delcour.nl - Vakantie op Curacao dag 7

We worden al wat later wakker. Worden we moe of hoort het bij vakantie?

Gelukkig hebben we niets qua planning dat haast heeft, dus we doen het rustig aan.
Toch lekker naar het ontbijt, dan kunnen we weer goed op weg. Mama heeft weer ergens gelezen dat in het centrum van Willemstad leuke activiteiten zijn met muziek, kraampjes en zelfs vuurwerk.

Bij de receptie horen we echter dat er geen vuurwerk meer is. Daarnaast zitten we met de tijd, want het is ochtend en de hele dag daar hangen, dat is niet zo’n goed idee. Daar zijn we te ongeduldig voor.

Maar als we eerlijk zijn, of in ieder geval één van ons, zijn we wel een beetje moe…

Daar gaan we:

Als we aankomen zien we een treintje rijden, daar willen we ook wel in. De bewaker van het fort waar we bij staan vertelt ons dat we deze trein moeten boeken via internet of de chauffeur/machinist even moeten vragen. Die vertelt ons enkele minuten later dat we online moeten boeken of kunnen bellen. Instappen en meegaan met deze rondleiding van een uur is helaas niet mogelijk. Het nummer wordt op moderne wijze genoteerd.

We gaan dus maar aan de wandel, lekker de steegjes en de winkeltjes in. Hier en daar zijn de huizen erg vervallen op het eiland, maar daar is hier geen spraken van. Mooie kleuren en zelfs 3D-versiering hier op de muren.

En dan loop je een juwelier in, omdat Sylvain wilde kijken, vraagt de dame achter de balie: “mag ik er ook eentje” aan Sylvain. Hij snapte het niet, maar begreep de tweede keer dat zij graag een bananensnoepje wilde hebben die hij in zijn handen had. En voor hij het weet heeft hij met zijn snoetje een schildpaddenhanger gescoord voor hemzelf én zijn zus. Hij is ook echt kampioen bietsen zeg. Maar, wie goed doet, goed ontmoet, zo is het hier.

Net als bij de zonnebloemen net, een mooie muur-prent waar mama graag bij wil staan voor op de foto.

En zo kunnen we nog wel even doorgaan…

Naast de pontjesbrug drinken we wat, als tip. We moeten blijven tot hij open gaat, dat was het advies.

Tja, dan kunnen we net zo goed wat gaan eten en even chillen. Haast hebben we niet gelukkig.

Hier chilt ieder op zijn eigen manier, en dat varieert sterk ten opzichte van Sylvain en de mensheid. Ach, als hij maar lol heeft.

Oh, kijk, nu gaat het gebeuren. Pontjesbrug is dicht en de bel gaat.

En dan start een motor en begint de brug te draaien op het water.
Kan je wel slimme ingenieurs hebben, dit is zo eenvoudig dat wij eigenlijk niet snappen waarom niet alle bruggen zo zijn. Zal vast wel een reden voor zijn, maar wij hebben er geen zin om over na te denken, de conclusie is gewoon dat dit eigenlijk een heel vernuftig bruggetje is.

En als hij ver genoeg open is, komt de boot langsvaren.

En dan gaat hij weer dicht.

Van ver is het nog moeilijker te zien, kijk maar.

Je zou het bijna bewegend willen zien.
Nou, dat kan!

Na nog wat lekker wandelen en gezeur aanhoren over ‘wanneer gaan we nou zwemmen’, gaan we terug naar ons waterparkhotel om te zwemmen. Logisch toch?

Mama oefent nog even met de snorkel, want die weet vast al wat we morgen gaan doen.

En Chloé is ook in haar nopjes, want er is Wifi!

‘s Avonds gaan we lekker eten en nog even chillen. We doen lekker met de locals mee hier, chillen zo veel we willen.

Ok, en nog even zwemmen dan.

Sylvain krijgt van zijn zus (en wat hulp van papa) zwemles. Hij moet zijn borstcrwal nog verbeteren voor hij zijn ‘C’ diploma mag halen. Van wie kan je dan beter les krijgen dan van je eigen zus die wedstrijden zwemt? Precies… niemand anders dus dan zus!

Mama filmt ook de tweede poging om door te zwemmen, goed adem te halen, de benen te bewegen én beide armen boven het water uit te laten komen bij de slagen.

Een wedstrijdje vlinderslag met papa loopt op een drama. uit… Papa verzuipt bijna, maar gaat natuurlijk niet toegeven aan een meisje van 11. Hij heeft schoolslag en borstcrawl wel gewonnen, dus het is zijn eer te na om deze niet ook te pakken. Het ziet er alleen niet uit, want hij kan heel die slag niet.