Ik was eigenlijk al vergeten (of ik heb het gewoon goed opgeborgen in mijn hoofd) hoe mijn eerdere chemo ging. Wat ik mij nog herinner was het niet leuk, noch voor mij, noch voor mijn omgeving.

De verwachting, zeker hoe ik uit het ziekenhuis kwam, was dan ook niet rooskleurig. Maar volgens de door onszelf bedachte en niet onderbouwde theorie moet het deze keer beter gaan. Ik ging er immers de vorige keer slap in en deze keer was er -behoudens de uitslag van de scan- geen aanleiding om dit traject in te gaan.
Emotioneel was de dreun een stuk harder, maar lichamelijk mankeerde ik niets.

Donderdag ochtend was ik toch al een heel stuk levendiger dan dat ik eerder was, als ik Annie mag geloven. En als ik goed in mijn geheugen graag weet ik nog dat ik in de ‘zwarte weken’ eigenlijk niet meer was dan een kreunende garnaal op de bank. Deze keer dus al wat kunnen bewegen, en zelfs wat eten.
Toch maar vroeg naar bed, want moe is de rode draad van de dag.

Vrijdag ging opvallend veel beter. Nog wel een bank-dag, maar met een romantische wandeling naar het oud papier en de Jumbo en zelfs meer dan twee hapjes gegeten.

Zaterdag was eigenlijk wel bijzonder. Het was heidag van mijn werk, waardoor ik ook wel zin had om daar bij te zijn. Helaas was fysiek niet mogelijk, dan zou ik na 10 minuten al weer opgehaald moeten worden. Maar… het was mooi weer en onder de overkapping (waardoor mijn eerste tumor ooit aan het licht kwam) op de bank met een dekentje kon ik prima meedoen. Eigenlijk best goed gegaan, bijna de hele dag volgehouden en mee kunnen doen.
Ik merk dat mijn stem wat meer energie kost om te gebruiken en dat mijn linker arm (en zeker pols) nog niet werkt.

Ik denk dan ook dat ik de volgende keer -op dringend advies- een PIC-lijn laat zetten. Een soort continue infuus dat ik behoud, maar waardoor ik niet zo veel medicijnen door mijn arm krijg waardoor mijn arm er na 2 uur al mee stopt, overgevoelig wordt voor elke aanraking en verkrampt. Wat een kut-spul eigenlijk. Ik hoop dat mijn tumor ook de kramp krijgt!
De volgende keer gaan ze overigens de kuur nóg langzamer zetten, ik moet zelfs een uur eerder komen én ze bestellen de medicatie een dag eerder (anders komt het pas om 9 uur) zodat ze niet in 2 uur, of zoals laatst in 5 uur, maar het in 8 uur in kunnen laten lopen. Princes op de erwt zal ik maar zeggen…

Zaterdag na wat rust nog even een balletje kunnen trappen met Sylvain (2x een schop tegen een strandbal hoor) maar dat is toch precies genoeg voor zijn belevenis van een vader en een extra knuffel voor de dames in huis.
Zondag was eigenlijk een heel goede (relatief gezien) dag. Binnendag, want dat moet nog wel, maar kunnen lopen, eten en zelfs even mee geweest om Sylvain op te halen van zijn speel-date. Meneertje had natte schoenen en leen-sokken, en dus heb ik hem gewoon getild. Kost wat energie, maar wel leuk om te doen, zo ben ik toch nog wat vader voor ze.

In de avond nog een film gekeken (uit gekeken zelfs) en later naar bed dan de kids… Ok, het is weer een school-dag morgen, dus ze moeten wel, maar toch

Eigenlijk niet heel donder zwart voor een zwarte week. (tot heden moet ik er bij zeggen, want mijn gevoel schommelt soms per 30 seconden… soms word ik wakker en denk ik dat ik een marathon kan lopen, en als ik dan rechtop zit kan ik het niet eens meer schrijven)

Belangrijkste is dat er al weer 5 dagen van de 63 af mogen. Eigenlijk moet ik genieten van elke dag, maar stiekem hoop ik nog op zo snel mogelijk door deze 63 dagen heen te komen en dat we dan maar goed nieuws krijgen van een enthousiaste chirurg, want anders doe ik het ook nog een voor…