Na twee “metingen” bij de schoolarts, een doorverwijzing van de huisarts en uren werk van mama en papa om mij hier te krijgen, is het eindelijk tijd om te bepalen of ik nou wel of geen bril nodig heb.

Hoe ik hier gekomen ben is echt een bizar verhaal. Gelukkig is een deel van dat verhaal deze blog, kunnen we hier gelijk verder met het verhaal.

Lang verhaal kort, het zou in het ziekenhuis 4 maanden duren, hier ben ik in een maand aan de beurt. Toch wel fijn na al zo lang treuzelen om te bezien of ik nou wel of niet goed kan zien.

Ik mag lekker uitslapen, want ik ben pas om 09:45 aan de beurt.
We gaan met z’n drieën, omdat het kan en omdat het leuk is.

Het is maar 3 minuten rijden en toch vertrekken we goed op tijd. Anders is het maar zo wachten, want we zijn klaar. Wellicht mogen we al eerder beginnen.

En dat is ook zo, we zitten net en dan word ik al geroepen. Een meneer neemt mij mee naar een kamer, papa gaat mee (tja, wie moet anders de foto’s maken) en ik word achter een apparaat gezet.

Het is even klooien, want de stoel kan niet hoog genoeg, en ook het apparaat kan mijn ‘hoogte’ niet bereiken.

Uiteindelijk ga ik maar staan, dan past mijn kin nog net in het apparaat en mijn voorhoofd bij na in de steun.
Tja, klein zijn en een klein hoofd hebben is niet altijd even makkelijk.

 

Mooi oog he?

Er komt een bonnetje uit het apparaat, dat is kennelijk aanleiding om mij niet ongerust te maken zo begrijpen wij.
Dan mogen we weer even zitten om op de optometrist te wachten. Ik weet inmiddels al wat het is, want ook daar ben ik al eens eerder geweest. Euh… nee, dat was een orthoptist. Ai, nou ben ik het toch weer kwijt. We zitten in een brillenwinkel, een opticien, maar die mag mij niet meten, dat moet een optometrist doen, vandaar het optometrisch onderzoek. Maar wat heb ik de vorige keer dan gedaan (hier)? En wat is dan het verschil, en wat doet een oogarts dan weer? Poehe, wat een goede zorg hebben we toch in Nederland.
Hoe het ook heet, ik begrijp van mijn ouders dat dit onderzoek ook weer speciaal en goed is, ik ben er blij mee.

Maar nu eerst even wachten tot dat een dame (ik denk een optometrisch wezen of optometrist) mij komt halen.

In weer een andere kamer mag ik eerst wat vertellen over wat ik allemaal doe en daarna gaan we de meting starten.

Het lijkt lastig om door zo’n grijs ding heen te kijken, maar als je goed kijkt (en goed zicht hebt) zie je dat er gaatjes zitten bij mijn ogen.
En dat is maar goed ook, want naast mij hangt een scherm met letters die in spiegelbeeld staan, maar die spiegelen weer in ‘gewoon beeld’ terug in mijn ogen zodat ik het kan lezen, tenminste…. als het niet té klein is.

Maar na een of twee regels krijg ik ‘the hang of it’ en kan ik relaxed de rest van de test doen.
Ze bevestigt veel van wat ik zeg, dus ik denk dat ik het goed doe. Papa zit soms wat te lachen, maar ik kan hem niet zien en weet dus niet waarom.

Dan komt ze met een soort lepel naar mijn gezicht. Best grappig, maar ik ga er toch van knipperen. Gaat ze mij slaan of zo? Ze zegt van niet, maar ik vertrouw het niet.
Gevolg? Dat ik blijf knipperen.

Totdat ze echt duidelijk maakt dat het nodig is dat ik niet knipper en haar even moet vertrouwen. Nou, dan kijk ik maar even héél serieus en lukt het alsnog.

Dan komt ze weer met een attribuut… deze keer een grote stoere bril. Gaaf! Ik kan dingen uit het boek zien komen, het is een 3D-bril. Leuk… en ik zie alle afbeeldingen zoals het hoort… Gelukkig heb ik dus ruimtelijk inzicht (denk ik).

Naast mij hangen nog wat oefeningen, papa maakt vast een foto voor de volgende keer, dan kan hij het uit zijn hoofd leren en zorgen dat hij weer geen bril nodig heeft. (al weten jullie ook wel dat hij deze blog zit te schrijven met een lees-bril… tja hij is ook al een dagje ouder aan het worden).

Dan komt mijn grootste nachtmerrie en angst van vandaag… Oogdruppels. En ze kunnen nog prikken ook! Blah… maar het moet, dus ik doe mijn best.

Het gaat in één keer goed met beide ogen, knap van haar hoor, maar dat wil niet zeggen dat het meevalt.
Ik knipper en knipper, houd mijn ogen dicht en kijk er bedenkelijk bij. Maar… ik heb het overleefd!

Dan moeten we een half uur shoppen, want we moeten wachten. Gelukkig is het in een winkelcentrum en kunnen we ons dus wel vermaken. Nadat we de Etos hebben leeg gekocht (tandpasta) gaan we terug naar de opticien en gaat deel twee van de test beginnen.

Eerst weer in hetzelfde apparaat waar ik eerst in mocht, staand…

Zal het er nu heel anders uitzien? Kijk zelf maar.

En dan wil ze een foto maken van de binnenkant van mijn oog. Euh? Kan dat? Gaan ze dan een gat boren in mijn achterhoofd en dan een foto maken? Hoe dan?
Best spannend!
Voor de mensen die Bassie kennen, die kon de binnenkant van zijn ogen bekijken, maar dat was vast niet echt!
Deze dame meent het wel…
Ze legt uit dat het een camera is die door mijn oog de binnenkant fotografeert.
Eh… nee toch, geen flits he? Ik haat flitsen in mijn ogen!

Maar we hebben een ander probleem… Ik moet weer staan, want de stoel kan niet hoog genoeg en de tafel niet laag genoeg… maar dan nog… ik ben niet lang genoeg.
Wat een drama… Gelukkig heeft ze een trappetje waar ik op kan staan, al ben ik dan weer te groot en moet ik nog bukken.
Papa ziet kans om door de speciale camera die de binnenkant van mijn oog moet fotograferen toch mij nog op beeld te krijgen.

Maar dan zit mijn gezicht er bijna helemaal goed in en maakt ze de foto’s.

Op het scherm is van alles te zien, maar dat is toch niet de binnenkant?
Ze is nog op zoek naar het gaatje om naar binnen te schieten.

En dan op eens staan er twee binnenkanten van oogballen op het scherm en krijg ik te horen dat ik heel mooie en jonge (nog glimmende) binnenkant van oogballen heb.
En ik dacht eerst dat ik twee ballen had, hier nog geleerd dat het er eigenlijk vier zijn. Blijkt het dus dat ik er nog twee heb in mijn hoofd. Grappig!

Voor de nerds onder ons, hier een oog. Van rechts naar links gefotografeerd. En je ziet dus in mijn binnenkant oogbal twee stippen. Een ( de donkere stip) zijn de oogzenuwen. De lichte stip is de Fovea (blinde vlek).

 

Dan gaan we terug om de meting van een half uur geleden weer helemaal opnieuw te doen.

En ook deze keer gaat het eigenlijk best goed.

Conclusie?
Geen bril!

Ik kan goed zien, één oog iets minder dan het ander, maar allebei prima. Iet wat plus, dus geen probleem van het scherm-staren, dat moet je minderen bij min en ik heb dus plus.

Dan snel naar school, want ook al zie ik niet zo veel door de druppels, ik ga het toch proberen.

Op verzoek van papa zal ik nog even mijn pupillen laten zien, zodat jullie zien dat ze echt groot zijn door die prik-druppels.
Maar het is zo licht, ik kan mijn ogen niet goed open doen.

Zo dan?

Zo?

Het is lastiger dan je denkt hoor!

Ik doe echt mijn best!

Ik zie nog maar één oplossing!

En dan lopen we toch echt door naar school, waar ik met veel moeite mijn eigen naam vindt op de kapstok, mijn spullen pak en de klas in ga. Papa vertelt nog even dat ik niet veel kan zien van dichtbij, maar dat alles goed komt en ik gelukkig geen bril hoef. Het leek mij best leuk, maar niet hoeven is toch nog veel leuker!

Volgend jaar weer een controle, gewoon voor de zekerheid. Nu weet ik dat het niet eng is, maar eigenlijk best leuk… kom maar op dus volgend jaar!