APK nummer zoveel en nog een

Vandaag is het weer eens tijd voor de half-jaarlijkse APK controle bij Dr. Stam in het Langeland Ziekenhuis.

Papa en ik waren lekker op tijd, maar konden ondanks dat na aanmelding gelijk doorlopen naar de kamer waar de APK plaatsvond.

Heel snel m’n kleren uit trekken, want we weten uit ervaring dat de ‘meet-zuster’ snel komt om me te meten en wegen en dat vlak daarna Dr. Stam zelf hoogst persoonlijk (met Co-assistent) mij komt beoordelen.

Dus eerst snel m’n kleren uit!

En inderdaad… Net op tijd alles uit om op de weegschaal te klimmen.

En het resultaat mag er zijn, ik ben officieel boven de 8 kg, namelijk 8,3 op precies te zijn.

Dan de volgende stap, mijn lengte…

En weer een mijlpaal! Over de 80 cm, 80,4 cm om precies te zijn, wat een dag woehoe!

Dan is het maar heel even wachten op het hoge bezoek.

Het onderzoek, gesprek en de informatie zijn niet gefilmd noch gefotografeerd, maar het komt er op neer dat hij zich nog wel een beetje zorgen maakt, want ik ben wel gegroeid, maar niet zo snel als op de lijn staat aangegeven (waar ik al onder hing).

En mijn gewicht is volgens hem nog erger, maar goed dat is een familie-kwaal, papa is ook te licht, dus geen reden tot paniek.

Gelukkig is Dr. Stam ook meegaand, want op basis van de verhalen van papa (en mama eerder al) is zijn ongerustheid redelijk beperkt.
Toch, omdat we dat vorige keer al een beetje als doelstelling hebben genomen, is er nog één meetwaarde in m’n lichaam over. Dit moet uit m’n bloed komen en dus vult hij een formulier in voor de prikpoli.

De naam van de waarde is me even onbekend, maar het geeft een indicatie voor de hoeveelheid groeihormonen in mijn lichaam.
Als deze goed genoeg is, dan kan zelfs Dr. Stam niet meer iets bedenken waaraan het ligt dat ik zo klein (maar super cute) ben en dan moeten we maar zien hoe ik eindig. Als de waarde te laag is, dan moet er een specifiek vervolgonderzoek komen waar echt gekeken wordt naar hoeveel te laag deze waarde is en dan wordt daarna (vanaf m’n vierde pas) een traject in gegaan om te bezien of ze (inclusief mijn ouders) een hormoonkuur ingaan of niet.
Zelfverzekerd als ik ben, ga ik er vanuit dat die waarde wel goed zit, maar Dr. Stam is een wetenschapper en die weet het pas als het bewezen is.

Dus speciaal voor hem (maar dat doet hij natuurlijk wel voor mij) ga ik mee naar de prikpoli.

Even wachten en wat spelen, maar dan zijn we toch aan de beurt…

Lekker een eigen kamer, zullen ze vooraf geweten hebben wat er ging gebeuren?

Anyway, de spirit zat er nog wel in, even chill zwaaien naar papa op de grote prik-stoel.

En zelfs samen kunnen we nog wel even lachen.

Heel langzaam begint het tot me door te dringen, maar he, ik heb erger meegemaakt, dus dit moet ik aankunnen!

Nog even kijken wat er allemaal gebruikt wordt en dan…

Ik klim bij papa op schoot op die mooie blauwe stoel. Drie zusters die om-en-om op mijn linker arm zoeken naar een ader, maar hem niet te pakken krijgen. Dan maar m’n rechter arm… Wederom bij geen van allen enig resultaat op rechts. Terug naar links…. Vaag, maar ook weer niet… Toch maar proberen dan.
Eén prikje kan ik wel aan. Ik verroer geen vin, miep niet en ben heerlijk rustig en ontspannen. Het wordt wel wat warm, maar alles onder controle.

Helaas lukt het niet en gaan ze het nog eens proberen.
Nu begint het wel erg warm te worden. Papa begint ook te zweten… Weer een ader bijna gevonden. AU! Ik moet nu toch echt laten weten dat ik het niet leuk vind. Zachtjes huilen mag toch wel?
En weer wordt het warmer… Papa lijkt wel een kachel, pffff.
Nu ze het weer ergens gaan proberen, ik ben inmiddels kwijt of het links of rechts is, mompelt papa nog iets van ‘ik houd het niet meer’.
Lekker dan… Hij hoeft mij alleen maar op zijn schoot te houden.
En dan word ik opgepakt door een zuster die me op schoot neemt en de andere zuster laat papa lekker liggen.
Hallo? Moest hij niet bij mij blijven? Papa?

Maar papa is he-le-maal weg. De zusters houden zich gelukkig met mij bezig, maar ik laat het wel even duidelijker horen dan net.

Even later vraagt een van de zusters hoe het met m’n papa gaat, ik begin me inmiddels ook wel zorgen om hem te maken hoor. Gelukkig zijn het zusters en hoef ik niet per se iets zelf te doen. Wel fijn dat we in het ziekenhuis zijn zeg maar…
Papa snapt er niets meer van. Die was in slaap gevallen en wist niet meer waar hij was, tot dat hij mij hoorde huilen.

De zusters gingen door met prikken, maar gingen wat dichter bij papa zitten zodat ik zijn hand vast kon houden.
En toen ik eenmaal iets ontspande ging het bloed lopen, waardoor ze met m’n arm klaar waren.
Maar, zoals ik altijd geluk heb in het ziekenhuis, moest er ook nog bloed uit m’n vinger komen. Daar heb ik helaas zeer slechte ervaring mee, en nu is het dan ook tijd om hard (al is het lang niet voluit) aan te geven dat het echt niet leuk meer is.

Na enkele pogingen lukt het een van de vier zusters het om er voldoende bloed uit te krijgen. En op datzelfde moment zie ik ook weer bloed in het gezicht van m’n vaders lopen. Hij was al ziek de laatste twee dagen, maar dit had ik niet verwacht.
Als de zuster tegen papa zegt dat ik nu huil van verdriet en niet van pijn (alsof dat geen leugen is) legt papa uit dat hij niet is gaan slapen omdat ik huil, maar omdat hij vroeger zo veel geprikt is dat hij bij een jas en een naald soms al in slaap valt.
Deze keer heeft hij het dus, zo blijkt nu, nog best lang volgehouden. En zo kan hij toch nog mijn held zijn… Al ben ik natuurlijk de echte held van vandaag, want ik kan op mijn 2de levensjaar helemaal zelfstandig meerdere buisjes bloed uit meerdere armen en vingers geven.

Leuk was het niet, maar… met mijn prik-diploma, een kleurplaat, een sticker en twee mooie pleisters, kan ik niet zeggen dat ik er slecht vanaf gekomen ben.