delcour.nl - Lapland reis zonder ons dag 6

Vandaag is het niet al te vroeg op, 10:30 begint het uitje van vandaag. Ze kunnen dus rustig aan doen en lekker ontbijten.

Het ontbijt is niet meer spannend genoeg om te fotograferen, maar het uitzicht blijft super mooi.

Daarna is het routine werk, plassen, pak aan en gaan! Helm halen en gelijk door naar buiten, anders is het zo warm, naar de sneeuwscooters die op ons staan te wachten.

Gelukkig zijn ze goed voorbereid, want het is vandaag -18 (en mogelijk kouder op het meer). Om dan met 40 km/h over het ijs te gaan moet je wel goede kleding hebben.

Er wordt nog even gewacht op nog een paar mensen, maar dan zijn ze weg.
Geen foto’s, want tijdens het rijden, net als in het verkeer, mag je niet filmen of foto’s maken. Logisch.

7 km verder stopt de stoet al weer om na een wandeling wat van de Sami-cultuur te leren. Dat is ook de trip van vandaag, een historisch cultuur uitje met de sneeuwscooter (inclusief lunch).

Het wordt pas duidelijk wat het is als ze er zijn, maar ze zijn op weg naar een Sami-kerk.

Het Christendom is hier al heel lang geleden geïntroduceerd. In de loop van de tijd werd er een grotere kerk gebouwd, maar die hebben de oorlog niet overleefd, waardoor nu deze kleine kerk (duidelijk voor kleine mensen) nog wordt gebruikt. Zwart geblakerd aan de voorkant (zuid-kant) en grijs elders, mooi stevig gemaakt. En niet groter omdat de palen niet groter konden omdat rendieren ook een maximale kracht kennen.

Knus en klein, maar wel leuk!

En best goed afgewerkt. Zo zelfs, dat ze hier nog trouwen. Alleen omdat het zo koud is, doen ze dat eigenlijk alleen in de lente en zomer.

Knieën in, want het past niet voor die lange Hollanders.

De dominee heeft een mooi spreekgestoelte en achter in de zaal is zelfs een balkon.

Achter in een van de vier delen (het is gebouw in een kruisvorm) zijn er in de loop der jaren vele namen en data op de muur gezet. Grappig om te zien.

Zingen jullie mee?

Of lees je liever nog wat van die opmerkingen?

Oh, ze gaan al weer.

Terug naar de scooters, maar eerst even genieten van het uitzicht, want dit is oprecht in the middle of nowhere en met opkomende zon (einde ochtend) zó mooi!

Eén spontaan en éen geposeerd, toch even lekker uit met oma. Kan mooi van je bucketlist oma!

Even met z’n allen!

De reis gaat weer terug op de scooter over het meer en door het bos. Helaas niet echt mogelijk om foto’s te maken, hoewel… Er moet één oversteek gemaakt worden. Daarbij moeten ze wachten tot een van de gidsen zegt dat ze over mogen steken. Wel zo veilig toch? En vooral leuk als je de achterste bent, papa dus, want dan kunnen er mooi foto’s gemaakt worden. Lekker toch dus.
Recht vooruit zie je niet zo veel, handig dat papa er over heen kan kijken.

Beetje naar links en beetje naar rechts, en daar dan door heen mogen rijden, gaaf!

Het open veld is gaaf, maar door het bos heen is echt nóg toffer.

Beetje sturen is handig, maar het spoor volgen gaat vanzelf.

Eenmaal op het open veld gaat het gas er op en gaan ze naar een eiland. Maar voor ze die laten zien komen er eerst wat foto’s om te delen, speciaal voor ons.

Wat dacht je van de inmiddels ondergaande zon (hij is net op, maar gaat ook meteen weer terug).

Bizar genoeg komt alles tegelijk (behalve noorderlicht, maar die zie je overdag niet). De zon, de maan én een regenboog (terwijl het niet regent).

Dit is het eiland waar ze de doden begroeven. In de zomer kunnen de veelvraten (etc) er niet bij, in de winter ligt er sneeuw en is de grond te hard. Zo werden de overledenen goed behandeld. De reden dat ze op een eiland liggen is omdat men dacht dat de geesten niet over water konden en zo de ‘spirits’ niet terug konden om de levenden te ‘hunten’.

De zon speelt kiekeboe en de regenboog groeit.

En aan de andere kant is er nog ruim 70 km aan meer (nu ze 11 km van de kant zijn waar ze net waren)

Even oom Pascal op de foto zetten met regenboog en zon, en dat zonder Photoshop te gebruiken.

Het is een komen en gaan van camera’s, al gokken wij dat wij de meeste foto’s te zien krijgen.

En de meest mooi plaatjes van wat ze allemaal meemaken. (en weer een met een regenboog)
Van een afstandje met overzicht is het een prachtig eiland. Toch hopen we niet dat we daar (snel) eindigen.

Even verderop ligt nog een eiland waar ze stoppen. Een hoge berg. De laatste stop voor de lunch, al weten ze dat nog niet. Ze luisteren aandachtig naar het verhaal over opgravingen, offers voor diverse goden en dat er drie soorten Sami zijn. De berg wordt al jaren gebruikt als offerplek, is 30 meter hoog en groot genoeg om jaren lang offers te brengen. Verschillende (Sami) culturen door elkaar, en wat Russische invloeden omdat Rusland dit deel van Finland graag wil(de) hebben, het ligt immers vlak bij hun tweede stad.

Go papa! Op naar de lunch.

Ze krijgen er honger van en scheuren door naar weer een ander eiland waar een tent staat het rook uit het dak.

Binnen is een groot vuur met potten thee en koffie. Geen zorgen, boven in de tent zit een groot gat, de rook kan gewoon weg, dus ze stikken niet, slim bedacht!

Flink opwarmen, want met een scooter met 40 km/h over een groot meer met zo’n -23 graden (en waarschijnlijk op het meer kouder) is de gevoelstemperatuur koud genoeg voor een tussentijdse opwarming.

Om nog verder te ontdooien en langzaam de handschoenen uit te durven krijgen ze een lekkere kop aardappel/rendiersoep, een glas warme bessensap en brood met kaas.

Gezellig en lekker warm.

Dat hitte straalt van de foto uit het scherm.

Euh? Wat is dit?

Dat zeggen we net, aardappel/rendiersoep.

Hap!

Bijdehand ben ik he? Leuk moment om te bellen. Papa bibbert nog van de kou, maar hij neemt op en laat ons toch nog even wat zien. Ons is mama en ik, want Sylvain is op school. Ik heb een vrije dag, dus kan lekker even shoppen en wat eten met mama.

Het ziet er een stuk warmer uit dan bij papa. Maakt hij toch even live een foto voor ons, leuk!

Kijk daar heb je de hoge berg in de verte, en nog iets dichterbij. Uitgestrekt groot is het daar!

Het is goed zo, warm maar lekker op, gaan wij eten en shoppen, kunnen jullie weer het meer op op de brommer.

Nou ja, brommer… Het zijn flinke motoren en je hebt er je rijbewijs voor nodig. 11 sneeuwscooters voor de groep en twee gidsen die de boel keurig regelen en in de gaten houden.

Papa is weer helemaal opgewarmd, hij heeft er zin in zo te zien. (stiekem gefilmd door een dame uit de groep)

Niet te lang zonder handschoenen oma, snel help vast en handschoenen aan, na 10 seconden voel je het al!

Vanaf hier neemt oma het roer over. Het is haar vakantie, zij wil rijden. Ze voelt zich goed genoeg om te rijden het laatste stuk. Papa achterop, samen (met oom Pascal op een eigen sneeuwscooter) haar droom realiseren.
En wat gebeurt er met papa achterop? Precies er komen nieuwe beelden aan!

Kijk oma gaan!

Dat moet ook in bewegend beeld vastgelegd worden. Koud, maar de moeite waard om te filmen. Go oma go!

Nog een stukje scheuren met oma:

Kleine oogjes, bevroren wimpers, adem (en snot) ook bevroren in de bivakmuts, de sjaal is zelfs van ijs, blij dat wij binnen zitten.

En zo eindigt een super gaaf avontuur, een droom en een bijzonder uitje en tevens de laatste geplande activiteit van deze vakantie.

Morgen nog een vrije dag, zondag weer gezellig naar huis. Maar wat een verhalen en wat een foto’s, we zijn stik jaloers!

Als ze opgefrist zijn en klaar om te eten, is het nog te vroeg om te eten. Dus… verder met Rummikub.
Even lief lachen, maar daarna weer fanatieke blik op het spel. Papa gaat nog steeds aan kop met 88 punten oom Pascal en oma zitten al ruim boven de 100 (resp. 159 en 200 punten). Ze doen hun best… maar papa wint altijd met Rummi.

Dan is het eindelijk etenstijd. Ze hebben aardig honger. Gelukkig is het 1 minuut lopen. Aardappel soep (he, hadden ze dat niet eerder vandaag ook al gehad?)

Het uitzicht is niet zo mooi. Ze zien niets. Het is dan ook al sinds een uur of 4 donker.

Maar deze keer heeft papa wel de geest om ook het hoofd- en nagerecht vast te leggen .Vis met rijst en iets van pannenkoeken met jam en chocolade (en natuurlijk slagroom). Oma geeft aan dat ze geen vis wil en krijgt een mega-hamburger. Ach, ze heeft hard gewerkt en kan dus lekker veel eten.

Een van de obers komt vertellen dat er noorderlicht te zien is. Dus zij snel eten en aankleden. -23 graden dus het is goed koud. Maar… met zo veel ervaring kleden ze zich eerder te warm dan te koud.
Het is al weer de vierde keer in deze paar dagen dat we geluk hebben, gaaf dit! Ze maken een mooie wandeling over het meer en door een stuk van de stad, nou ja, stad… de straat met paar huisjes.
En ja hoor… daar is het al weer.