Vandaag is het een rustdag, tenminste… tot de avond, want er staat een lange wandeling op het programma.

Het is pas na het avond eten en oma doet niet mee, een lange wandeling van 2,5 uur is te veel. Zeker omdat niet helemaal helder is hoe zwaar het is en hoe snel het gaat en of er mogelijk tussentijdse stop-mogelijkheden zijn.

Het begon in ieder geval laat, want ze schrokken wakker bij 09:30, waardoor oma en papa het ontbijt hebben gemist. Oom Pascal is een echte ontbijter en is als de bliksem naar beneden gegaan om zich vol te proppen.

Na het aankleden was het de beurt om naar buiten te gaan. Aan de overkant even wat broodjes halen en natuurlijk even langs de enige winkel die er is. En dus… terug naar huis om de spullen weer terug te brengen en natuurlijk om de broodjes op te eten.

Omdat het nog heel lang duurt voor de wandeling begint en oma niet mee gaat, kleden ze zich warm aan om zelf te gaan wandelen. Een mooie route over straat, water, bos en plat land. Het verschil is lastig te zien, want er ligt een behoorlijke laag sneeuw.
Het is begin van de middag rond het nulpunt en het sneeuwt lichtjes.

Bij het oversteken naar de winkel zien ze een weg waar ze graag heen gaan…. Maar zoals gezegd, eerst shoppen en daarna eten.

De stemming zit er goed in!

En de omgeving is mooi.

Wel af en toe een raar geluid… oh nee, dat was oma… Die gleed uit. Haha oma, blijf nou staan!
De sneeuw is ook zo diep, daar zak je in weg.

De bushalte ziet er mooi uit, een plaatje vergeleken bij die van ons.

Jut en jul (dat is Fins voor oma en oom) aan het wachten op de bus die ze niet willen nemen.

Achter het bosje is het meer waar eerder al noorderlicht te zien was en ze hebben gesneeuwscooterd. Het is zo groot dat Inari meer, 80×50 km (en 92 meter diep op het diepste punt) dat je de overkant niet eens kan zien.
Het blijft adembenemend mooi.

Speciaal op ons verzoek maakt papa een foto van de sneeuw, dat was onze wens… Maar euh, dat bedoelde we niet papa, grappig hoor!

Zo’n 400 meter van het hotel liggen sauna’s (aan het meer) waar een muur van glas hebben gemaakt zodat je vanuit je sauna het noorderlicht kan zien. Gaaf, maar dan moet het er wel zijn, anders lig je gewoon voor gek in het zicht.

Ze zijn duidelijk niet de enige die aan het wandelen zijn.

En ze lopen aardig hoog, want dit is de top van een boom!

Ok, een klein boompje hoor, want de rest steekt echt nog wel boven de bomen uit.

Ze volgen het spoor… dat oom Pascal uitzet via Google, want het loopt kriskras door het bos, over een meertje, door het bos, mooi hoor! Wel blij dat ze Google bij zich hebben, want als ze hier verdwalen zie we ze nooit meer terug.

Want hoe ver je ook kijkt, naast hier en daar een huisje in het bos, is er niets. En dan is het hier nog aan het meer met huisjes… het wordt nog erger.

Pas op, let op, sneeuwscooter-spoor.

Gelukkig is er geen scooter te zien of te horen en kunnen we hier prima lopen.

 

Het is hier nog dieper dan aan de andere kant van de weg vlak bij het meer. In het bos zijn de bomen nog verder ondergesneeuwd.

Tuurlijk zijn dat geen grote bomen, ook hier niet, maar kijk maar eens hoe diep het is.

Daar gaan ze weer, lekker verder genieten.

Een besneeuwd vogelhuisje?

Het is overal wit, maar het blijft mooi, overal waar je kijkt.

Als je maar heel even een foto maakt, ben je zo de groep kwijt… Rennen!

Hier is een mooie demonstratie van een rendier die laat zien waar hij/zij mos kan vinden. Even snuffelen en dan graven precies waar het mos zit wat hij/zij zo lekker vindt.

Even verderop is een konijn-huppel-pad. Zo lief om te zien in de sneeuw. En er loopt nog iets van een voetspoor… Ben jij de Freek die het weet? Laat een opmerking achter in de blog als je het weet!

Als je heel goed kijkt, kan je zomaar een oud-Finse-sneeuwtekening tegenkomen…

Oom Pascal laat nog eens zien hoe diep de sneeuw is in het bos.

Waar je ook kijkt, sneeuw en overal even mooi. Lekker genieten van een wandeling door en over alles heen van 5,4 km lang. Knap hoor oma!

Na de wandeling even rust, tijd om bij te komen voor de wandeling van vanavond.

Maar… de winkels zijn aan de overkant en papa wil een verrassing voor ons halen (waarvan wij nog niet weten gek genoeg). Oma helpt met inpakken… Daarna mogen ze echt even rusten.

Over rust valt niet veel te zeggen, het was rustig. Maar om 18:00 uur is het snel eten geblazen om op tijd klaar te staan in vier lagen gehuld met pak, bivakmuts, muts, etc.. Al viel het erg mee, het was -1 graden, dus bij nader inzien bleef het bij twee paar sokken, twee lagen onder en vier lagen boven (openritsbaar) en natuurlijk een sjaal met muts. Hoe dan ook, oma bleef thuis en oom Pascal en papa gingen uit wandelen.
In alle haast toch weer een gang vergeten te fotograferen, deze keer de spareribs niet vastgelegd. Maar wel op, want ze waren erg lekker!

Als het al lang en breed donker is (het is om 16:00 uur al donker) gaan ze op pad. Even (weer) een verklaring tekenen dat ze geen claims kunnen leggen bij de organisatie en dan de bus in.

Het begint lekker te sneeuwen en buiten de ‘stad’ is het een aardig stuk kouder. Toch valt het mee gelukkig. In het bos is dan weer geen wind.

Direct na het uitstappen wordt uitgelegd hoe die sneeuwschoenen vastgemaakt moeten worden. Handig om op te letten, want het gaat niet vanzelf.

Gelukkig zijn zowel oom Pascal als papa ingenieur en kunnen ze dat prima.

Ziet er even grappig uit als dat het voelt.

De gids gaat voor en iedereen er achteraan.

Hoe verder je voorop loopt hoe zwaarder het is, want er is geen spoor, tenminste niet voor de eerste.
En af en toe stopt de stoet, want dan heeft de gids wat uit te leggen. Hier gaat het verhaal over het ‘lichen’ <liken> dat aan de bomen hangt waarvan rendieren eten als ze niet meer bij het mos kunnen. Leuke les, evenals dat de takken van een pine-tree vooral aan de zuid-kant zitten…

Verder is het gewoon mooi!

En leuk om te doen.

Dat moeten ze vastleggen en delen met oma.

Ho, licht uit, ander ziet ze niet wie je bent!

En snel weer door achter je voorbuurman aan met die grappige flippers.

In een rij, lekker schuifelen.

En deze grote flippers zijn van…. precies, oom Pascal.

Maar niet te veel naar beneden kijken het is veel te mooi hier. In een super groot bos met oneindig veel bomen, allemaal even mooi versierd met sneeuw.

Ergens halverwege staat een hutje met daarvoor en bord.

Net als zo veel culturen zit hier ook een verhaal achter. Mag je lekker zelf lezen, wij volgen de gebeurtenissen in het huisje.
De gidsen maken een vuurtje en gebruiken hiervoor een vuursteentje/stokje. Het zijn geschoolde wild-campers die dit voor hun beroep doen, beiden getraind in de Sami-cultuur.

Terwijl zij hout ‘hakken’ met hun mes (ondanks dat er een bijl ligt) kan oom Pascal even zijn e-mail checken of foto’s kijken of zo.

En als het vuur warm is, gaan de worstjes er op.

Worstjes klaar, eten maar!

En dan gaan we weer verder het diepe sneeuw in in het diepe bos, op weg naar…

Een brug! Een mooie brug over een flink stromende rivier.

Best spannend, want de brug schommelt en er mogen niet meer dan 4 mensen op de brug, we moeten dus even om en om gaan en goed tellen.

Van de zijkant is het al erg mooi…

Dan gaan ook papa en oom Pascal de brug op en daar is het ook mooi.

Eenmaal aan de overkant, vraag je je af of er vanaf deze kant ook 4 mensen op mogen. En jawel, dat mag!

Aan deze (de andere) kant van de brug staat ook een huisje met vuur. Gezellig, maar er is niemand. Ach,.. de worstjes zijn toch al op.

Hier gaat het verhaal verder (lees zelf maar)

Stiekem vinden wij het uitzicht mooier.

En zo te zien zij ook.

Terug aan deze kant van de brug hoeven ze de sneeuwflappers niet meer aan. Papa ziet nog een mooi gat in de sneeuw van een steen met mos. Geen idee waarom hier geen sneeuw ligt. Het is wat diep en er zijn meer dan deze plekken. Als je het weet mag je het verklappen in de comments.

Vlak voor ze bij het busje zijn om terug te gaan naar oma, roept een gids dat er noorderlicht is. Als iedereen omhoog kijkt wordt er enthousiast gereageerd. Niet gek, van voor velen is het de eerste keer, niet iedereen was zo ‘woke’ om de eerste nacht al buiten te gaan kijken.

En de maan is een geduchte concurrent, die heeft corona, en dat is. ook een mooi gezicht.

Het kan wel uren duren, dus de gidsen loodsen iedereen het busje in. Het is gelukkig maar 5 minuten rijden. Na aankomst gaan oom Pascal en papa toch maar even op het meer verder kijken. Ook hier is het weer erg mooi.

\

En als klap op de vuurpijl, een foto van Mars.