Woehoe weer helemaal zonder gips!
Het zou zomaar 6 weken kunnen duren, maar in precies drie weken is het er al weer af!
Heerlijk… Eindelijk mijn eigen arm weer terug. Wel een raar gevoel, maar I’m back!
Het ging als volgt:
Eerst natuurlijk jas en schoenen aan.
Dan samen met broer lief route 18 in het ziekenhuis vinden.
En we waren zo snel aan de beurt dat m’n broertje lief net naakt op de grond lag voor een nieuwe luier… Even snel aankleden dus, en hop de gipskamer in.
Dezelfde meneer die mij gisp gaf, haalde het ook weer weg. Met een herrie makende enge kriebelzaag. Een soort draai ding dat zomaar door m’n gisp heen ging. Ook al deed het geen pijn, vond ik het toch wel even eng.
Als je goed kijkt zie je de zaaglijn zitten.
Gelukkig duurde het dus maar een paar seconde en kon hij de rest met de schaar doen. Blij dat hij weer de speciale schaar gebruikt die niet in huid kan knippen. Verder dus snel en geheel pijnloos van m’n arm gekregen.
En wat heb je dan? Gelukkig geen spier wit slap sprietje zoals papa zei, maar gewoon mijn eigen arm terug!
Het voelt nog even raar en is onwennig…
Maar na een paar seconde ben ik eigenlijk wel blij dat ik hem terug heb!
Hop naar school, zelf schoenen uit (veters in de schoenen, dan kunnen ze niet in de knoop raken of vies worden).
En dat met de morele steun van mijn lieve broertje Sylvain.
Thuis gelijk de jas met maar één mouw weg, hop in de prullenbak, hoop deze nooit meer nodig te hebben (al was het een mooie jas).
En als aandenken (en voor m’n vriendin Isabelle die het niet heeft gezien omdat ze op vakantie was) mijn gipse-arm.
Heb je je ooit afgevraagd hoe zo’n ding er van binnen uit ziet? Ja? Kijk maar!
Dank voor de goede zorgen aan Avifauna, de moeder van Chloé (de andere Chloé), de mensen van Casa, de mensen van het Langeland Ziekenhuis, iedereen die lief geweest is en natuurlijk papa en mama!
Mijn arm doet het weer, en ik ben blij!
-xxx- Chloé
Hoera!!! Gelukkig dat is weer voorbij. Hij ziet er mooi uit hoor. Nu voorzichtiger hardlopen.
Kus voor stoere Chloé