Vandaag is het zo ver, 07:00 melden wij ons bij de balie om de weg naar het mes te vinden.

Nog vol van het lekkere eten gister en met een iet wat droge mond melden we ons aan, tenminste we doen het, maar melden mij aan.
Maar in het systeem zien ze mij niet staan. Na een telefoontje naar ‘boven’ mag ik doorlopen en worden we daar ontvangen.

De computer kent mij niet. Lekker gevoel geeft dat. Maar, na enig zoeken blijk ik al ingecheckt en mag even wachten tot ik word opgehaald. Ze wijzen mij een bed aan waar mijn spullen (kleding) mag liggen. Even kennis maken met de buren, een pechvogel met wat aan zijn voet, een oudere Spaanse dame met een gaatje in haar maag die ze niet kunnen vinden en een jong Rus met een mega bacteriële wond aan zijn scheenbeen.

Dan mag Annie naar huis en ik tot een uur of 09:00 naar de klok staren, dat is mijn tijd.

Het gaat best snel. Rond half negen word ik opgehaald om naar beneden te komen. Even omkleden in een iets te kort jurkje, wat er bij mannen hilarisch moet uitzien… Maar goed, dekbed er over en liggen. Met mondkapje (dat dan weer wel) liggend achter de ene zuster aan en voor de ander.

Eenmaal beneden kom ik in een grote zaal waar ik alleraardigst wordt opgevangen. Het is merkbaar dat ze gewend zijn om mensen op hun gemak te laten voelen.
Ik zie iemand foto’s maken van haar moeder en naast mij hoor ik een man praten namens zijn dochtertje (amandelen er uit), maar mijn camera mocht niet mee, sorry!
De anesthesist of ook wel anesthesioloog neemt het over en is echt mega zorgzaam, die heeft het goede beroep gekozen. Ze verontschuldigt zich nog voor een huilend kind dat op de ok ligt, maar dat snap ik prima. Zelf heb ik geen aandrang om te huilen, ik wil het liefst zo snel mogelijk onder het mes, raar genoeg geen zenuwen. Ik heb er zin in.

Dan komt het seintje dat ik aan de beurt ben. Naar operatiekamer 4 van de totaal 5. Daar staat een groep mensen mij op te wachten, waaronder een bekend gezicht, mijn chirurg. Er staat er nog een, en de anesthesioloog blijft er bij en nog meer mensen, allemaal even goed ingepakt.

Ik kan mooi nog even vragen of ze foto’s willen maken, ik denk wel aan jullie hoor, en dat wordt toegezegd. Daarna moet ik nog even zeggen wie ik ben en wanneer ik geboren ben en dan krijg ik iets in mijn infuus (dat de anesthesioloog eerder heeft aangelegd) en krijg ik een kampje met zuurstof. Ik ben nog 1 a 2 minuten bij en daarna herinner ik mij niets.

Wat ik gemist heb is een 3 uur durende operatie door twee chirurgen. Maar ik word lekker wakker onder de bezielende verzorging van diverse mensen die duidelijk het beste met mij voor hebben.
Geen pijn, hooguit wat moe.

Even later word ik opgehaald met bed en al om mijn eigen plekje op de 3de (kamer 325) te bezetten. En daar begint een periode van wachten, pijn lijden, niet meer eten of drinken en wegdoezelen.
Ik ben wel een olifantje geworden… Deze slang moet mijn maagsappen uit mijn darmen halen om te voorkomen dat het nu al gaat lekken. Heerlijk gezicht zo’n zak met maagzuur.

Maar moet gezegd worden, ook hier is de service meer dan de all-inn van TUI, zeker nadat ik Annie weer even zie en extra vermaak op m’n kamer krijg van haar.

Lang verhaal kort, veel liggen, slapen, wachten, praten en natuurlijk deze blog maken.
En af en toe krijg ik een pijn prik, nieuw zakje met drinken of paracetamol, komen ze een trombose prik brengen, bloed afnemen of een Picc-lijn zetten. Maar dat laatste is wat lastiger dan een infuus.
Kort gezegd het moet bij radiologie, want er moet een naald in mijn bovenarm door mijn ader naar mijn hart. Klinkt erg eng. Ziet er ook zo uit, want ik kan via het plafond alles zien en ze staan met 3 volledig steriel ingepakte mensen klaar. Dokter moet hem inbrengen, ze moeten live intern meekijken tot hoe ver ie moet en onder tussen een groen doekje verversen omdat hij met de tafel een haartje van mijn vinger aanraakte, dat is niet meer steriel…. serieus verhaal.
Wel gaaf dat ze alles uitleggen, ik kan live meekijken en begrijp een beetje wat er gebeurt. Gelukkig realiseer ik het mij niet, want ik moet wel bij blijven natuurlijk. Maar, bizar genoeg, het viel echt mee! De verdoving was erger dan de rest en dat was een simpel prikje.Knap gedaan dus.
En dan heb je dit.

Hierdoor kan er ook voeding in mijn lijf komen, een soort karnemelk, maar dan anders. Niet te veel, maar wel direct bij een dikke ader waardoor het goed m’n bloed in komt. Eigelijk comfortabeler dan een gewoon infuus, die zit meestal in je hand, hier kan ik makkelijker op liggen. Die voeding ziet er niet uit…. oordeel zelf maar.

Bij het verschonen en wassen van zaterdag krijg ik de wondjes te zien. 4 gaatjes. Een voor elke hand van de arts en een grotere om de drap (klieren) en darm te verwijderen. Mijn conclusie is dan dus dat één arts maar één arm heeft, maar wellicht hebben ze afgewisseld. Hoe dan ook, knap staaltje werk.

Verder is het wachten, af en toe even slapen, hangen, en inmiddels wat drinken. Van de dokter moet ik snel ontlasting laten zien, dat moet op gang komen.

De chirurg kwam vandaag (19de) ook nog even langs. De andere chirurg… die ook nog even vertelt dat het vervelend is op deze leeftijd en dat het leven niet maakbaar is… dat motiveert…. :(
Geen idee hoe ik mij nu moet voelen.
Als het goed gaat, moet ik maar weer proberen vanuit te gaan dat ze alles hebben gepakt wat actief was, dan moet ik goed gaan/blijven kauwen, want mijn darm beweegt niet zo goed meer mee doordat er een litteken komt dat niet meerekt. Geen grote stukken vlees meer dus :(

Nou, als dat moet, dat moet het, maar dan moet wel alle kanker uit mijn lijf zijn hoor, anders heb ik echt een … leven (en nog kort ook vrees ik dan). Spannend de komende dagen, want het moet niet alleen op gang komen, maar ik moet ook goed bericht krijgen met de melding dat echt alle kanker weg is, dan maakt de rest mij niet meer uit…

Keep you posted, maar voorlopig moet ik wachten, net als jullie.