Het is al weer de tweede en tevens laatste uitvoering, ik heb er zelfs na gister nóg meer zin in!

En deze keer gaan zowel zus, als mama, als papa en zelfs oma mee.
En weer met foto’s en video’s, maar weer van af een andere hoek.

Dit weten we wel he, ik ga naar binnen…. en dan is het leeg… What els is new?
Blij dat ik meegenomen wordt naar de kleedkamers, dan kunnen papa en zus weer bij mama en oma gaan staan in de hal om te wachten tot de deuren open gaan en zij tussen het publiek mogen gaan zitten.

Voor het begint kom ik nog even langs bij mijn eigen fans. En voor het begint leg ik snel mijn boekje onder het podium, zodat ik daar straks weer ik kan ‘tekenen’. Ik zet eigenlijk streepjes om te tellen tot 30 zodat ik weet wanneer ik op moet staan om mijn ‘tekening’ aan mij moeder te laten zien. Maar ook vandaag maak ik stiekem een tekening van haar en mijzelf, ik wil haar in de show ook écht mij tekening laten zien.

Verder is het tot de pauze gewoon lekker genieten, en dat doe ik bij de mannen van de licht-techniek waar ik door Robbert uitleg krijg én aan knopjes mag zitten, leuk!

Voor de pauze ontmoet mijn “moeder” Kim mijn “vader” Chris. En de pauze duurt dus zo’n 7 jaar en 9 maanden (en dan acteer ik er dus nóg eens 4 jaar bij, want ik ben in het echt eigenlijk 11)

In de pauze word ik keurig opgehaald en maak ik mij klaar. En na het eerste nummer is het zo ver, mijn laatste optreden al weer helaas…
Ik pak mijn boekje en ga lekker zitten ‘tekenen’

“Mama’ zingt prachtig, het klinkt net als op de cd, ik de musical Miss Saigon ook in het echt zien hoor!

Kijk “mam” wat ik heb getekend.

Ze zingt ook nog even voor het publiek, wel zo netjes, want die hebben ervoor betaald.

En om ze extra waar voor hun geld te geven kom ik er ook nog even bij staan.

Sterker nog, ik spring even in haar armen… Toch om te janken zo mooi en lief dit?

Daarna zingt ze over mij, zie vorige blog, waar ik dus moet opletten wanneer ik moet opkijken. En… denk je dat ik dat kan?

Omdat ze zo super mooi kan zingen mag ze nóg meer liedjes doen, daar heb ik slechts een bijrol en hoef haar alleen maar even aan te kijken als ze mijn naam noemt. Het is dus goed opletten, want ik heet helemaal geen ‘Tam’ -zoals jullie weten- maar dat is dus mijn inmiddels befaamde cue, een moment waarop je wat moet doen.

En net als voetballers die gewonnen hebben, mogen “mama” en ik tijdens een heel mooi lied van mannen die zich schuldig voelen dat ze alle ouders van mijn vriendjes en vriendinnetjes hebben doodgeschoten een ere-rondje lopen. Door deze fabuleuze act krijgen zij een nog groter schuldgevoel (ook geacteerd hoor) en het publiek krijgt zo mogelijk een extra traan in de ogen, en daar doen we het voor.

Dan zit het er op voor mij. Maar mijn lievelingsmusical moet nog komen, dus er is nog genoeg te genieten!

Ook deze keer zorgt lieve juf Sanne voor mij tijdens het complexe afbuigen. Het oplopen begin ik te begrijpen, maar waarom wie waar staat is mij nog een raadsel. Gewoon acteren alsof ik het snap, dan ziet niemand het.

En gewoon buigen wanneer zij dat doen, zo makkelijk is het om te onthouden.

En ze krijgt deze keer haar haren niet voor mij, want mijn ouders zijn ook niet gek, die zijn gaan zitten waar ze mij goed kunnen zien bij het afbuigen, dan kan ik ze tenminste beter horen klappen ook.

En dan nu… nog één ding… de toegift! Er is gekozen voor “Nog een dag” -ja dat zou ik wel willen- inplaats van de epiloog, maar minsten zo mooi en massaal en… met mijn favoriete mooie grote vlagggen!

En dan zit het helaas toch echt op… Wij weg, en als we terugkomen is het publiek ook bijna helemaal weg.

Maar mijn taak zit er nog niet op. De doos Merci heb ik in de kleedkamer gelegd, zodat ik iedereen kan bedanken voor hun lieve hulp, de gezelligheid, de kans om deze belevenis mee te mogen maken én natuurlijk heel veel te leren van hoe het er in het theater echt aan toe gaat.

Maar er zijn nog twee mensen die ik in het bijzonder wil bedanken. Twee bescheiden mensen die niet eens bij het applaus-ontvangst gaan staan, maar wel gezorgd hebben voor alles wat er de afgelopen drie dagen (met een half jaar oefenen) is gebeurd.

En voor ik goed en wel dank je wel heb gezegd en bloemen wil geven, krijg ik een cadeau? Ik? Ik heb toch al het grootste cadeau gehad wat ik kon hebben? Een belevenis die ik nog heel veel jaren kan meenemen…
Ze hebben zelfs gedacht aan mijn teken- en kleur-carrière, ik krijg een super groot potlood met allemaal kleurpotloden er in, zo lief, dank je wel!

Ik krijg een knuffel, maar papa is weer eens te laat… die stond met een scout te praten…. Daarover zo meer…

Kom pap, even opletten, we leven in het nu en ik wil graag met mijn docenten en de regisseurs van vandaag op de foto. Van links naar rechts: Juf Ayla, ikzelf en meester Raygin.
Pap, kunnen die mensen niet weg op de achtergrond?

Papa is wel wat gewend met mij… dat regelt hij thuis vast wel…


Juf Ayla, ikzelf en meester Raygin.

Van mama krijg ik ook een bos bloemen, lief!
Maar vandaag ging het bij het dronken zijn (geacteerd hoor) bij Les Miserables een klein beetje fout. Niemand heeft het gezien, maar een van mijn lieve begeleiders, Kayleigh (die zomaar juf zou kunnen zijn hoor, ook een WWJ-expert) viel op haar knie. Dat vind ik zó zielig dat ik aan mijn echte ouders vraag of ik mijn bloemen aan haar mag geven. Eerst wil ze ze niet, maar als ze merkt dat ik het meen, pakt ze ze toch aan en…

heb ik weer lekker een knuffel te pakken.

Terwijl ik nog even rondloop worden mijn echte ouders aangesproken door een scout, die vraagt of ik mogelijk auditie wil doen voor een nieuwe musical voor 5 keer de grote zaal in het Stadstheater. “Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer?”. Ik heb geen idee waar het ligt, maar als het net zo gaaf is als dit, wil ik wel meedoen. Mocht het zover komen, dan komt daar natuurlijk weer een rapportage van. Maar dit speelt pas in juli 2025.

Terug naar nu… De dirigent bedankt nog even iedereen die mee heeft gedaan en stuurt ons dan de hal in om met onze fans nog even na te praten.

Voor mij ook de uitgelezen kans om lekker op de foto te gaan mijn mijn collega’s waar ik zo’n lol mee heb gehad. Wat dacht je van de absoluut beste dansers van deze show: Roos Marijn en Menno

Oh opletten, duimpjes vergeten…

Kijk juf Sanne met haar mooie lange blonde haren, nu kan je mij pas echt goed zijn naast haar.

En natuurlijk met mijn eigen “mama”, wat zingt ze mooi he?
Je kan haar, in het echt: Isabella Wijsman, volgen op https://www.youtube.com/user/V0geltje

Ook backstage heb ik vrienden gemaakt, en wat een gaaf beroep lijkt dit mij ook… Robbert, ook even op de foto?

Hier zat hij dus, dat wil ik ook even met jullie delen hoe gaaf dit er en hoe goed uitzicht je hier hebt.
Oh, zie ik daar nou pepernoten liggen? Twee zal hij er toch niet missen?

In de hal spreken nog wat mensen mij aan, zelfs een meester van school is er, wat gaaf.

Oma schrijft nog even wat in het gastenboek om te laten merken dat ze het heel mooi vond. (ook zij is gek van zowel Les Miserables als Miss Saigon)

  

Ik wil eigenlijk ook wel wat in het boek zetten, maar ik kan er niet bij.
Oma weet raad…

Direct uit mijn hart schrijf ik op wat ik voel…