Wiellader rijden en gitaar spelen

Bijna een jaar gelden (23 okt. 2015) mocht ik voor het eerst in een graafmachine zitten, vandaag was de wiellader aan de beurt.

Ja, je kan echt klein zijn en toch van alles meemaken hoor. Klein zijn is fijn! (zie: Syndroom van Sylvain)

Zus was vanmorgen al gaan zwemmen (zie: zwemupdate) en daarna bij het verjaardagsfeestje van Mikayla al lekker aan het spelen in de ballenbak in Delft (waar ze ook haar eigen vijfde verjaardag vierde, zie: hieperdepiep), dus ben ik lekker met papa en mama gaan shoppen en wat snacken in Ypenburg. Tja, je moet wat…

In Ypenburg staat een splinter nieuwe Chinees en niet zo’n kleintje ook. Nee, geen Chinese meneer of mevrouw, een super mega grote winkel.
En het was saai? Ik heb even in het karretje gezeten, aan, om en in papa’s nek gehangen, lekker lopen klieren en daarna voor elkaar gekregen om met 5 mini-loempia’s naar buiten te gaan. Daarvan heb ik er dan maar twee op, want ik ben in slaap gestort in de auto, zo saai was het.

Maar goed, daar ging het niet over… Vóór dat we naar binnen gingen, moesten we erg lang zoeken naar een plekje om papa’s auto te parkeren. We zijn maar aan de achterkant van het gebouw gaan staan, want er waren blijkbaar zoveel mensen die ook dachten dat het er leuk zou zijn…

Aan de achterkant van het gebouw waren ze duidelijk nog niet helemaal klaar met de weg, er stond dan ook achter papa’s auto een wiellader. Tja… ik houd van ‘SOTO AUTO’S’ en haal m’n hart op bij elke shovel, graafmachine of wiellader… Hier moest ik dus wel op zitten. En zo geschiedde…

Kijk mij nou zitten. Helemaal happy!

En zelfs achteruit is geen probleem… Tuut tuut!

Ja, het gaat goed hier, mij krijg je niet klein.

Ja, dat maakt natuurlijk een hoop geshop goed!
Weet je, ik schrijf er een liedje over en probeer het straks op de gitaar van zus te spelen…