Het zit er op… wat was dat gaaf! Uren, dagen, weken, zelfs maanden voor geoefend, maar vandaag toch echt mijn eerste musical optreden mogen geven in -niet minder dan- het Stadstheater in Zoetermeer.

Met ruim 400 bezette stoelen optreden nummer 1, nog nét voor mijn 11de verjaardag. Dat ik dit nu al mag meemaken!

Mede geïnspireerd door de carrière van Dirk van den Brand, waar ik fan van ben, zie hier, hier en hier ben ik zelf op theater/musical les gegaan bij Warm Water Jeugdtheater. Een jaar mag ik nu meedoen, leuk, leerzaam en uitdagend! Eerder heb ik al een les laten zien, zie hier.

Na alle oefeningen zijn we gaan werken aan dé musical van het jaar: Robin Hood.
Veel van jullie zullen het verhaal kennen, maar dit is een bewerkte versie. Gespeeld in het theater door anderen, dus geen ‘groep 8’ niveau (sorry zus). Alles helemaal echt. Het verhaal gaat zo:

Het Warm Water Jeugdtheater presenteert:
Robin Hood de musical

Wanneer Marian na jaren terugkeert naar het kasteel in Nottingham, schrikt ze van hoe de stad er aan toe is. Na de dood van de koning, haar vader, heeft de sheriff de macht gegrepen. Hij is meedogenloos en regeert met harde hand met behulp van zijn neef Guy. De rijken zijn alleen maar rijker geworden en de armen armer. Marian heeft er van alles over te zeggen maar haar stiefmoeder Sybella snoert haar de mond: een vrouw moet haar plaats kennen.

In het kasteel voelt Marian zich opgesloten; ze ziet machteloos toe hoe het volk honger heeft en hoe onschuldige mensen worden gestraft voor de meest onbenullige vergrijpen, of omdat ze hun belasting niet meer kunnen betalen. Dan staat er plotseling een held op vanuit de menigte, een kap ver over het gezicht getrokken, die op spectaculaire wijze een paar jonge veroordeelden bevrijdt met zijn pijl en boog.

Deze Robin Hood sluit zich aan bij een bende vogelvrijverklaarden die in het bos van Sherwood woont. De groep begint van de rijken te stelen en de buit te verdelen onder de armen, tot grote woede van de sheriff. Intussen hoort Marian dat ze wordt uitgehuwelijkt aan de hardvochtige sheriff. Haar vrijheid wordt stukje bij beetje meer ingeperkt. Wie schuilt er onder de kap van Robin Hood en zal die erin slagen om meer gelijkheid af te dwingen?

Het antwoord had je kunnen zien op 9 juni in het Stadstheater in Zoetermeer…
Gelukkig heb ik er een persoonlijk verslag van weten te maken, met behulp van een hoop lieve mensen. Aller eerst dank aan mijn collegae uit deze fantastische groep. Een compliment en dank aan alle juffen en meesterlijk die het super goed hebben georganiseerd en zo hebben begeleid dat ik het niet alleen leuk vond, maar ook overal mijn weg vond, mee durfde te doen, mijzelf mocht zijn, uitgedaagd werd en een hoop van heb mogen leren.
Natuurlijk ook dank aan het publiek, in het bijzonder mijn vriendin, oma, zus en ouders. Gaaf om dit met jullie te mogen delen!
En natuurlijk voor iedereen die er door omstandigheden niet bij kon zijn is er een blog van de hele belevenis…

Zaterdag was de generale repetitie, ook in het Stadstheater, helemaal echt… Dus via de artiesteningang naar binnen, en dus alleen. Geen papa of mama die mee mag, sorry, jullie zijn geen artiest.

Gelukkig zijn hier ook foto- en videomakers. Zo weten ze thuis dat het ook echt goed is gegaan.

Super leuk was het… morgen voor het echt! We zijn een hechte groep, en zo worden we als groep verder voorbereidt op de grote dag van morgen.

En dan… dan is het opeens morgen… Vandaag dus… He, nu begrijp ik wat ze bedoelen met ‘morgen is vandaag’ bij Soldaat van Oranje.
Maar vandaag gaat het om Robin Hood, en natuurlijk om de zoon van de Molenaar genaamd Frederik, want dat is mijn rol.
Klaar met mijn WWJ (Warm Water Jeugdtheater) tas en alle spullen. We gaan omkleden en de schmink in.

Ik kan nog snel even bellen met het thuisfront om te laten zien wat ik aan heb. Het is niet helemaal scherp, het zijn screenshots van een call met papa. Maar er komen nog meer foto’s straks.

Van backstage zijn niet zo veel foto’s. Ik was -net als velen- veel te druk met voorbereiden. Hoe dat gaat moet je maar even proberen voor te stellen. Wellicht later als ik het wat vaker doe dat ik daar de tijd voor heb. Nu moet ik mij even concentreren.

Op de tafels, voor het publiek, liggen flyers van WWJ. Mocht je in de buurt wonen en het ook leuk vinden, meld je aan!

De grote zaal begint al vol te lopen. Oma, zus, papa, Jaily en mama (van links naar rechts) zitten er al helemaal klaar voor. Rij 3, dan kunnen zij mij goed zien!

Ja, gaaf he, ze is gewoon mee om mij te zien schitteren! Zo lief van haar!

Het is nog niet vol, maar dat komt wel. Het is wel groot! Er gaan 800 mensen in maximaal. Spannend!

Vlak voor het gaat beginnen zit het een stuk voller…

Oh… het gaat beginnen, het gordijn gaat zo open!

Eigenlijk mogen er geen foto’s gemaakt worden. De hele musical wordt opgenomen, maar ja… het is toch te speciaal… Hier dus een reeks foto’s van mijn aller eerste musical optreden ooit.

We beginnen allemaal op het podium. Ik zit (net als de rest) met mijn rug naar het publiek, zo houden we de spanning voor ons er nog even in. Ik zit aan de rechter kant, maar herkennen is lastig.

Een héél groot voordeel van klein zijn is dat je vooraan mag staan. En zo kom ik al snel goed in beeld. (voor hen die het niet zien, vierde van rechts voorste rij, oranje broek, direct naast mijn moeder met witte jurk en kapje).

Gelukkig is papa niet de enige die stiekem foto’s maakt en zo hebben we ook een beeld van wat verder vanuit de zaal… (dank voor de foto’s!)

Het decor is echt gaaf, het wisselt steeds, en de belichting ook… het is net echt. Euh… nee, het ìs echt!
Maar wat houden ze die zakdoekjes hoog, daar kan ik niet bij!

Gelukkig duurt het niet heel lang en mogen de zakdoekjes weer naar beneden. Ondertussen staat de gemene stiefmoeder met haar stiefzoon, de sheriff en zijn hulpje vooraan het toneel.

Het verhaal gaat maar door, en ik doe lekker mee.

En op een gegeven moment mogen de kleintjes de trap bezetten. Gaaf, want dat is een beweegbare trap. Even samen wat zang ten gehore brengen.

Ik zit gewoon naast het broertje van Robin Hood / Marian. (lang verhaal, moet je zelf maar kijken of lezen).

Nu gaan alle kleintjes weg, op twee na. Ik mag een collega leren hoe ze een vliegtuigje moet vouwen. Leuk weetje, vorige jaar zat ik bij haar in de klas… we zitten nu in een parallelklas.

Zoals ik al zei, het is een beweegbare trap. Wij mogen blijven zitten als de trap zorgvuldig (door de juffen) wordt gedraaid. En ondertussen natuurlijk de hoofdrollen verder schitteren.

Nu snel af-vouwen, we moeten van het podium af, iemand anders aan de beurt!

Nou wordt het moeilijk… Ik word door de hulpsheriff meegenomen om te werken voor hen in het kasteel. Ze zoeken een sterke jongen, ik snap het wel, maar nooit leuk om van je vader en moeder weg te moeten.

“Maar papa, ik wil niet mee!”

Nou moe, je hoeft mij niet te duwen hoor papa! (het is toneel hoor, het hoort er bij()

En dan mag ik mee naar het kasteel. (maar ook dat is niet echt, ik ga gewoon achter de coulissen doen alsof ik aan het werk ben, zo blijf ik goed in mijn rol)

Lang verhaal kort, ik wordt gered. Mijn familie/vrienden houden de zoon van de stiefmoeder/vader van Robin/Marian vast en ruilen mij terug. Gelukkig maar, veilig thuis weer bij papa, mama en de groep.

Kijk ze nou blij zijn!

Ondertussen is er boven in de zaal ook iemand aan het fotograferen, dan zie je eigenlijk pas hoe groot de productie is.

Naast dat ik nu even belangrijk ben op het podium, is het handig om klein te zijn. Ik sta weer lekker vooraan.

Dan komt de bekende trap weer in beeld, leuk, ik mag er weer op.

En zingen maar!

Met de zon op mijn gezicht… Deze keer wel heel letterlijk genomen. Ik ben zo uit de schaduw naar het licht. Ik sta te schitteren!

Moet er iemand plassen? Ja ik…
Haha, nee hoor, dit hoort bij het dansje.

Het laatste liedje… eeuwige vlam. Het zit er bijna op.

Alleen de sheriff moet nog ‘even’ dood gemaakt worden. De gemene man wilde met Marian trouwen terwijl zij dat niet wilde, en dat is niet netjes…

Het lijkt wat hard om dan meteen dood gemaakt te worden, maar hij was nog veel gemener, hij heeft ook de moeder van Marian/Robin vergiftigd. En het is gelukkig nep.

Nu het moment supreme, het in ontvangst nemen van het applaus. Een oefening die we elke les doen, maar deze keer is het wel een stuk harder hoor, gaaf!

Kunnen we dat dichterbij halen?

Kan dat niet altijd doorgaan?
Nou euh… als je het papa vraagt kan het:

En dan zit het er echt op…
We mogen in onze kleding nog even naar onze fans.
Mijn fans zitten keurig op mij te wachten om mij te feliciteren met deze super prestatie.
Dikke knuffel van mama, trots als ze is.

Euh? Een Oscar? Oh ja, dat heb ik wel verdiend!

Gaaf, leuk, trots, ontroerd, blij, allemaal emoties tegelijk. Wat een kick geeft dit, dit wil ik vaker!

Mijn schoenen… ja, dat is een lang verhaal. Ik had zwarte schoenen, maar die hebben we vervangen omdat ze te klein zijn, Deze schoenen zijn iets te modern… Hoe lossen we dat op? Nou, daar is een theateroplossing voor. Tape. Gewoon donker maken, dan glimmen ze niet.

Of ik de enige ben? Nah… dat niet.

Maar goed, terug naar mijn fans. Oma heeft ook wat geregeld, die is ook trots.

Het is een doos met bommen. Bloembommen, om te zaaien. Leuk, dank je wel!

En van WWJ heb ik een pijl en boog gehad, als herinnering aan deze mooie dag!

Papa wil graag op de foto net als met Dirk, haha, hij wil met alle bekende artiesten op de foto. Nou, omdat je papa bent.

Dan moet ik terug naar de kleedruimtes. Maar waar waren die ook al weer?
Gelukkig loopt papa even mee met mij om mijn collega’s weer te vinden. Geeft hem de kans om even stiekem backstage te kijken. Of eigenlijk meer onstage, want daar achter is niet voor hem bedoeld.

Na het omkleden nog even wat eten in de stad. Jaily nog even thuisbrengen (waar ik weer een lief cadeautje krijg, dank!) en daarna met oma er bij nog een napraten. Daarna zijn we met z’n vieren… moe en voldaan, tijd om lekker lang te douchen en daarna te dromen van vandaag, wat een dag!

Met dank aan iedereen die dit mede mogelijk heeft gemaakt, super gaaf! Volgend jaar weer?