Yes, na heel lang wachten mogen we vandaag naar the House of Clay, waar wij eerder met z’n drieën potten hebben gebakken als beleveniscadeau voor mijn verjaardag.

Sylvain was toen bij oma, want het was nog wat te lang en saai voor hem. Wij hebben wel genoten, zie blog.

Er is echter één nadeel van deze belevenis… Het resultaat laat enkele weken op zich wachten. Het moet goed drogen, dan wordt het bewerkt en moet het weer drogen. Dan wordt het geglazuurd en moet het in de oven drogen, bij elkaar nog heel wat werk dus. En tot slot komt aan de onderkant onze naam, zodat we voor altijd weten wie wat heeft gemaakt.

In de auto naar Utrecht. We weten een parkeergarage waar je vooraf kan boeken die op loopafstand ligt van the House of Clay. Omdat we nog even de stad in gaan om wat te eten neemt papa zijn step mee, kunnen wij duwen en wordt hij niet zo snel moe.

We zijn er….. ik kan niet wachten.

De rest is er ook hoor, ik wacht heus wel.

De tasjes staan hoog in de rekken, de mevrouw die er is moet even zoeken, mama helpt even met aanpakken.

Zegt mama: “hou jij mijn tassie even vast”… maar dat is onze tekst toch Annie? :)

En dan zien we ze… spannend!

Ja ja, welke had ik nou gemaakt?

Daar komen ze: deze zijn van mij (Chloé).

En deze zijn (resp) van mama en papa.

 

Heel blij mee, al zijn ze wat klein… maar goed dat heb je met klei :).

Een stukje verder lopen (en rollen voor papa) komen we bij een mooi lunchhuis midden in de stad.
Mooie plek om even te lunchen dus. Het grootste gerecht is voor de kleinste…

 

Kan wel grapjes maken bij mijn zus, maar het is wel de liefste!

 

Zo, nog één hap, wie wil mij helpen?

\

De grootste pannenkoek van de wereld, maar wel helemaal op!

Met een beetje hulp van zus natuurlijk. Ze eet het niet, maar geeft wel hapjes…

Deze dag is natuurlijk weer geheel mogelijk gemakt door mama die alles maar doet en regelt.

Trots op onze lieve mama!