delcour.nl - Suppen met papa

In de vakantie wilde ik al graag suppen. Helaas was het advies om dat niet op zee te doen omdat het moeilijk is.

Jammer, want op de vorige vakantie was ik nog te licht (omdat het waaide) en mocht ik ook niet.
En dan heb ik het al eens gedaan bij een feestje, maar dus nog niet met mijn gezin.

Maar… als je ons een beetje volgt op de blog, dan weet je dat we gek genoeg zijn om het toch voor elkaar te krijgen.

Nog maar héél even vakantie… dus het is nu of nooit.

Sylvain hoefde niet zo graag mee, anders waren we van het weekend al geweest toen zijn vriendje Liam langs kwam.

Nu hij naar de BSO gaat en mama toch al twijfelde of ze meewilde, ga ik met papa gewoon midden in Den Haag op de gracht suppen!

Het was even zoeken, want we hebben het geboekt op de site van Social deal, maar toen we aankwamen was er niemand. Er was wel een padel/tennis-baan, waar ze wisten dat we juist zaten. Het adres op Social deal en op hun eigen website zijn echter niet hetzelfde.
Dan maar even bellen… de mensen van Social Deal wisten het eigenlijk ook niet. Gelukkig hadden ze na even zeuren wel een telefoonnummer voor ons.

Nadat we de container met de naam van het bedrijf zagen, wisten we dat we goed zaten. Nu maar hopen dat zij dat ook doen. Dus toch ook nog maar met het telefoonnummer bellen dat we hebben gekregen… maar niemand neemt op. En onze tijd gaat al in over 5 minuten. Raar dit.

Dan maar even genieten van het mooie weer en langs het water even zitten. We hebben tenslotte geen haast, en er is vast ook geen haast bij de sup-meneer. Bovendien hebben we even de tijd om ons goed in te smeren.

Gelukkig komt er een auto aanrijden, zo’n 5 minuten nadat wij het water op zouden mogen. Hij stapt, samen met een mega-hond, uit de auto en begint gelijk excuses te maken.
Gelukkig ben ik tweetalig, want het is een Australiaan of zo, leuk accent, maar geen woord Nederlands. Hij legt uit wat we mogen en geeft ons zelfs een hoesje voor onze telefoon.
We zijn zijne eerste Social Deal-klant en mogen zo lang suppen als we willen er is niemand anders. Hij gaat weg en we mogen de borden en paddels gewoon op de kant leggen.

En dan… dan moeten we er echt aan geloven. De borden zien er groot uit, maar als je er op moet staan zijn ze opeens een stuk kleiner. Het mag dan redelijk warm weer zijn, het water ziet er koud en vies uit…
Toch maar proberen om niet te vallen. En daarom beginnen we allebei maar als angsthazen op onze knieën.

Petje mee, zonnebril op, telefoon om de nek, elastiek aan je been (zodat je het bord niet kwijt kan raken) en gaan!

En zo paddelen we lekker heen en weer door de haven.

Zelfs nog even onder de brug door richting het centrum, maar we hebben geen zin om voor gek te staan op de gracht bij drukke plekken noch zin om om te vallen en dan uitgelachen te worden.

Wanneer onze benen slapen besluiten we toch te gaan staan.
De eerder gemaakte afspraak dat als we niet vallen dat we er dan aan het einde inspringen wordt snel gecancelled, naast dat het koud is, is het onze eer te na om als we droog blijven toch nat te worden.

Maar we gaan het echt doen!