Het is even geleden, want ik heb kunnen genieten van een tijd zonder ellende…

Tenminste, ellendig gevoel, want ik heb geen idee hoe het met mij gaat. De operatie is geslaagd, de uitslag van het onderzoek van mijn lymfeklieren was dubbel. Veel schoon, maar toch nog niet helemaal. Eén lymfklier, buiten het darmgebied, bleek toch nog niet schoon. Niet fijn natuurlijk, maar ook wel weer fijn om dat nu te weten en niet over een jaar, dan is het te laat. Een jaar waarin ik mij zou schoon waden, maar een tik terug zou krijgen met mogelijk ernstige gevolgen.

Nu heb ik na de operatie nog een aantal keer een flinke klap gehad van mijn darmen… Wellicht niet handig om twee dagen na het ziekenhuis weer te gaan werken en in een week al weer gewoon te willen eten, maar hé, ik ben nu eenmaal ongeduldig en veeleisend naar mijzelf. En het eten is veel te lekker om te laten liggen.

Gelukkig zijn mijn darmen duidelijk, al snapte ik niet meteen alle signalen. Signalen die ik kreeg waren onbekend, zodoende hebben we even opnieuw aan elkaar moeten wennen.
Mijn darmen liggen in een nieuwe opstelling en daar moet ik mee om leren gaan. Heel fijn dat ik daar even een goed gesprek met de Onkologischverpleegkundige mee mocht hebben, dat leverde wat zelfinzichten op en een duidelijke hint wat beter te luisteren naar mijn lichaam en wat geduld te betrachten.

Met de onzekerheden over mijn lijf kan ik niets, en zij ook niet. We moeten wachten tot mijn lichaam weer schoon is van chemo-resten en van het genezingsproces, anders licht de scan ten onrechte op en waan ik mij dood terwijl er niets is.

Trouw spreek ik met mijzelf, en mijn lieve vrouw, af dat ik mij schoon waan tot nader bericht. Dat is niet alle momenten van alle dagen even moeilijk, maar het beperkt zich tot een huilbui per week, in plaats van de heel dag zitten miepen over het leven dat ik nu heb.
En dat is maar goed ook, want het leven is super!

Het was dan ook de mooiste vakantie van mijn leven, geheel beschreven op de blog van onze kinderen. Een vakantie waarin ik meer niet gedacht heb aan mijn ziekte dan wel, sterker nog, ik denk dat het op één hand te tellen is geweest gedurende twee weken. Gewoon alsof alles weer kon, qua eten, beweging etc. Ge-wel-dig dus!

Maar aan alle momenten van ontkenning komt een einde. Vandaag moest ik zeer vroeg op (05:30) om genoeg tijd te hebben om op te staan, veel water te drinken, mij aan te melden in het ziekenhuis in Delft én om tijdig (07:30) bij de afdeling nucleaire geneeskunde te zijn voor een PET-CT scan.

Ik ben, natuurlijk, lekker op tijd. Er is nog niemand bij de checkin. Helaas werkt mijn aanmelding niet. Maar, ik weet uit ervaring dat ze zeer behulpzaam zijn, en dat het vast goed komt. Zo veel herinneringen en telefoontjes gehad dat ik hier op tijd nuchter en vol met water moet zijn, het zal wel goedkomen.

In de wachtkamer hebben ze een mooie stad op de muur gezet. Het zou net zo goed Chernobyl of (iets minder drastisch) Petten geweest kunnen zijn, maar ik meen dat ik er Delft in zie. Leuk gedaan, goede afleiding.

Ik word keurig op tijd geroepen en mag mee naar een kamertje. Nummer twee om precies te zijn.

De stickers op de deur beloven niet veel goeds, maar goed, daar komen we dan ook niet voor.

Het kamertje is klein, lekker functioneel. Een bed. En dat is wat ik nodig heb, het was vroeg vanmorgen, even lekker liggen is wel fijn. Aan de overkant van de gang staan de spullen al klaar, rara wat gaan ze met mij doen.

En zo lig je een paar minuten later (en nog een extra rondje naar het toilet) in het kamertje met een infuus in je arm. Even spoelen… dat wist ik al. Raar die ervaring hoor. En wel fijn dat ik nog steeds niet flauw val van een prikje. Dat is wel eens anders geweest. Is die hele kankertijd toch niet voor niets geweest.

Ik vond het zakje met vocht er waterig uit zien, en vroeg of het volgende zakje fluoriserend was. Dat is niet zo, sterker nog, het is geen zakje. Maar het apparaat waarmee ze binnenkomen heeft wel een opvallende kleur.

Deze doet er maar 5 minuten over om een nucleair goedje in je arm te krijgen. Dan gaat het licht uit en moet ik 1 uur stil blijven liggen. Daardoor komt het in mijn hele lichaam en niet in mijn spieren, want dat is niet de bedoeling.

Oogjes dicht dus.
Maar dat is knap lastig als je net 1,5 liter water met veel moeite achterover hebt geslagen en nog een zakje vocht krijgt.
Stiekem dus toch nog even tussendoor naar de wc geweest. De tweede keer ontspannen was kort, want ik mocht vrij snel al weer mee.
Dat is dan zonder camera, sorry, richting de CT-scan.
Eigenlijk heel saai. Wederom liggen maar nu met mijn armen boven mijn hoofd, die hoeven niet op de foto. Armkanker bestaat gelukkig (nog) niet denk ik dan maar.

30 minuten later en half slapend is het al weer klaar.
Hop in de benen, klaar voor vertrek. Maar nog niet, want ze willen eerst weten of de foto’s gelukt zijn.

Zeg nou zelf, prima foto toch?

Maar daar ging het natuurlijk niet om, ze wilden weten of de foto’s goed uit de CT-scan kwamen. En dat was dus het geval. Eindtijd? Die verklap ik niet, maar het is terug te vinden op deze blog.

Volgende week de uitslag, opnieuw een D-day. Spannend, want het kan er zijn zonder dat je het voelt en dat stelt mij niet gerust.