Dit wordt een lange dag… en vermoedelijk een lange blog. We staan om 05:15 uur op, want we willen om 06:00 uur aan de voet van de berg staan, vandaag beklimmen we de Sint Christoffelberg van 373 meter hoog.

Het is echt vroeg, maar we zijn goed voorbereid. Gister wat broodjes en chocopasta gehaald, en die toen het restaurant nog open was met een mes van het resort gesmeerd. Vandaag dus op en aan kleden, douchen heeft geen zin, want we gaan zeker zweten als een otter.

Het is zó donker dat een snelle foto er nog niet in zit, weinig spontaans..

We zijn op weg, de tijd checken we even door een screenshot van papa’s telefoon. Het is bijan kwart voor zes. Vroeg genoeg, maar precies om 6 uur de berg op gaat vast niet lukken. Niet erg, want het is bewolkt, we gaan het vast oveleven.

Als we er zijn, het is niet zo heel ver, kopen we een kaartje, doen we voor de zekerheid nog één keer de wc aan en gaan we met de auto het park in om de start van de wandeling te vinden. Een mooie weg naar een parkeerplaats.

Hier begint het. Even duidelijk de regels bekijken en dan kunnen we gaan.

Met het rijden, kaartje kopen, toiletbezoek, het rijden naar de startplaats en het uitstappen en spullen klaar hebben (waaronder muggenspray, zonnebrand, rugzak, etc.) komen we, op het pad bij de start, uit op 06:35. Een mooie tijd om te starten.

Het begint prima te doen, als het zo blijft gaan we het wel redden!

Papa wil graag weten of hij het conditioneel al weer aan kan, hij denkt van wel, wij weten het niet… Niet alleen over hem, maar ook over onszelf twijfelen we. Hij heeft vroeger veel bergen bewandeld, voor ons -en mama- is dat niet zo. Maar goed, we gaan er allemaal even fanatiek voor.

Oh, het wordt al ‘erger’.

Hier zie en voel je de stijging als aardig in de benen, het wordt steeds leuker, al kunnen we niet zeggen dat we niet af en toe klagen omdat het zo heet is, we moe worden, etc. De hoofdvraag is en blijft: “is het nog ver?”

Yes, we zijn er bijna! Maar nu komt de echte uitdaging pas… mmmm rotsklimmen, dat hadden we niet zien aankomen. Er stond dat er aan het eind een stukje was waar je wel eens je handen voor nodig heb, maar dat is een redelijk understatement.

Dit is serieus opletten, lastig ook om hier te posten voor een foto. En dat moeten we zelf in de gaten houden, want papa schiet gewoon door. En zo kwam het dat ik vooral met mijn kont op de foto sta :)

Mama doet ook haar best, het ook voor haar en papa serieus klimmen, kan je nagaan voor ons met onze korte beentjes.

Het mooiste van klimmen is altijd de helft. Dan ben je op het punt waar je het voor doet. Nog maar héél even.

En daar staan we dan!

Mooi he?

Helemaal trots en elkaar wat wegdrukkend op deze steen voor foto’s.

Gelukkig is er ook iemand zo aardig om een foto van ons allemaal te maken.

Maar dan kijken we omhoog en zien we dat er nog veel meer stenen zijn en de top nog hoger is!
(wisten we al hoor, het was bijna de top, maar we willen tot de top helemaal boven!)

Nog een stukje lopen dus. Nou ja, lopen… het is echt een rotsen-klim waarbij elkaars hulp soms echt nodig is!

Maar dan, om 08:03 staan we helemaal boven op de bovenste rots boven op de Sint Christoffelberg op Curacao.

Een snelle rekensom, met afronding, leert ons dag we 1,5 uur gewandeld hebben minus een paar mini-pauze’s en een fotoshoot op de rots vlak onder de top. Best rap gedaan!

Hier nemen we wel even rust en genieten we van de omgeving en het adembenemend uitzicht.

Iedereen neemt even de tijd om foto’s te maken als bewijs.

Is toch een waardevolle toevoeging voor Insta?

Voor de foto moet je wel even op een spannend stukje staan, wat stiekem toch wel eng is, zeker als je weet dat het hier aangenaam waait. Alleen als je maar 17 kilo weegt is het een harde wind.. Even zoeken hoe ik hier goed op kom hoor.

 

Dit wordt ‘m, hiermee moeten jullie het maar doen.

Oh, wacht, ik kan natuurlijk mijn veilige haven vragen te komen, mijn eigen beschermvrouw en liefste zus van de wereld.

Yes, dan is deze leuker, en samen waaien we vast niet weg.

Ja, mama was er ook!

En papa natuurlijk.

We schieten er even op los hoor…

En dan gaat de camera weer terug naar papa en zie je hoe rotsig het is hier.

Geen gemakkelijke weg, maar daarom wel gaver dan verwacht, en trots dat we het toch maar mooi gehaald hebben!

Hét hoogste punt van Curacao, het op twee-na hoogste punt van het Koninkrijk der Nederlanden en wij zijn er geweest.

Sterker nog… we staan er nu!

Wie ziet Sylvain even lekker rusten?

Dan kan zus even foto’s maken. Eerst met papa.

Maar ook even alleen.

En natuurlijk met mij. Dit is nog enger dan net, maar gelukkig kan je je hier vasthouden.

Waar is mama?

Oh hier. Mama is er ook, hoogste punt: check.

Ja, zwaai maar, geniet er maar van, je hebt het verdiend!

Oh, mama gaat gek doen, ik ga weg…

I’m the queen of the world! (was dat niet op een boot?)

Haha die mama…

Hier op deze rots is het een stuk rustiger, kunnen we mooi nog wat foot’s maken. En het waait hier niet zo hard, dus niet zo eng.

Dit is ook dé plek om de naam van mijn crush te roepen. Ik mis haar enorm… Soms ga ik even zitten en even aan haar denken. Dit is hét moment om het van de berg te schreeuwen. De ‘ik hou van je’ kwam er pas later uit, toen was de camera al uit, maar hier verklap ik officieel aan jullie wie het is.
Eerst een concentratieoefening doen en dan schreeuw ik het mijn longen uit.

 

Dan gaat het leven weer verder… we gaan weer naar beneden. Even voorzichtig en met dezelfde grote stappen beginnen we deze keer aan de stenen en eindigen we op een pad.

Zin in!

Start terugreis: 08:35

Hebben we dit echt zelf beklommen?

Het is aardig zoeken waar je je voeten kan zetten. Naar beneden is best spanned.

Hier wordt het al weer wat meer begaanbaar en begint de lange wandeling terug naar de auto.

Natuurlijk kom je hier ook dieren tegen. Hagedissen zie je veel, maar deze bleef even zitten voor de foto.

Mieren verwacht je hier ook wel, maar niet met zo’n blaadje op z’n rug, sterk he?

Dan zetten we onze weg voort tussen de mooie cactussen, bomen en stenen.

Het is nog een lange, lang weg.

En het wordt warmer… Nog even en het staat op de dagelijkse 31 graden… We zijn moe en het is warm…. Zijn we er bijna?

De laatste 300 meter is het bikkelen. Zeker voor zus, want die heeft mij op haar rug genomen… Als ik moe word, wordt zij een super-held!

We zijn er bijna, we zijn er bijna…

En dan komt het moment dat we bij de auto zijn. 10:01

En we zijn totaal niet moe!

Nee, echt niet!

En dat laten we thuis zien, want we gaan gelijk zwemmen!

Even rusten en eten en vooral wat drinken.

Oh ja, en even gek doen natuurlijk, het blijft vakantie (en ook buiten de vakantie doen we dat hoor)

Dan gaan we weer terug naar da auto, want we willen graag verder onze spieren uitdagen in de trampolinejhal!

Ja, echt, we zijn nog niet moe!

Fun en beweging, Panji (onze gymleraar) zal trots op ons zijn.

Deze wipeout is wel even opletten. Voor je het weet krijg je een dreun.

 

 

 

Die handvatten zijn glad, maar vallen is leuk!

Ho, daar is ie weer… spring en lig… geen dreun gelukkig.

Ondertussen heeft Sylvain een roetsjbaan gevonden.

Gaat best hard en vooral de landing is hard!

 

Haha, ik ben vastgeplakt aan de muur, een klittenbandpak :)

Nog even op de muur klimmen, ik moet snel zijn, want we worden zo omgeroepen, dan zit ons uur er op.

Kunnen we mooi terug naar huis om in ons eigen pizzarestaurant lekker even aan te sterken.

Wie er geen zware dag hebben gehad?
De katten!