Ok ok, ik moet eerlijk zijn, het is niet echt mijn eerste concert. Ik ben al eens naar K3 geweest, maar dit is wel andere koek.

Ik ben een behoorlijke Swiffie, maar die dame is zó commercieel dat ik dat nooit kan betalen. En al zou dat wel kunnen, dan is het nog onmogelijk om een kaartje te krijgen. Op de tweedehands markt zijn er veel, maar dat mag niet van papa en mama, die zeggen dat dat te risicovol is voor € 1.000 per persoon.

Gelukkig heb ik nog een muzikant waar ik fan van ben, namelijk Olivia Rodrigo. Ook een grootheid uit Amerika met goede muziek. Ik heb wel eens aangegeven dat ik daar ook wel heen wilde gaan, maar niet vaak genoeg. Volgens mijn ouders ook omdat ik telkens over Taylor Swift zit te zeuren, dan is het zonde om ergens anders heen te gaan.

Toen we op vakantie waren in het huisje in Limburg zeiden papa en mama opeens dat ze een kaartje wilde kopen voor mij -en een van hen- om naar Olivia Rodrigo te gaan. Zo gaaf! Ik blij!
Maar toen… toen bleek dat het toch niet zo makkelijk was. De kaartjes app die zij hadden was wel heel vaak slecht beoordeeld. En op de originele site waren er alleen nog twee kaarten beschikbaar voor op de vloer, de pit, bij het podium. Dat vind ik te spannend, druk en eng. Straks val ik flauw of word ik verdrukt of…. dat is eng!

Na wat discussie en geruststellingen van paps en mams besluit ik toe te geven en mee te gaan. Wat denk je?
Kaartje weg. Balen!

Ik heb in mijn opvoeding leren keuzes maken en weet dat als ik geen keuze maak, dat daar ook consequenties aan kunnen zitten. Het was dus over en uit. Stoelen zijn bezet, bizar duur en ook niet met twee naast elkaar te vinden. Alleen ga ik zeker niet. Ik ben pas 13.
Het is overigens een cadeau voor mijn 12de verjaardag. Ik wilde toen eigenlijk parachute springen, maar dat lukte niet omdat papa niet mee kon. Deze hebben we dus net op Texel wel gedaan, maar dat was mijn cadeau van dit jaar. Dus vonden papa en mama het wel zo eerlijk om mij toch naar het concert te sturen, zonder dat ik er om gezeurd had. Lief!

Maar ja… nu dus niet.

Gelukkig heb ik de app op mijn telefoon gezet en elke dag in de gaten gehouden of er weer twee sta-plekken beschikbaar waren. Een paar dagen na de vakantie zie ik het op eens… Geleefd van geen keuze maken ren ik naar mijn ouders en geef ik het aan. Het besluit was al genomen, dus lange discussie was niet nodig. Klik, klik, akkoord, pincode en klaar!

Twee kaartjes voor het concert in Antwerpen op 21 mei. Het concert in Amsterdam lukte niet, ook niet in de agenda’s.

Mama zou mee gaan, want papa was al mee de lucht in met de parachutesprong. Helaas had mama voor vandaag al een afspraak in Limburg gemaakt voor haar werk, waardoor het spannend was of zij kon. Papa staat klaar in de achterwacht voor als het haar qua tijd, rijden en file niet lukt.

Helaas is mama niet op tijd. Ik vind het met papa ook leuk hoor, maar mama is aan de beurt voor een belevenis met mij.
Omdat mama het ziet aankomen dat ze het niet redt, belt ze en zo kunnen wij wat eerder weg, zodat we geen haast hebben.

Het is 1,5 uur rijden en we weten al dat parkeren daar niet kan omdat ze iets aan het opbouwen zijn. Een P&R is al geregeld, we weten dus dat we nog een klein stukje met de metro moeten.
We zijn niet de enige die op de weg zitten, en dankzij een zwaar ongeluk waardoor we de snelweg helemaal af moeten en naar een helikopter kunnen kijken. We hopen dat het goed met ze gaat.

Ik heb nog genoeg te doen, dus de tijd komen we wel door. Zo moet ik een zonnebril versieren met letters. Ik gebruik 1 secondelijm. Dat spul is goed zeg, mijn vingers, mijn schrift (dat ik van papa moest gebruiken om mijn broek en zijn autostoel te beschermen) en zelfs een deel van mijn bril krijgen ook te maken met deze snel drogende lijm. Gelukkig zit alleen vast wat vast moet zitten en zijn de letters in de juiste volgorde vastgeplakt.

Daarna ga ik nog wat huiswerk maken, maar ik merk al snel dat ik misselijk begin te worden… Ik word wat moe en ga even hangen en zwaar ademen volgens papa, maar ik heb niet geslapen hoor!

En toen ging het opeens héél hard. In een ruime 2,5 uur komen we wat gehaast aan.

We hebben honger, moeten plassen en de deur gaat zo open…. stress.

De metro staat al te wachten, hij is boven de grond, maar het blijft een metro…
Hop er in en gaan met die banaan, we zien daar wel of we wat kunnen eten. Al heb ik niet echt honger, want ik met meer dan gewoon misselijk. Je ziet het misschien niet, maar dat is omdat ik wist dat er een foto gemaakt werd.

Oh jee, we zijn er… Zal het druk zijn?

Eh… ja dus!

Maar het is mijn belevenis, ziek of niet, ik geniet er van!

Zo staan we een stuk langer dan gedacht in de rij. Ondanks dat er wat te eten is en we er even heenlopen hoef ik niets. Te misselijk, dan moet ik overgeven.
Als we zo’n 40 minuten staan te wachten horen we mensen voor ons zeggen dat ze verkeerd staan. Ze (en wij ook) staan bij ‘groen’ en zij hebben ‘grijze’ kaarten.
He, dat hebben wij ook… snel achter ze aan en bij een andere ingang staan.

Daar is het zowaar nog drukker en gaat he zó traag dat ik daar ook nog ruim 45 minuten misselijk tegen papa aanhang voor we een beetje bij het hek komen waar we naar binnen mogen.
Bij het naar binnen gaan mogen we alles meenemen, ook het flesje water, maar het dopje moet papa weggooien. Geen idee waarom, maar het moet. Lekker handig als je geleerd hebt om je drankje niet open te laten omdat er dan drugs in gedaan kan worden. Erg onhandig!

Maar, we made it, we zijn binnen! Een grote hal, of meer een ring, waar je kan plassen en wat eten kan kopen. Ik hoef niets, maar papa neemt het er van. Hij moet ook nog fris en fruitig terug rijden, dus wel verstandig. Ik kan eindelijk even zitten voordat we naar binnen gaan.

Het voorprogramma is al klaar, die hebben een stuk voor een lege zaal gestaan, jammer hoor voor ze.
Wij staan ongeveer in het midden en kunnen best wat zien. De mensen voor ons zijn helaas wel langer dan ik, waardoor ik niet alles op het podium goed kan zien. Papa wel, want ze zijn niet zo lang als hij.

We moeten nog wel even wachten, maar het is minder erg dan net, nu gaat het echt snel gebeuren!

Klaar? De sfeer is goed, het lijkt er op alsof we gaan beginnen!

Yes, lights out… Oh, een kaars? Die moet helemaal opbranden…

Iedereen zijn/haar telefoontje klaar? We gaan beginnen!

En dan nu de test of jullie allemaal wel fan zijn en de tekst kennen.

Ik heb papa gevraagd om veel foto’s en video’s te maken… Sorry hoor, maar zo is en blijft het een mooie herinnering van mijn eerste echte concert (na K3 jaja, ik weet het). Toch wel een belevenis hoor dit!

Oh, dit liedje is leuk… ze doet het lievelingsdansje van Sylvain, pap kan je dat op de foto zetten?

Ze kan echt zingen in alle houdingen.

Ze schrijft haar eigen liedjes en is dus super muzikaal. Ze speelt onder andere piano.

Ze kan zelfs vliegen!

Ok, dat doet ze niet helemaal zelf.

Wel leuk om te zien dat ze boven ons hangt. We staan net te ver naar voren om haar aan de goede kant te zien.

Maar achter ons is ze op de schermen goed te zien. En… we zijn heel dichtbij haar voeten :)

Omdraaien en weer doorgaan met de rest van de show, het is nog lang niet over.

Even een rustig liedje, gewoon voor de afwisseling.

Ik geniet met volle teugen.

En Olivia gaat lekker door met zingen.

Papa probeert mijn happy face vast te leggen, maar het is te donker.

En het lukt hem… ik laat hem maar, ik ben even aan het genieten!

Oh, stil!
Dit is ons lievelings liedje!

Daarna gaat de hele tent in de fik. Ze maakt er wat leuks van hoor…

Nog één liedje, we naderen het einde van de show.

Of ik ervan genoten heb? Nou, ja! Maar nu nog even stil aub het laatste liedje is ook mooi… ik geniet er lekker van.

Als het afgelopen is gaat iedereen tegelijk naar huis. Met z’n allen een metro is is lastig, waardoor wij even naar de overkant gaan om de regen uit te gaan en even te wachten. Even zitten en wat drinken. En… je ziet het goed, even genieten van het tourshirt.

Dan de metro in, de auto in en naar huis.

Om 01:18 komen we aan. Snel naar bed! Nagenieten… morgen weer naar school en normaal doen, dat zal lastig worden.