Aan al het leuks komt een einde. En ook al gunnen we het oma zeker, we zijn toch ook wel blij papa weer terug te zien.

Ze kunnen nog redelijk rustig aan doen. De heen weg was belachelijk vroeg, maar terug hebben ze de tijd tot iets over 10 uur voor de bus komt.
Toch is het een ochtend van inpakken, eten, spullen inleveren en op tijd klaar staan.

En zo genieten ze dus nog even van een lekker ontbijt in alle rust met mooi uitzicht.

 

Maar dan is het echt de laatste dingen in de koffer stoppen en naar de bus.

De bus laat nog heel even op zich wachten, of eigenlijk zijn ze gewoon goed op tijd…

Oma ziet wat, is dat een bus?

Ja, daar is ie!

Dan blijkt wel dat ze van een bepaalde leeftijd zijn, want het lijkt er op dat ze denken dat er een rolletje nog vol moet van de camera. Heel wat foto’s voor ons, maar gelukkig kwamen ze er wel achter dat er nog veel meer ruimt op al die iPhones zat…

Ok, we geven toe, het is ook erg mooi. En zeker voor hun, zij hebben er een mooie herinnering aan. Het hotel en daarnaast het gebouw waar alle activiteiten werden georganiseerd.

En dan de omgeving…

En de bus…

En dan weer de omgeving. Echt overal sneeuw waar nog niemand op gelopen heeft, het lijk wel alsof die Finnen het niet leuk vinden, wij zouden elke centimeter al hebben belopen of, net als papa, be-sneeuw-engeld.

Toch maar even een filmpje maken, te mooi om niet voor de herinnering mee te nemen.

 

Door de bossen bij zonsopgang…

 

En langs open vlaktes…

Totdat ze bij het vliegveld zijn. Vandaag gaan er 4 vliegtuigen. Lekker overzichtelijk!

Het laat zich dan ook raden wel vliegtuig voor hen bestemd is.

Ze moeten alleen wel nog één keer door de kou zelf de trap op. Dag Lapland, het was onvergetelijk!

Gelukkig is het niet zo lang als naar Curacao, maar het is toch nog een zit van 3 uur en 45 minuten. Wel met mooi uitzicht.

Voor de oudjes vermoeiend, voor papa zo te zien niet.

Sneeuw verdwijnt en groen komt terug…

En van groen gaat het over in steden… Bijna thuis!

Ze doen hun best om te herkennen waar ze zijn, maar wij weten dat het erg lastig is om te herkennen. Laatst nog een rondvlucht boven Deventer gedaan, maar als de piloot had gezegd dat het België was, hadden we het ook geloofd.

Ho, wacht, dit kennen ze! Dit is de Naarden Vesting. Die is herkenbaar gemaakt.

Bochtje, nog wat dalen, en dan…

Dan is Schiphol echt dichtbij.

Helaas toch nog even op de koffers moeten wachten, maar dan gaat ieder zijn/haar eigen weg. Oma in de taxi, oom Pascal met de trein en papa naar de shuttlebus om bij zijn (of eigenlijk mama’s) auto te komen.

Eind goed al goed. Een super mooie reis als we het zo zien, oma kan het van haar bucketlist afhalen en wij hebben papa weer terug. Iedereen wint! De foto’s kennen we al, maar de verhalen komen, met de souveniertjes, onze kant op!