei papa dat hij mij niet kon zien, maar gelukkig had ik dat niet door. Hij zwaaide vrolijk, waarschijnlijk om zijn eigen tranen te bedekken en het voor mij niet nog spannender te maken.

En dan… dan begint de spanning toch te knagen. De halve bus zit te snotteren en te huilen, dat maakt het niet makkelijker.
Maar… ik heb het verder droog gehouden, net, maar toch!

Deur dicht en rijden maar!

Nog geen twee minuten later staat de eerste foto al op facebook. Hoe moeten ouders dit vroeger wel niet beleefd hebben? Die hoorden gewoon niets! Wow…

Eenmaal aangekomen eerste zelf de bedden opmaken. Ik had natuurlijk weer geluk, samen met vriendin Isabel en Elise op de kamer, met hulpmoeder Heika, die ik al goed ken, want dat is de moeder van Jurre, mijn vriendje uit de klas.

Voor de rest van de foto’s kan ik niet garanderen dat ze van dezelfde dag zijn, er zijn zo veel fotografen geweest, dat een volgorde lastig is.
Maar dat maakt niet uit, want het gaat om de belevenis die ik heb gehad en daar krijg je hiermee toch een goede indruk.

Goed om te weten, want je zou het niet geloven, de voorspellingen waren 85 – 99% kans op regen (en veel ook).
Maar zowel binnen als buiten was het volop genieten.

Maar, het was eigenlijk geen kamp, maar een werkweek. Geen feest, wel lol, maar werken!
Buiten, in de natuur, tussen de elementen, zoals Maria Montessori het bedoelde.
Deze week ging over wind en water, tja, dan moet je wel naar Zeeland.
En daar horen proefjes bij.

Maar ook eten mag natuurlijk niet ontbreken. Heerlijk gekookt door juffen en hulpouders, en ik vond het lekker!

Werkjes, oefeningen, wandelen en luisteren… Er zit van alles in.

 

En einde dag, heerlijk naar ons eigen kamertje, heerlijk gezellig nog even voorgelezen worden.

Maar het is en blijft een werkweek, dus hop bed uit, kleren aan, eten en… naar buiten!

Werken en leren! Handen uit de mouwen… nou ja… bijna dan.

Ok, en natuurlijk foto’s maken.

En soms, voor een speciale juf ook nog wel een knuffel en een pose voor een foto, leuk toch?

Maar dan… Als ik de laatste dag wakker word, gaat het niet zo goed.
Ik heb pijn in mijn buik, voel mij niet goed en ooooh, daar komt ie al… die twee hapjes ontbijt die ik toch heb geprobeerd te eten komen er uit!
Liggen en rusten… er zit niets anders op. Erg jammer, want vandaag zouden we naar Neeltje Jans gaan… Maar dat zit er niet meer in.

Terwijl ik naar een door onszelf ontdekte giraffe op het plafond lig te staren, wordt papa gebeld om mij te komen halen. Ik trek het helaas echt niet meer.

En als papa komt, dan kan je er donder op zeggen dat hij zijn camera mee brengt en nog even snel wat vastlegt als ik op de wc zit. Tja, die papa.

Papa dacht voor de paardenpoep, maar dat is om onze eigen zooi op te vegen.

De twee- en vierpersoons slaapkamers.

 

Ja, en natuurlijk de wc’s. Er waren ook douches, maar die hebben maar weinig van ons gezien…

En als ik daar vanaf kom, gaan we dan toch echt de auto in. Ik neem afscheid van Heika, mijn kamergenoot, die zo lief was om bij mij te blijven tot papa mij kwam halen, en wij rijden naar huis.

Nou ja, naar huis… nee, want hoe kan ik slapen als papa Sylvain moet halen en mama niet naar huis kan nu.
Dan dus maar Sylvan eerder ophalen. En maar goed ook, want ik wilde hem graag weer zien. Heb hem erg gemist, en hij mij ook!

Thuis krul ik mijzelf op de bank op en gooi mijn maag totaal 14 keer leeg. Er zit helemaal niets meer in en het doet pijn.

Sylvain kan het niet meer aanzien en wil wat doen… tja, maar wat? Helpt liefde???

De rest van de avond was niet veel anders.
Douchen met papa was erg lekker, maar helaas niet genoeg om te voorkomen dat ik blijf overgeven.

Met een zeer lege maag en honger en dorst als een paard, ga ik met tegenzin toch maar slapen… Wellicht helpt de rust mij om morgen toch wat te kunnen drinken en eten.

Hoe dan ook, het waren super dagen. Ik heb het super naar mijn zin gehad, heel veel geleerd, volgestopt met complimenten dat ik zo goed voor mijzelf kan zorgen en genoten van de reis. Volgend jaar weer, ik het er nu al zin in!