Vrijdag om 09:00 uur een afspraak met mijn Oncoloog. Een spannend moment na 12 weken kuren…

Maar nog bizarder is dat ik op donderdag om 09:45, terwijl ik een belangrijke call voor m’n werk aan het voorbereiden was, een anoniem telefoontje. Tenminste het nummer is anoniem… Ik pak hem even snel op en krijg mijn Oncoloog aan de lijn. Dit zag ik niet aankomen.,
Ja zegt ze, het is zo goed nieuws, dat ik je toch even bel. Ik ren naar boven en gooi mijn telefoon op de spearker.

Annie krijgt het eerste deel niet mee en ziet mijn gezicht… Even schrikken, maar gelukkig praat zij door en vertelt ze dat het er zo goed uit ziet dat ze toch even wil vertellen dat het erg goed gaat.
Ze moet nog met de chirurg spreken, maar kon haar eigen enthousiasme niet meer inhouden.

Dat is wel gaaf nieuws, en scheelt een hoop zenuwen voor morgen.

Vrijdag samen met Annie naar haar toe en daar weet ze het nieuws nóg beter te maken. De tumor is meer dan gehalveerd, en de omliggende lymfeklieren zijn ook kleiner geworden. Daarin zit dus wel nieuws dat het veel meer was dan een stipje in mijn darm, en dat het echt stadium 3 is (met doorgroei naar meerdere lymfeklieren) maar dat maakt nu niet meer uit, want we zijn klaar met kuren.
We nemen afscheid van de Oncoloog, want nu mag ik door naar de chirurg die mij dinsdag gaat vertellen wat hij gaat doen en hopelijk ook wanneer…

Wordt vervolgd, maar het vervolg is in ieder geval positief… Als de chirurg het niet verkloot ben ik mogelijk in de lente weer up and running, ik kan niet wachten!