Daar gaan we weer… Met frisse tegenzin weer een chemokuur (3 eigenlijk) om 2 cm tumor te bevechten.

Het blijft onwerkelijk als je er chemo in moet terwijl je maar 2 cm niet uitgezaaide tumor in je lichaam hebt. Helaas heb ik weer pech en ligt hij precies om een ader heen, waardoor het niet operabel is als hij niet van mijn ader afkomt.

Vandaar dus start chemo vandaag.

Misschien wel het raarste, met een volledig gezond gevoel zelf het ziekenhuis in kunnen huppelen.

En zoals gezegd, met enige frisse moed beginnen we weer met een heatpack op de arm.

De goede kijker ziet dat het prikken rechts niet helemaal goed ging, waardoor links geprikt moest worden. Maar het infuus zit er in en we kunnen zo beginnen.

Een uurtje verder lijkt het nog prima goed te gaan. Een klein beetje gevoel in mijn arm begint al te komen.

Het uitzicht is nog het zelfde als vorige keer, een mooie poster, en buiten bewegende miertjes in autootjes.

En de service is hier fantastisch, het is al in nu eerst een snack met wat drinken.

Even naar de wc, en dan zie je eigenlijk wat voor rare zak met allemaal waarschuwen weer verder druppelt in mijn arm.

We beginnen aardig te voelen al, helaas moet ik langzamer en blijf ik nog wel even in het ziekenhuis. Mijn lichaam kan het gewoon niet zo goed aan, het wordt weer lekker zwaar.

Mijn arm is overgevoelig die moet je echt niet meer aanraken, dat spul lijkt me verder wel kapot te maken. Ik kan niet veel meer dan weg zakken en lekker proberen te dutten. Het wordt wel erg moeilijk waardoor ik extra medicatie krijgt tegen de misselijkheid. Zo stil mogelijk liggen en hopen dat alles er in blijft en ik het volhoud.

Het is moeilijk te zien door een slechte foto, maar het is iets over drieën zit er nu allemaal in.

Maar dat betekent in mijn geval niet dat ik naar huis mag, want ik ben te zwak om te staan en val zelf even weg. Ik moet nog een uur blijven in de hoop dat ik dan wel weg mag. De dienst eindigt om 4:30 uur, als ik daarna niet weg dan moet ik weer naar de andere afdeling om daar geobserveerd te worden en mag ik waarschijnlijk pas na het eten naar huis.

Met heel veel wil van zowel de verpleging als van mij gaan we toch maar om 4:15 uur Annie bellen om mij op te halen.

Een klein kwartiertje later staan Annie en Sylvain klaar met de auto beneden en word ik door twee zusters in de rolstoel naar beneden gebracht. Klaar om eindelijk naar huis te gaan.

Snel naar huis en op de bank. Het was weer goed raak.

Liggen en blijven ademen. Oh ja, en de pillen slikken…

Helaas komt het eten en komen alle pillen er ook weer snel uit. Toch nog even met de spoeddienst gebeld, maar niets meer nemen en asap gaan slapen. Hopen dat het over gaat.

Het is niet anders helaas. Blijk een behoorlijk gevoelig mannetje…

Hopen dat de tumor ook zo’n eitje is.