Wat een vreselijke ronde weer… Je hoopt van harte dat het gaat wennen, maar helaas…

Ondanks dat ik vrijdag na de start van kuur 3 (de dag ervoor) heb kunnen werken, stort ik in het weekend weer vanouds in. Toch maar weer een weekend bankhangen en zelfs de week erna geheel vanaf de bank werken.

Gelukkig weten mijn collega’s dat mijn onderkin komt omdat ik hang of lig tijdens de calls, met externe weet ik nog te faken dat het in ieder geval lijkt dat ik op kantoor zit. Toch fijn die achtergrondjes op Teams.

Het lijkt een klein beetje beter te gaan richting het midden van de tweede week. Maar dan komt de volgende verrassing…
Het was ook niet te voorkomen, maar zoonlief komt met koorts thuis. Een paar dagen later begint Annie te hoesten… precies, corona in huis. Lekker… Maar, beter nu dan later, want nu heb ik nog genoeg tijd om beter te zijn voor kuur 4 start, en die wil ik voor geen goud missen. Het hogere doel is immers ‘fuck die kut kanker’ zoals dat op social media heet.

Maar goed, het helpt niet met aansterken. Ondanks dat ik slechts een dag en een nacht wat gehoest heb, kom ik opmerkelijk makkelijk door corona heen. Eigenlijk wij allemaal wel. Chloé is natuurlijk ook getest bij de GGD, maar die heeft voor haar gevoel geen corona gehad, geen snot, geen hoest, niets!

Moe en onvoldaan sluiten we toch kuur 3 succesvol af. Eén dag lekker gevoeld dat ik kon lopen, de dag voor mijn volgende kuur, en de dag dat ik langs de Oncoloog moest. Gelukkig zowel fysiek als qua bloedwaarden geslaagd voor de volgende ronde. Het lijkt wel een beetje Squid games, maar ik zit er nog bij, dus niet zeuren.
En dan toch nog even tijd voor een selfie…

Drie rot weken op een bank, één dag ‘vrij’ en dan op naar de volgende ronde… Het enige dat ik moet doen is blijven ademhalen, de rest doen de medicijnen en de verpleegkundigen samen met de Oncoloog. Maar, de opdracht lijkt makkelijker dan het zo klinkt.