Iets wat niemand dacht dat ik ooit zou doen, zelfs ik niet. Maar soms is de situatie toch anders…

Al vanaf het begin van mijn kankerperiode heb ik gebruik gemaakt van een logo. Ok, eerlijk is eerlijk, ik heb hem gejat, maar daarna wel geheel aangepast, want hij lijnde niet mooi uit, de uiteinden van de ‘ribbon’ klopte niet én -nog erger- het woord ‘kanker’ was met hoofdletters geschreven. Dat zal je mij nooit zien doen.
Nadat het mij geholpen heeft in mijn eerste online uiting heb ik het steenvast toegepast en begon het voor mij een symbool te worden.
Tja… dan is het een kleine weg naar een tattoo als symbool. Jammer dat je als je de chemo in gaat geen tattoo mag zetten. De kans op ontsteking en gevaar is te groot, zeker in corona-tijd.

Nu we precies 1 jaar en 2 dagen (woensdag lukte niet) verder zijn, is het een mooi moment om bij een van mijn ‘boorgaten’ (lees: een van de vier gaten waar de operatie is uitgevoerd) deze herinnering vast te leggen. Niet te groot niet te klein, en onzichtbaar voor anderen, tenzij… Goed om af en toe herinnerd te worden aan een mooie wijze, maar klote, les uit het leven.

Wat ik mij niet bedacht is dat deze plek de meest gevoelige plek is voor een tattoo… Ondanks dat Danique, de tattoageur (als dat zo heet) of artist zoals ze het zelf (terecht) noemen, aangeeft dat ik mij goed weet te houden, voelt het alsof ze met een aardappelschilmesje in mijn buik zit te snijden.
Nóg erger is dat het een dik uur langer duurt dan gedacht en daarmee Chloé een uur staat te wachten. Voor jullie mazzel, want daardoor heb ik de telefoon in mijn handen en kan ik een foto maken :).

Daardoor begrijpt ze dat ze even moet wachten, want ik kan moeilijk nu wegrennen.
Gelukkig is het klaar en heb ik een mooie herinnering. Het ziet er wat rimpelig uit, maar dat is een beschermende second skin pleister die er nog een paar dagen op moet.

 

Wil je ook zo’n tattoo laten zetten? Ik verschaf het bestand gratis aan iedereen die om die reden wil hebben.
Een mailtje naar mij of een comment op deze post is genoeg.