Vandaag win ik niet alleen mijn eerste echte gouden medaille met en voor mijn club Blue Marlins, maar sta ik ook nog in drie landen tegelijk. Wat er allemaal op één dag kan gebeuren.

Samen met papa ga ik zaterdag avond, aan het einde van Sylvains grote mensen verjaardagsbarbecue, met papa naar Maastricht. Het is een heel eind rijden, en omdat ik niet direct uit de auto het bad in wil en geen vertraging wil op de weg van boeren of anderen die zo nodig weer de weg moeten blokkeren, gaan we lekker in een hotel slapen.
Super zin in, het is mijn eerste keer!

Op de spiegel staat de slogan die ik altijd hoor als ik aangemoedigd word. Uitgevonden door mijn broertje die mij altijd zus noemt. Dit is ter herinnering en support van hem, mama en papa terwijl we nog in het hotel zitten.

Maar daarna moeten we echt gaan slapen, morgen bijtijds op, om goed te eten en mij klaar te maken voor de landelijke clubfinale van de beste 16 minioren-teams van Nederland.

Uitslapen ken ik niet, en we hebben even, dus gaan we na het uitchecken lekker naar een bakkertje in de buurt. Even energie op doen en lekker samen genieten.

Dan hebben we nog 1,5 uur precies, zo zegt papa, om nog even naar België én Duitsland te gaan…
Even verder op komen we langs een hoge toren, dat leuk is voor het uitzicht zegt hij. We gaan het zien.

Lekker dan, hebben we allebei verzuurde benen van het traplopen. Voor hem niet zo erg, maar voor mij nog wel, ik moet nog presteren! Gelukkig herstel ik snel tijdens het genieten van het mooie uitzicht. Het is hoog en mooi, en je kan naar drie landen kijken, bijzonder hoor.

Hier kan je ook achterhalen wat wat is, handig.

Papa weet, hij is hier niet voor het eerst, dat hier vlak bij het echte drielandenpunt is. Sterker nog, hij weet dat je niet moet stoppen bij de eerste parkeerplaats, maar door moet rijden tot voorbij de paal, dan kan je parkeren en ben je zó dichtbij dat we het qua tijd ook nog halen hier even heen te gaan.
En daar staat hij dan… Ik wil niet mijn ‘tijd’ op eisen in de rij van toeristen.

Maar als hij eenmaal over de dam is, volg ik natuurlijk ook.

Grappig, het viel papa op dat iedereen de foto in Duitsland maakt, maar er liep vlak daarna een vrouw voorbij die aangaf dat ze het zo grappig vond dat iedereen met z’n rug naar Duitsland staat op elke foto. Zo zie je maar dat er meerdere werkelijkheden zijn.

Mij maakt het niet uit, ik sta hier gewoon in België én Duitsland tegelijk, dat is op zich al leuk om even over na te denken.

En een paar seconden later in Nederland én België.

Dit is de hoek die eindigt in België én Duitsland, het einde van Nederland… Moet echt even indalen dit… weird.

Maar het kan nóg gekker. Je kan dus met beide benen in een ander land staan, en toch met je lichaam in Nederland zijn. Bizar toch?

En net zo gek volgens de telefoon van papa, die is van slag, waar moet de verbinding nou gemaakt worden?

Oh, het is tijd om te gaan! Snel de auto in en op weg naar het zwembad in Maastricht. We moeten een eind verder parkeren dan we hoopten, en blijken niet de enigen te zijn. 16 clubs met een heel team aan mensen… poeh he, maar goed dat er zo veel parkeerplaats is en wij ruim op tijd zijn. We moeten nog een eind lopen dus, maar kom op pap, ik begin zenuwachtig te worden!

Het thema voor vandaag is ‘zomer’, en alle teams is gevraagd om iets met het thema te doen. Wij komen om te winnen, dus ook in het thema doen wij leuk mee.

In de drukte is het mogelijk om een shirt te kopen met alle namen van de deelnemers, waarbij ze dan een zwemmertje te plaatsen zodat je je eigen naam snel kan vinden. Toch wel gaaf, want het is een “I was here” shirt.

Het zwemmertje wordt er tijdens het zwemmen opgezet door iemand, maar met de foto’s plaatsen kan het zomaar hierbij gezet worden. En ik sta er ook op!

Nu is het wachten op onze trainer Jelmer. Hij is wat laat en dat is niet handig, want voor ons thema is er voor hem een mooi pakje geregeld. Hartje zomer… behoeft een Cupido.

Iets zegt mij dat hij daar minder blij mee is… maar ja, dan moet je maar niet ons al die tijd getraind hebben.

En dan is het zo ver, we mogen naar het water. Gelukkig lijkt elk bad op elkaar, en weten we snel de weg.

Eerst maar eens inzwemmen.

There I go!

En daar gaan we allemaal. Poeh, het is wel erg druk in het water zo.

Recht aan de overkant van onze ouders moeten wij groeperen. We krijgen instructies van Jelmer.

Of eigenlijk van Cupido :)

En voor we gaan zwemmen, gaan we dan ook eerst een rondje lopen in een soort parade. Eerst naar buiten en wij mogen als eerste naar binnen met onze kleding en spandoek.

Geen idee of we dit gaan winnen, er is ook een prijs voor beste kostuum, maar wij komen natuurlijk om de echte prijs te winnen.

Wij zijn bij binnenkomst als 8ste geplaatst, dus we moeten wel heel erg goed zwemmen voor we een medaille kunnen winnen, laat staan die grote beker. Maar… niets is onmogelijk, dus we gaan er serieus in vandaag.

Voor mij zijn het 3 estafettes en 1 individuele afstand (de 50m vlinder).
Het is erg spannend, zeker weer de eerste keer dat je het water in gaat. En dat gaat nu gebeuren.

Nou ja, niet meteen, want ik ben niet de eerste zwemmer… Kan ik mooi nog even op de foto voor ik echt moet gaan als de kant wordt aangetikt.

Klaar… even wachten… en gaan!

Wat? Floortje (de laatste zwemmer, maar dat is dus ons team) met een DSQ (diskwalificatie)?
OMG, dat is mijn schuld, ik ben -zo zegt men- te snel vertrokken. Er moet eerst worden aangetikt voor ik mag gaan.

Het begint erg spannend te worden nu, want dit zijn veel punten die we kwijt zijn.
Maar alsof een wonder geschiedt, wordt onze DSQ omgezet naar een tijd en eindigen we dus wel en nog goed ook.
Als je goed kijkt naar de laatste foto boven het scorebord kan je ook zien dat ik gelijk heb. Ik heb het water niet geraakt voor er aangetikt werd. Paniek om niets dus, maar de tribune met ouders hield het niet meer. Heb nog nooit zo veel fanatieke ouders gezien, eng gewoon.

We hebben nog meer dan 100 extra fotos’s, maar hier gaan we gewoon direct naar de volgende wedstrijd. Deze keer de rugcrawl. Met alleen maar perfecte wissels, doen we het hier ook weer goed.

En onze ouders schreeuwen, ongegeneerd, ons weer naar de overkant.

Floortje haalt als laatste zwemmer de punten binnen, even helder, met zo’n afstand eerste worden voelt super goed!

Het begint behoorlijk spannend te worden, zó erg zelfs dat we ons beginnen te gedragen als ware we ouders op de tribune.
En onze trainer? Die is 10 jaar ouder geworden in een middag.

Schor en moe, maar het is het waard!

En we zijn er nog niet, we mogen nog een keer!

4×50 vrij, deze gaan we ook weer pakken!

Papa houdt het ook niet meer, die schiet maar wat tijdens het gillen… Stiekem is het inmiddels echt niet meer uit te houden van de spanning. In de tussenstand staan we opeens vierde en kunnen we nog een medaille halen. Er is maar één mogelijkheid om eerste te worden, alles winnen en een DSQ hebben bij de zwemmers die op nr. 1 staan.

Ik doe in ieder geval mijn best. Van de serie waar ik in zit word ik 2de. De dame die een DSQ had zwom de vrije slag, dat is natuurlijk niet eerlijk… en daarom ben ik 2de. Trots op mijzelf. Maar er is nog een serie en de punten komen dan ook van Ines die daar even laat zien wat ze in zich heeft.

En Ines mag ook de volgende estafette als eerste zwemmen en zet weer even een lekkere tijd neer.

Het is nu alles of niets, we houden het niet meer. Stijf van de adrenaline springen we om en om in het water, niet te vroeg en niet te laat en zwemmen zo hard we kunnen heen én weer terug.

Floortje gaat weer als laatste en houdt onze voorsprong keurig vol en daarmee staan we op het podium, maar er moet gerekend worden…

En dan, dan horen we helemaal niets door de speakers van de spreker, want het geluid is net zo slecht als dat hij het zou fluisteren zonder microfoon. Maar als je héél stil bent en je luistert goed naar 1e en Blue Marlins dan hoor je dat het waar is, WIJ ZIJN KAMPIOEN! Nederlands beste minioren zwemclub, wij Blue Marlins pakken het goud!

Echt waar Jelmer? Jij hebt het al door he?

Oh nu weten wij het ook!

YES!

Op naar de hoek met de bekers, want die grote is voor ons!

Oh ja, en hier komen de medailles (foto van fotograaf)

Hier krijg ik de medaille.

Hier hang ik hem om…

En deze doe ik nooit meer af!

Op mijn rug staat mijn naam, ik ben er bij, ik kwam, ik zag, en wij overwonnen. Delcour in the house!

Hiep hiep (nu van dichtbij)

Nog één keer voor het publiek, laat je horen voor Blue Marlins!

En nu?
Precies, Jelmer het water in!

En wij ook natuurlijk, overwinningsduik!

Na het afdrogen en omkleden, kan ik hem eindelijk laten zien aan papa en mama en Sylvain bellen.

Het voelt nog raar, maar het is echt waar.

Een paar gekke meiden die lekker samen zwemmen, super leuk om hier deel vanuit te maken!

De uitslag op het bord in het zwembad is al gaaf.

Maar dit maat het echt officieel, de uitslag van de KNZB.

Wat mama en Sylvain deden vandaag? Lekker met z’n tweeen feesten, naar de bios, met de trein en lekker eten. Ze zaten heus niet de hele dag te nietsen, maar leefden wel in spanning mee op afstand. Super blij en trots op mij, maar ook voor henzelf een leuke dag. Wat hebben we het toch goed!