Rust! Voor oma, oom Pascal en papa, maar ook voor ons, want het is vrijdag. Voor hen is het naast vrijdag ook een rustdag in de vakantie, zonder programma, even lekker doen wat ze zelf willen.

Geen vroege wekker, maar ook weer niet te laat, want er is ontbijt tot 10 uur, daarna zoeken ze het maar uit.

Toch blijft het grappig wakker worden met dit uitzicht en dan laat ontbijten terwijl de zon langzaam opkomt.

Ze pakken waar we zin in hebben, wat is het toch lekker om op vakantie te gaan. Euh…. als wij eerlijk zijn, doen wij niet anders.

Na het eten gaan ze even wandelen. Niet zomaar, maar ook bewust, want het museum voor de Sami-cutuur hebben ze nog niet gezien. Even cultuur snuiven dus.

En… spontaan een marktje bezoeken, bestaande uit één kraampje.

Nee, niets gekocht, leuk maar niet leuk genoeg. Lekker verder met de benenwagen.

Is dit de cultuur? Gele sneeuw hebben we ook in Nederland hoor!

Oh nee, hier is het pas. Even opletten er zijn 3 verschillende Sami-culturen…

Het is een groot museum en van alles te zien over de Sami en hun leefstijl van vroeger tot nu. Een groot scherm vertelt de geschiedenis, verder op is van alles getoond, ook over de dieren waar ze mee en van leven.

Schoenen met en zonder krul. Die krul is weggeëvolueerd, die was namelijk om skiës aan te haken en sinds de komst van de sneeuwscooter is dat niet meer nodig.

Natuurlijk drogen ze daar ook wat boven, al misstaat een stevig paar kaplaarzen blijkbaar ook niet.

Wil je alle geheimen weten van het overleven in het noorden, dan kan je het hier lezen of lekker zelf gaan.

Nou, ok, een korte impressie zodat ook wij weten wat er eigenlijk allemaal is en papa thuis lekker kan vertellen hoe en wat.

Grappig gedaan die vloer, allerlei info, recht onder je voeten.

Dan het ontstaan van de bekendste bes van Finland, de ‘cloudbes’ of in het Engels: ‘cloudberry’, een klein besje dat hier al jaren groeit als de bloem gebloeid heeft, komt er een bes.

Als het besje rijp is, wordt hij geplukt, eigenlijk logisch, want zo gaat het wel vaker in de natuur.

Bijzonder is dat hij erg duur is en hier veel wordt gedronken. De warme bessensap die oma, oom Pascal en papa gedronken hebben tijdens de uitjes waren daarvan gemaakt. Stiekem weten wij al dat het wat zuur is, dus wij hoeven hem niet hoor pap!

Nog wat tools en lessen uit het verleden…

En zelfs een kijkje onder water.

En zelfs iets over de Sami trommel of officieel “Trolltrumma” werd gebruikt bij het zingen. Tijdens het zingen van “Joiks” en het slaan op de trommel raakte de Sjamaan in trance, de staat waarin hij de wereld van de goden kon binnendringen. Niet op slaan dus, voor je het weet gebeurt er wat raars.

Verder gaat het museum veel over de omgeving en de dieren. Andere dieren dan bij ons, en maar goed ook, want wij gingen nooit meer naar buiten als je deze dieren in het wild tegen zou kunnen komen.

De poolvos, mooi, maar ons niet gezien.

De wolverine (in het Nederlands: ‘Veelvraat’) een mooi beest met grote poten, maar ook een alles eter met scherpe klauwen en nog beschermd ook… ons niet gezien! Net zo groot en zwaar als Mars, maar die vinden we veel leuker (net als Milkyway hoor).

En natuurlijk de beer… nou die hoeven we al helemaal niet!

En als klap op de vuurpijl is er nog 1 km aan openlucht museum te doen. Jassen dicht, mutsen op, -18 graden en genieten maar.
Best leuk om te zien hoe ze leefden, in strenge winters tot -40 graden en dan zo leven, stel het je maar eens voor.

Mooie keukens (kooktent) en een hijskraan met een plank op een gat. Mogelijk een opbergkast/gat voor eten, maar het zou net zo goed een wc kunnen zijn, ze hebben gezocht, maar er stond geen bordje bij.

En natuurlijk een sauna, dat kan niet ontbreken. Wel mooi zo in de natuur. En het is natuurlijk niet altijd winter, er ligt maar 6 maanden sneeuw.

Een grotere tent, ook om te eten, mogen ze in. Flink werkje om die boomstammen uit het bos te krijgen én in zo’n vorm neer te zetten en te laten staan. Knap hoor!

En het woonhuis van de Sami van vroeger mogen ze ook een kijkje nemen. Best gezellig, maar wel klein. Maar goed dat ze niet zo groot waren. Kijk maar, oma is zelfs groter!

Het volgende stuk bestaat uit allemaal verschillende vallen voor verschillende dieren. Erg knap dat ze dat allemaal verzonnen hebben. Veel van deze vallen zien er eng en gemeen uit, als je dat leuk vindt, moet je naar Inari en vragen naar het Sami-cultuur-museum, kan je heerlijk rondkijken. (volgens papa een aanrader!

En natuurlijk een grote hal met boten en sleeën, wij bestellen ze tegenwoordig online, maar nu weten ook wij waar en hoe ze gemaakt worden.

Het uitzicht op het meer is erg mooi. Gister scheurden ze nog met een scooter voorbij deze heuvel, nu weten ze wat er aan de andere kant van de bomen zit.

Even een Freek-momentje hoor. Weten jullie van welk dier deze sporen zijn?

Of deze?

Als je het weet mag je het zeggen in de comments onder in deze blog.

En dan komt er midden in het niets opeens een grote witte muur. Het lijkt wel een menselijke val na al die vallen, maar gelukkig is dat niet zo. Het is een openlucht theater, met muren en verdiepingen en al. Maar allemaal van sneeuw, je moet dus goed inzoomen om het te kunnen zien, alles is wit!

En hier het podium (laag) hierboven de tribune (hoog).

Het museum is afgelopen. Voor bij de deur staat een beest, gelukkig van steen.. denken we, toch durft oom Pascal dichtbij te komen en een foto te maken.

En na een mooie maar vermoeiende ervaring en wandeling terug gaan ze eten. Maar… het eten blijkt wel erg veel dus nemen ze gewoon een kopje thee met een gebakje. Het bekende uitzicht wordt deze keer opgevrolijkt door drie (verdwaalde) rendieren. Leuk om te zien.

Al is het wel erg in de verte…

Even rust op de kamer en overleg wat te doen. Rummi of toch nog iets actiefs. Ze hebben nog ‘recht’ op een dagje huur van langlaufen of sneeuwschoenen. Dat laatste hebben ze met de avondwandeling al gedaan (uitgezonderd oma) dus kiezen ze voor iets anders. De dame in de winkel biedt ze een korte langlauf-skie-wandel-ding aan.
Dat lijkt ze leuk… Onderbinden en gaan!

Het is nog niet heel donker, maar ze weten dat het snel erg donker wordt en dus hebben ze verlichting meegenomen. Maar goed ook, want in het bos leven wilde dieren, maar geen lantarenpalen.

Kijk, hier zijn ze eerder al geweest, hartjes voor mama gemaakt, die zitten daar voorlopig in de sneeuw.

Daar gaat he laatste stukje van de zon.

Oom Pascal is aardig dik aangekleed. Later horen we dat hij het te warm had, net als papa.

Daar dat deert hen niet, het is gewoon te mooi om niet verder het bos in te gaan.

Komop papa, niet zo lang foto’s maken, je broer wacht op je!

Hop, hop, hop!

Kan je in die dikke sneeuw van een meter ook met die dingen?

Euh, ja, alles kan, maar je moet wel flink ploeteren… snel terug naar een spoor.

Dat hebben ze geweten. Bewust gekozen voor deze dingen en geen langlaufen, omdat daar een speciaal track voor is en dat is eerst 1,5 km lopen en daarna een echt tocht met heuvels en dus ook afdalingen. Nou kan papa veel, maar skiën is niet zijn ding. Toch op de track, en dus toch een afdeling… En… pijn in zijn stuitje… gevallen… au!
(en nog twee keer, maar dat was meer lomp). Oom Pascal, ja ongeveer hetzelfde maar op andere punten.

De bomen zijn echt magisch zo met al die mooie glinsteringen en witte laagjes. En met maan… papa, je staat er voor!

Nog een paar foto’s dan…

En hier de foto waar het allemaal mee en door begon. 25 jaar geleden… wat was het toch voor raar bordje. Nou, dat bleek dus een oversteekplaats voor sneeuwscooters. Dat is wel de reden dat ze hier met oma naar toe zijn.

Het had een mooie afsluiting van de blog geweest, je zou het niet zeggen, maar het is pas begin van de avond, er moet nog gegeten worden.

Iets van bietensoep, met een rondje sla.

Deze keer is het in buffetvorm. Als derde gang iets van varken en een worteltaartje zonder wortel. Wij eten liever wat mama maakt, maar volgens ons hebben zij er wel van genoten. Ach, er is hard voor gewerkt, ze zullen wel een stuk lichter thuiskomen, want met al dat bewegen en die kou…

Ee echte afsluiting, van vandaag (op het inpakken na) is natuurlijk de finale-avond van Rummikub. Niet zo veel spelletjes als vroeger, maar dat waren ook toernooien van drie weken.

Het is nog best spannend, want Rummi-fanatisme zit in de familie… Toch kunnen wij met trots melden, dat onze papa overtuigd heeft gewonnen. Wij hoeven dus alleen nog maar even hem te verslaan om Delcour-Rummi-kampioen te worden. (zeiden we nou ‘maar even’… maar we gaan oefenen, uiteindelijk verslaat de leerling altijd de meester.)

Morgen moeten ze om 10:30 buiten staan met de spullen en de geleende spullen ingeleverd hebben. Het is dus alles klaarleggen, inpakken en slapen (met wat lezen en blog maken natuurlijk tussendoor).

Duidelijk een super mooie vakantie, een droom van oma die uit komt en volgens ons vonden oom Pascal en papa het helemaal niet zo erg om haar hierin te begeleiden.

Oma, deze kan van je bucketlist, heb je nog meer wensen?

Tot morgen, mooie reis, doe voorzichtig en… vergeet de souvenirtjes niet!