Heb jij wel eens op een kameel gezeten? Wij ook niet, tot vandaag in ieder geval…

Het ochtendritueel met ontbijten snappen jullie wel, dus springen we gelijk door naar de dichtbijgelegen kamelenboerderij.

Een leuk idee om geld te verdienen voor de locals hier, en leuk voor toeristen. Tja, je moet wat hier op bet eiland.

Na het kopen van kaartjes moeten we even wachten. Maar al snel krijgen we twee borden met peer om de dieren, met uitzondering van de kamelen, eten te geven.

Dat is en blijft spannend, want wij zijn niet zo van deze grote dieren, al zijn ze best lief.

De bedoeling is dat we ze met de platte hand eten geven, maar wij houden toch liever de puntjes vast.

Na het voeren mogen we klaar staan voor een kamelen-ritje. Papa zei nog da we niet bang hoeven te zijn voor het naar voren leunen van een kameel bij het opstaan, dat hoort. Maar… ze hebben het hier beter bekeken.
Er staat namelijk een grote stellage waar wij op moeten (met een trappetje hoor) om zo op te kunnen stappen.

Papa en mama op kameel nummer twee in de rij, elk aan een kant van het beest in een bakje op zijn rug.

Wij zijn lekker licht en niet even zwaar, waardoor wij op de rug tussen de bulten mogen zitten, haha, veel leuker!

Toch lijkt zelfs mama comfortabel te zitten.

Maar wij hebben het nóg leuker!

Heb jij wel eens op een kameel gezeten? Nou, wij wel!

Oh, kijk, zo zitten papa en mama er bij.

En wij zo.

En die kameel van ons, zit in de schouder van papa (en soms mama) haha, kwijlen, kwijlen, toe dan!

Hij komt dicht bij, maar papa blijft schoon gelukkig (voor hem). Jammer dat het rekje waar ze op zitten afgeeft en zijn arm en been onder de roestkleur zit. En mama? Die dacht dat even dat het alleen papa was, maar heeft ook twee strepen op haar kuiten en en vlek op haar arm. Ach, gaat er vast wel weer af. Moet je maar in het midden op de kameel gaan zitten.

Net als wij…

Even een selfie, cute he?

Nog even aaien en genieten, want we zijn er al weer en moeten er af.

En nu wil de kameel een foto met ons maken, dat laten we maar even toe.

Hier lopen ook ganzen, eindelijk dat we het lievelingsdier van papa eens zien. Deze mag op de foto.

Nog even de ezel aaien en dan gaan we een ritje maken de bergen in, we zijn er nou toch.

Hier staat een heel mooie Pino-boom, zo’n 800 jaar oud en héél hoog.
Papa en mama vinden het leuk, maar wij blijven lekker in de auto zitten, dikke doei!

Hoog en hij heeft witte vlekjes, we hopen maar voor de boom dat het hars is en geen beest of ziekte of zo.

Verder op in de bergen is het gewoon mooi en groot. Helemaal boven is een vulkaan, een deel van de omgeving is verwoest door de lava ooit, dat is nog te zien aan de stenen.

Maar wij genieten nog even van het nog mooie deel, als is het wel droog en veel steen.

Maar dat maakt het ook weer mooi, met uitstekende (letterlijk) rotsen, die de moeite waard zijn om te bezoeken.

En we zijn er echt geweest, kijk maar!

 

Genoeg kans om in de wind en de zon onszelf vast te leggen.

Mama wil graag een profielfoto, er mag wel meer achtergrond op.

Is dit beter?

En nu ik!

Zit ik er zo toer bij?

Als we weer verder rijden komen we aan de kant van de vulkaan. We parkeren onze auto, lopen naar boven en overwegen met de kabelbaan naar boven te gaan. Maar… helaas, dat kan niet. Naast dat het 51 euro per persoon is, is het voor de hele dag vooruit volgeboekt en moet je een tijdslot reserveren.

Deze vlieger gaat niet op. Dan maar door, of eigenlijk terug, weer naar beneden.

Daar komen we aan de kant van de vulkaan waar je kan zien waar de lavalijn is geweest. Een uitbarsting bovenuit en een tweede gat (zie foto’s) waar ook lava uit spoot. Dit was voor het laatst in juni 1798, en nog een keer in 1909, maar dat was minimaal. Dus wij maken ons voor vandaag geen zorgen.

Zo gaaf om te zien, zijn we toch mooi geweest.

Later in de week leren we dat het niet de moeite is om met de kabelbaan te gaan, want je bent dan hoger, maar niet op de top. Dan moet je nog 7 uur lopen en dat moet met een vergunning en een gids, niets om zo even te doen dus.

Vanaf het hele eiland zie je water, niet gek bij een eiland, we know, maar toch… het is en blijft mooi. En je ziet ook regelmatig een ander Canarisch eiland… we weten niet altijd welke precies, maar het blijft een mooi gezicht.

Tegen het einde van de middag komen we bij een winkelcentrum uit om te gaan eten.
Ik zie een bewegende auto. Of hij is stuk (dat hij het niet meer niet doet) of iemand heeft er heel wat geld in gegooid, want hij houdt maar niet op. Leuk voor mij, ik ga even rijden!

Langs de boulevard van Playa Las America zijn veel restaurantjes, we gaan weer op zoek naar wat lekkers voor ons allemaal. Ik maak even een foto van papa en mama, en stiekem altijd een selfie dan ;o)

En we vinden wat lekkers, pizza deze keer. Eens wat anders dan hamburger, kip of sla.

Ze hebben veel dezelfde kaart, zeker als het om de toetjes gaat, maar ze maken hem wel steeds anders. Deze brownie is flink verzopen, ach, chocoladesaus is er nooit genoeg.

Terug naar de auto nog even samen met deze mooie tijger op de foto. Het blijft een mooi beest, ook al is deze niet wit.