Na maanden wachten en geld ophalen is vandaag de grote dag, Ik doe mee aan “Swim to fight cancer” in Delft.

De naam zegt het eigenlijk al, het is een ‘zwem’ om geld op te halen voor onderzoek tegen kanker. Doel: kanker de wereld uit helpen. Hier zijn mensen al jaren mee bezig, en alle acties tot op heden hebben ondermeer gezorgd dat mijn papa er nog is. Een kleine moeite dus om mee te doen om hem nog verder te helpen en honderden of duizenden, of wellicht wel miljoenen, anderen ook te kunnen helpen.

En zo draag ik mijn steentje bij en draag ik mijn opgehaalde € 1.582 graag op aan het Oncologisch team uit het Langeland Ziekenhuis in Zoetermeer.

Al mijn sponsoren enorm bedankt voor jullie steun, samen helpen we kanker de wereld uit. Met jullie donaties eindigde ik op de 14de plaats van hoogste bedragen. Van de kinderen die deelnamen stond ik op eenzame hoogte.
Wetend dat er 279 deelnemers waren ben ik meer dan trots op het bedrag dat jullie mij hebben gegund. Om de stats volledig te maken, 35 teams deden mee (bedragen ook individueel meegenomen), 6.863 mensen hebben gedoneerd, een gemiddelde van € 24,95 per persoon. Het totaal bedrag kan je uitrekenen, maar ook onder in de blog vinden.

Weet je wat, ik neem jullie gewoon van A tot Z mee door mijn dag.
Even wachten op Sylvain zijn Ninjutsu les, dan wat eten en klaarmaken. Hop de auto in en dan naar Delft. Papa en mama hadden het goed voorbereid, dus stonden we keurig naast de start geparkeerd. Het was mooi weer, ook al weet ik dat dat niet door papa en mama komt, en alles was geregeld. Mijn zwemtas was ruimschoots groot genoeg om alles in te stoppen, dus… here we go!

Eerst aanmelden en mijn badmuts met nummer ophalen. Hierdoor weet iedereen wie ik ben, waar mijn spullen zijn en of ik het water in ga én weer uit kom. De organisatie zit goed in elkaar hoor, petje af!

Vooraf werd gevraagd of we onder onze slippers ons badmutsnummer wilde zetten, zodat ze de slippers mee naar de start konden nemen. Maar ik ga natuurlijk niet de onderkant van mijn slippers verpesten en heb dus een mooi kaartje geknutseld, werkt ook.

Kinderen startten niet op dezelfde plaats als de finish, omdat 2 km te veel is voor kinderen. Helaas mocht ik dat ook niet doen, wij moesten het met ± 600 m doen. Ook verplicht een wetsuit, een zwemboei (bruikleen) en natuurlijk de ontvangen badmuts.
We zijn, zoals altijd, goed op tijd, lekker nog even rond kijken en aan het idee wennen dat ik hier deel van uit maak.

We konden douchen aan het einde, niet gedacht dat dat dit zou zijn, maar toch lief van de sponsor om ons te helpen schoon te worden van het vieze water. Op zich viel het mee, maar ik ben natuurlijk een wedstrijdzwemmer en dan wel binnen. Weinig chloor hier, maar goed, ook leuk.

Hier moet ik dus straks het water uit.

Mocht het nou fout gaan, kunnen we vertrouwen op goed hulp van veel vrijwilligers. Super mooi om te zien dat we allemaal zo voor elkaar zorgen, top zorg, dank allemaal!
Voor als je het te koud krijgt of uitgeput bent staat het Rode Kruis klaar, daarnaast is een massage tent waar je (als deelnemer) gemasseerd kan worden, op het water is overal de Reddingsbrigade aanwezig, aan de kant van het water staat de brandweer klaar. In de lucht hangt een drone voor veiligheid en of mooie plaatjes.

En dan heb ik het nog niet eens over de organisatie die werkelijk aan alles gedacht heeft. Spullen en zelfs diensten voor het brengen van de kids naar de start (twee bruggen verder op). Mensen die de boel aan elkaar praten, de middelen opblazen en uitzetten, iedereen ontvangen, etc. etc.

Ok, nu we weten waar ik uit kom, kunnen we een plan maken voor onze dag.

De volwassenen beginnen vlak naast de finish, ze gaan in groepen het water in, de dag wordt professioneel aan elkaar gepraat om de sfeer er goed in te houden.

Ik ben er klaar voor.

Lekker de shuttle in, richting de start.

Ondertussen is oma ook aangehaakt, een van mijn grootste fans, altijd weer super leuk dat ze er bij is. Zij kijken even waar ze kunnen verblijven tijdens het wachten en mijn swim.
Mama en oma weten al snel een schaars plekje te vinden op het terras met super uitzicht. Slim en lekker zitten.

Terwijl zij daar zitten en ik onder weg ben naar de start, gaan papa en Sylvain naar de auto om twee stepjes te pakken om langs de route bij mij te kijken. Zo heb ik support, zij vermaak en jullie de kans om alles mee te beleven.

Ik sta al te bekijken hoe het werkt hier, want ik ga samen met een jongen en een begeleider als eerste kind het water in.
Alle kinderen moeten in duo’s het water in met een begeleider die kan reddingzwemmen. Alle kinderen moeten een wetsuit aan, niet heel erg hoor ondanks het mooie weer. Het water is een stuk kouder dan in het zwembad.

En mijn aller aller aller grootste fan is er natuurlijk ook bij. Ook weer met goed geregelde verrassing (made by Oma Coby).

De aankleding bij de kinds-start is ook leuk gedaan.

En nog leuker, wij mogen met een glijbaan te water gaan.

Boei om, muts op, bril op, pak aan en we kunnen gaan!

Zo, nu moet alles gaan werken. Ik moet zwemmen, niet te snel en niet te langzaam. Papa en Sylvain moeten mij voorblijven maar ook bij mij blijven en mama en oma zitten bij de finish te wachten om mij op te vangen. Kijken of we alles goed gepland hebben. Ieder zijn/haar rol, ik houd mij alleen bezig met zwemmen, zwemmen om kanker de wereld uit te helpen en natuurlijk te zorgen dat ik jullie donaties eer aan doe.

En dat lukt prima, al zeg ik het zelf.
De begeleider is duidelijk een geoefend zwemmer, hij heeft geen moeite met mijn tempo. De jongen waar ik als duo het water mee in ga is een waterpolo’er. Prima zwemmer, maar niet een met perfecte zwemtechniek of snelheid. Maar ach, het is geen wedstrijd toch?

Hier nog wat bewijs dat ik echt gezwommen heb, ik ben het echt… Eerlijk is eerlijk, jullie betalen, ik zwemmen.

Het is eigenlijk best wel koud, geen klacht hoor, ik houd het prima vol, maar dan weet je wel wat ik doormaak.
Als je het koud hebt, moet je tempo maken… maar dat blijkt niet te mogen. Terecht hoor, er wordt goed op ons gelet, kijk maar.

Het is niet zo heel ver meer… Even volhouden, we gaan samen over de finish, het is geen wedstrijd, het is een strijd. Niet tegen elkaar maar… tegen kanker!

Als het water breder wordt weten we dat het niet ver meer is. Hier nemen mama en oma het over qua beeldverzorging, papa en Sylvain ruimen de steps op en komen naar de finish. Alsof we het allemaal eerder hebben meegemaakt, maar dat is niet zo, gewoon Delcour-organisatie-talent.

Daar is de finish, tijd om er uit te klimmen en de medaille in ontvangst te nemen.
Als je goed kijkt zie je mijn grootste fan bij papa op zijn nek “HUP ZUS” showen. Ik word er verlegen van, schaam mij er een beetje voor, maar stiekem vind ik het ook wel super lief en gaaf. Bijna niemand weet voor wie ze er staan, maar ik wel. Sylvain die vanaf zijn eerste woordjes ‘zus’ tegen mij zegt uit eigen beweging. Een mooi uitgegroeide aanmoediging die oma makkelijk op een spandoek/shawl kon krijgen. Moet je eens indenken dat hij “Hup hup Chloé Yip Hei Delcour, je kan het!” zou zeggen, die shawl zou hij niet vast kunnen houden.

Zo, ik ben op het droge.

Hier staan inmiddels papa en Sylvain om mij op te vangen. Niet echt nodig, maar wel lief en fijn om te weten dat we weer samen zijn. Ze lopen wel wat achter, want mama en oma hebben mij net op de kant zien klimmen…. Nu moet ik weer het water uit. :o)

De twee eerste kinderen die er in gingen en ook weer uit kwamen, toch wel stoer!

Dank aan deze man, die zorgde dat wij er samen levend uit zijn gekomen.

En dan snel onder de douche. Schoon is wat anders, maar goed.

Haren spoelen en dan door naar de volgende vrijwilligers die een handdoek en een medaille geven.

Hé, nou zijn er weer foto’s van mama en oma, moet ik nou weer het water uit, of sta ik al te douchen. Anyway, je ziet Sylvain boven alles uit om nog even zijn spandoek te laten zien.

En nu lopen mama en papa ook weer synchroon. Lastig een blog maken hoor met foto’s van verschillende hoeken van andere tijden.
Hier onder de ballonnenboog maken we nog even wat mooie foto’s. The making of:

En het resultaat:

Dit is de mooiste.

Trots, blij, opgelucht en voldaan. Tijd om lekker te chillen.
Zoals gezegd hebben mama en oma een mooi plekje veroverd en kunnen we daar wat drinken en bijkletsen. Geen haast, want we willen de uitslag horen en daarna gaan we in Delft nog eten met de hele familie.

Samen met papa nog even de lunch-tas en een ijsje gehaald, dat zat er bij en later ook nog even mijn slippers opgehaald die bij de start met mijn label klaar lagen om mee terug genomen te worden. Deze keer voor mij een bakkendrager, dat heb ik ook eens gedaan bij een zwemwedstrijd in Eindhoven. Mooie herinneringen en handtekeningen van. ISL Eindhoven zoeken op de blogs en je kan er alles over lezen.

Om 17:00 uur wordt de uitslag bekend gemaakt.
En het totaal bedrage is……

Eh? € 10.000? Dat is het toch niet? Dat kan niet!
Oh, nee, het is een klein deel van het bedrag dat vrij is gemaakt van het totaal om aan een specifiek onderzoek over te maken. De onderzoeker staat er bij en als je het verhaal hoort, terecht dat hier verder werk van gemaakt wordt in Delft.

Dan nu het echte moment supreme, totaal opgehaald met zwemmen en de spinners (voor mensen die niet willen of kunnen zwemmen maar wel willen meedoen)….

Wat? Zo veel? Zoom eens in?

Euh, echt? Zelfs de spreker geloof het niet.

Dat is wel een foto waard met de hele groep, inclusief de directeur van Fight cancer, de overkoepelende organisatie die van alles swims (er zijn er meer) en andere activiteiten zorgen voor het geld.

€ 171.258,36 dat is toch een hoop geld zeg… Hoop dat het bijdraagt en we kanker als chronische ziekte kunnen beschouwen en niet meer als “K” of dodelijk hoeven te beschouwen.

Oom Pascal, tante Dunja en de kids schuiven aan bij Shanghai Garden in Delft, en we maken er een lekkere en leuke familie-avond van. Samen sterk, samen blij dat kanker (even) niet meer ons leven heftig beïnvloedt.

Sylvain heeft al een paar dagen een bijzondere uitslag op zijn benen, het jeukt zo erg, dat slapen moeilijk gaat. Gister avond nog digitaal bij de weekend-arts geweest en medicijnen gehaald. Helaas zelfs een antibiotica nodig. Bij het eten wordt het weer erg, maar gelukkig kunnen mama, oma en tante Dunja prima hun moedergevoelens kwijt bij mij.

Wederom een mooie dag. Leuk, leerzaam, en met een goed gevoel een bijdrage geleverd aan onderzoek tegen kanker.
Nogmaals dank voor jullie steun! En Oncologisch team uit Zoetermeer, jullie nogmaals dank voor de super zorg die jullie papa hebben gegeven!

Mijn pagina, voor zolang hij blijft bestaan: https://www.fightcancer.nl/fundraisers/chlodelcour/swim-to-fight-cancer-delft