Het is weer zo ver… Vandaag bloed geven als test voor een go/no-go voor dinsdag én mijn PICC-lijn verchonen.

Mr. extra bijwerkingen is in the house en hij doet zijn naam weer eer aan.

De afgelopen week ging het matig zwak. Het opkrabbelen viel tegen. Ik kan prima op de bank zitten en wat rotzooien op m’n computer. Zelfs een aantal keer uit lunchen geweest. Hier en daar een noodzakelijk slaapje, maar het is vol te houden. De hele dag misselijk en kramp, slap en moe is niet leuk, maar bijna alles went zal ik maar zeggen.

Het lastige is dat er erg weinig tijd is om aan te sterken, en dat is juist zo handig om de volgende klap (di-vrij) weer te gaan halen. Daar maak ik mij wel wat zorgen over, zeker nu de krampen erger erger worden en de wc niet te lang bezet mag blijven door mijn gezin. Het opkrabbelen is dus ook af en toe afbrokkelen. Geeft weinig hoop, maar per saldo is het nog wel richting sterker dan slapper.

Ik word er doorheen gesleept door vrouw en kids, dat helpt erg veel. Hen thuis houden vind neem ik mijzelf kwalijk, maar ik ben blij dat ze zo veel geduld hebben en mij zo steunen, dat zorgt er voor dat ik mij dinsdag toch weer kan melden… Opgeven is geen optie, nog maar 3 keer (of met een beetje mazzel 2) en dan moet er echt een operatie volgen. Spannend,

21 augustus weten we de uitslag van de scan die ik de 15de krijg.

Maar eerst gewoon de routine. Vandaag dus bloed geven en PICC-lijn verschonen. Fijne aan een PICC-lijn is dat ze er bloed uit halen zonder te prikken. En dan maandag langs de Oncoloog om een go/no-go te krijgen voor dinsdag. En dan dus weer dinsdag 7 uur aan de slangen, woensdag 5 uur en donderdag en vrijdag 48 uur met een thuis-ding in mijn arm.

 

Maar wat blijk, meneer extra bijwerkingen heeft weer wat. Zijn PICC-lijn geeft geen bloed meer terug. Vorige week al niet, en nu nog niet. 3x doorspoelen en goed zuchten hebben geen zin. 15 minuten aan een infuus heeft geen zin. Er komt gewoon niets meer uit, sorry.

Dus… prikken. Nou, dat moet kunnen, daar kan ik inmiddels wel tegen.
En toch wordt het lastig. In de pols is niet fijn, maar als de naald er in zit en ze om hulp roept en het dan nog niet lukt, dan duurt het wel te lang om niet even achterover te gaan liggen. Gewoon allemaal meegemaakt, dat wel, maar het ging niet van harte. De zusters vonden het ook maar raar, maar er komt gewoon geen bloed uit m’n aderen. Hij zit echt goed, maar ze halen er echt weinig uit. Gelukkig zijn ze zo lief om direct naar het lab te rennen en dan te vragen of het genoeg is.
En…. een geluk bij een ongeluk, het is genoeg. We kunnen weer gaan.

Hoop dat het rondlopen zonder bloed in mijn lijf geen invloed heeft op mijn kuur volgende week…. Ik heb er geen zin in, maar het moet wel gebeuren!

Eigenlijk waren we het vergeten en na het dimsummen op weg naar Popo en Kungkung… on we go, verder met ons leven.