Bloed, plas en geen tranen

En… papa is een held! Ik heb z’n hand vastgehouden en hij is niet onderuit gegaan!

Voor hen die het niet meer weten, maar 8 oktober heb ik papa niet kunnen houden (lees hier), maar vandaag lukte het me dus wel.

Naar aanleiding van die dag hebben papa en mama deze week de uitslag gehad van het bloedonderzoek.
Dr. Stam, mijn kinderarts, vertelde dat alles goed was en zelfs een ruime hoeveelheid groeihormonen in mijn lichaam zijn. Alle andere waarden waren ook (opnieuw) goed, echter één waarde was niet 100% perfect, maar lag net iets onder ‘normaal’. Alsof ik normaal ben… Maar goed, hij is arts en terecht dat hij zeker wil weten dat het niet ab-normaal is. Dus… nogmaals de nier-zuur-test. De vorige keer was het laag en bij de echte test toch goed, maar beter safe than sorry… Dus opnieuw de echte test.

En, nieren meet je natuurlijk door urine én bloed.
Nou weet iedereen dat ik lastig te prikken ben, zowel in m’n arm als vinger (en zelfs enkel (zie liesbreuk van toen ik 1/2 jaar was), maar wist je ook dat ik mijn plas lastig laat opvangen.
Papa gister met mij naar het ziekenhuis om een zakje te halen waar ik in moet plassen (ja, dat moet dus om m’n piemel geplakt worden). Niet fijn kan ik je vertellen, en het lekt ook nog.
Mijn eerste actie was dan ook om de buitenkant van het zakje bruin in te kleuren en meer dan de helft van m’n plas langs te buitenkant te laten lopen.
Hop naar het ziekenhuis met papa om een nieuw zakje te halen. Deze met alle macht vol proberen te plassen en in het ziekenhuis hoorde we dan dat het niet genoeg was… Nou zeg…

Omdat het bloed en het plas van dezelfde dag moet zijn, hebben we een nieuw zakje opgehaald en vanmorgen omgedaan. Nadat papa en ik rustig Chloé hebben weggebracht en lekker hebben staan praten bij Casa voor de deur, zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Aldaar gekeken en… lekkage.

Pffff… Nou, dan de zuster maar het zakje laten plakken (ja, dat doet inderdaad pijn!) en dan spelen in het ziekenhuis. Na 15 minuten en veel drinken kijken of er al wat in zit. Nee, natuurlijk niet! Ik ben geen beroepszeikerd. Wat denken ze wel. Eerst maar eens lekker verder spelen zeg, veel te leuk hier!

(en hier staat eindelijk een bed dat te klein is voor mij… ok, het is een poppenhuis, maar toch)
En na nog eens 20 minuten vonden ze het dan eindelijk genoeg. Op naar de prik-afdeling.
Helaas wel lang wachten, maar toen we eenmaal aan de beurt waren, en de zusters wisten dat er plas genoeg was ging dan eindelijk die naald in m’n vinger. Dat viel overigens erg mee, alleen dat ze er daarna in ging zitten knijpen vond ik toch minder.
Maar papa en ik zijn een team, dus heb ik hem op de been gehouden en hij mij afgeleid door me gekken bekken te laten trekken.

En dat heeft gewerkt. Samen zonder problemen de zaal lopend verlaten, moe en hongerig, maar vol vertrouwen naar de uitslag.

Dus…