Het is het laatste mooie weekend van dit jaar. Vandaag nog lekker warm en zon, morgen redelijk warm en nagenoeg droog.

Het is dus dé tijd om erop uit te gaan, want vanaf maandag is het regen en koud, dan gaan we niet meer hoor.
We gaan lekker wandelen in het Balijbos, waar we laatst nog gefietst hebben, maar dan op een andere plek. Het is een groot bos, dus genoeg andere bomen om te zien.

We gaan met de auto, anders zijn we straks moe voor we aankomen :o)

Alleen wandelen is natuurlijk saai… alhoewel er altijd wel wat te zien en doen is.
Maar in het Balijbos hebben ze daar rekening meegehouden en er een speelbos van gemaakt. Allerlei leuke onderdelen geplaatst om even pauze te nemen van het wandelen en lekker te spelen.

Vlak na de start zien we al een trekpontje. Leuk!

 

Eerst samen, maar dan wil meneer alleen.

Oh, en of ik hem wil ophalen. Prima, je blijft natuurlijk mijn broertje. Maar dan ga je zelf terug, ga ik over de brug even verderop.

Even dacht ik dat dit de brug was, maar gelukkig ligt er iets verder een echte brug. Als verrassing kwam ik dus aanlopen aan de kant waar papa en mama stonden te wachten.

Het is niet veel verder of er is al weer wat te zien. Sterk het vermoeden dat het niet gemaakt is door de mensen van het speelbos, maar door spelende mensen in het bos. Het maakt mij niet uit, een hut is een hut en daarom leuk om in te zitten.

Kom jongen, we gaan verder hoor ik. Maar dat is niet voor lang, want een paar meter verder is het weer feest!

Deze is wel wat lastig… Het is te hoog voor mij. Zus doet het met gemak, maar voor mij is het net even te ver uit elkaar. Er afspringen gaat niet, want het is een moeras. Wonder boven wonder (zo denken mijn ouders althans) blijven mijn schoenen droog.

Ja, die van zus ook!

Ze hebben hier zelfs ‘wezens’ die kleiner én magerder zijn dan ik. Dat zie je niet veel.

Ik zal hem (als grote held: red.) eens een poepje laten ruiken!

En dan hop naar de volgende onderdelen. Klimmen!

En poseren…

 

Poseren gaat zus te ver, die is er wel klaar mee, en wil verder wandelen, ok, here I come!

Het is verder een prachtig bos en opvallend rustig. Heerlijk zo. En met mooi weer echt leuk!

In het bos liggen ook boomstammen waar je op kan lopen. Deze zag er wel heel verleidelijk uit! Hoog en spannend en redelijk vrij.

En er is overal wel een bankje om even te rusten…

Terwijl ik nog even op het pontje ga. Maar nee! Er ligt een briefje dat het pontje kapot is en we hem niet mogen gebruiken.
Dat is raar… want net werkte hij nog. Na ons zagen we wel dat het pontje wat scheef ging, maar wij dachten dat het aan die mevrouw lag. Haar kinderen waren immers na ons ook al weer heen en weer geweest.

Toch maar proberen…
En terwijl ik er op sta en het inderdaad scheef gaat, komt er een meneer met zoontje die wel wil helpen.

Hij is vast beraden en denkt dat hij door hard trekken het wel kan oplossen. Spannend!
Ik houd mij goed vast en word heen en weer getrokken… totdat… hij vastloopt.

Gelukkig kunnen hij en papa samen vast wel zorgen dat ik terug kan komen, toch?